Το «Μύκονος Μπλουζ» της Παυλίνας Νάσιουτζικ είναι στο ΘΕΜΑ

Μυθιστόρημα, μια ιστορία, η οποία όμως είναι υπερβολικά ρεαλιστική για να μην έχει συμβεί στ' αλήθεια. Tο «Μύκονος Μπλουζ» της Παυλίνας Νάσιουτζικ είναι ένα βιβλίο φτιαγμένο από τα υλικά της πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας ιδιαίτερης, αλλόκοτης και συναρπαστικής, ακριβώς όπως είναι οι ιστορίες που εκτυλίσσονται στην κοσμοπολίτικη, αντιφατική αλλά και εθιστικά ερωτική Μύκονο.

«Η ιστορία που θα σας διηγηθώ είναι πέρα για πέρα αληθινή, κάθε λέξη της. Εκείνο το καλοκαίρι συνέβησαν ένα σωρό φρικτά πράγματα απ' αυτά που διαβάζουμε στις εφημερίδες και κάνουμε το σταυρό μας και φτύνουμε στον κόρφο μας και λέμε 'Δόξα τω Θεώ, είμαι μια χαρά', ένα σωρό φρικτά πράγματα που βαθιά μέσα μας πιστεύουμε ότι θα συμβαίνουν πάντοτε στους άλλους και ποτέ σ' εμάς» είναι οι πρώτες, απολύτως χαρακτηριστικές, φράσεις του «Μύκονος Μπλουζ».

Η Παυλίνα Νάσιουτζικ, ένα πρόσωπο με μια προσωπική ιστορία που θα μπορούσε να είναι από μόνη της μυθιστόρημα, γράφει με τη σκληρότητα και την ευαισθησία της συγγραφέως που δεν έχει καμία διάθεση να κρυφτεί πίσω από τις λέξεις. Το «Μύκονος Μπλουζ» μιλά ακομπλεξάριστα για τα πάθη ενός μικρόκοσμου, που χρησιμοποιεί το σεξ, τα drugs και το διαρκές αχαλίνωτο πάρτι για να αναβάλει διαρκώς να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέπτη. Στο «Μύκονος Μπλουζ» η πραγματικότητα δαγκώνει όταν είναι νηφάλια.

«Μύκονος Μπλουζ»: Η απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας

Χωρίς να απειλείται η απόλαυση της ανάγνωσης με την αποκάλυψη του φινάλε, θα άξιζε να αναφερθεί, σαν δείγμα ύφους της συγγραφέως ένα απόσπασμα από τις τελευταίες σελίδες του «Μύκονος Μπλουζ»: «Εκείνο το καλοκαίρι χάσαμε τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά μας. Δεν ξέρω αν το κίνητρο ήταν η εκδίκηση, τα πλούτη ή κάτι αρχέγονο που υπάρχει καλά θαμμένο μέσα μας. Το σεξ και η κόκα αποτέλεσαν απλώς μέρος του σκηνικού, δεν ήταν το κύριο παιχνίδι. Το κύριο παιχνίδι ήταν ότι ο πιο αδύναμος, ίσως και ο πιο ταλαντούχος ανάμεσά μας, έπρεπε να χαθεί».

Οι ήρωες και κυρίως οι ηρωΐδες της Παυλίνας Νάσιουτζικ τσαλαβουτούν στα ρηχά και βρώμικα νερά της υποκρισίας, της κενότητας και της απόλυτης ματαιοδοξίας, συνθέτοντας μια μικρο-κοινωνία όπου οι «μαμάδες βορείων προαστίων» κυριαρχούν. Ο κύκλος της κεντρικής ηρωίδας του και αφηγήτριας του «Μύκονος Μπλουζ» αποτελείται από γυναίκες που έχουν κάνει γάμους συμφέροντος, που παραχώρησαν στον εαυτό τους αδρές αποζημιώσεις για την τεκνοποιία με άντρες οι οποίοι ήταν ακαταμάχητα ωραίοι και γοητευτικοί -αλλά μόνο όσο ο τραπεζικός τους λογαριασμός ξεχείλιζε από εκατομμύρια.

«Λεφτά, λεφτά, λεφτά. Ήταν το μόνο που αντηχούσε στις σκέψεις και στις πράξεις των ανθρώπων στα σοκάκια της Μυκόνου. Ήταν το μοναδικό κίνητρο, η μοναδική πυξίδα δράσης. Έτσι, η γυναίκα γνωστού πολιτικού τον παράτησε με τέσσερα παιδιά, τον έδιωξε κλοτσηδόν από το σπίτι γιατί δεν είχε αρκετά λεφτά (και σας διαβεβαιώ, είναι μια από τις πιο πλούσιες πολιτικές οικογένειες της Ελλάδας), ενώ ο γηραιός τρισάθλιος γερομπάμπουρας που τον αντικατέστησε είναι ένας βιομήχανος με πολλά λεφτά.

[...] Το χρυσό διαβατήριο της δικής μου εξόδου από τη μιζέρια ήταν ο Παύλος. Παρέβλεψα τα λίπη, τα χωριά και τα ταγάρια του ταγάροβιτς και επικεντρώθηκα σε ό,τι είχε πραγματική σημασία: τη βίλα του, την Porsche Cayenne του και τη χρυσή κάρτα της American Express, που δεν έχανε ευκαιρία να επιδεικνύει. Έτσι παντρεύτηκα τον Παύλο, που αποφάσισε να με τιμήσει εφ' όρου ζωής με την πληκτική παρουσία του. Χρόνια ολόκληρα ζούσα με την πολυτέλεια των άλλων, αλλά αυτή δε μου ήταν πια αρκετή.
Ήμουν διατεθειμένη να κλείσω τα μάτια στις μικρές του ατέλειες. Είχε πολλά άλλα να μου προσφέρει. Μια υπέροχη μονοκατοικία στη Φιλοθέη, ακριβώς απέναντι από του Πικιώνη, και την Εσμεράλντα. Στα μάτια μου εκείνη τη στιγμή ήταν η μοναδική διέξοδος».

Όπως είναι ευνόητο, οι καλοπαντρεμένες γυναίκες που αυτοεξορίζονται για διακοπές στη Μύκονο, επιδίδονται στο ευγενές σπορ της απιστίας. Κερατώνουν τους συζύγους τους με μια εκδικητική μανία, τους τιμωρούν ενώ ταυτόχρονα τους εκμεταλλεύονται, φαίνεται όμως ότι, τουλάχιστον όπως η Παυλίνα Νάσιουτζικ σκιαγραφεί την ψυχοσύνθεση αυτών των γυναικών-αρπακτικών, η θανάσιμη ανία τους δεν εξορκίζεται.

«Ξυπνούσα και κοιμόμουν στην ίδια μυκονιάτικη πλήξη, την πλήξη της γυναίκας ενός βαρετού πλούσιου άντρα. Είχα το κέφι και την απελπισία κάθε γυναίκας που είναι παντρεμένη δεκαπέντε χρόνια με δύο παιδιά.
Ένιωθα ότι όλοι με καταδίωκαν από την ώρα που γεννήθηκα: η μάνα μου, οι καθηγητές, ο άντρας μου, τα παιδιά μου. Το μόνο που ήθελα ήταν ένα Σαββατοκύριακο ή ένα απόγευμα δικό μου.
Όπως το απόγευμα που γνώρισα τον Μπρετ».

Το σκηνικό του «Μύκονος Μπλουζ» ανατρέπεται με την εμφάνιση ενός άντρα που θα κατακτήσει με πολλούς τρόπους το ρόλο του πρωταγωνιστή. Το όνομά που έχει επιλέξει η Παυλίνα Νάσιουτζικ για να τον βαφτίσει ίσως δεν είναι τυχαίο, καθώς ολόκληρο το μυθιστόρημα θυμίζει αρκετά τα βιβλία του Μπρετ Ίστον Έλις. Σκληρές και ακομπλεξάριστες περιγραφές, αντιπάθεια του συγγραφέα προς τους ίδιους του τους ήρωες, σεξ, κόκα, κραιπάλη, χαρακτήρες ξεγραμμένοι και εθισμένοι στην ματαιοδοξία -η Νάσιουτζικ χρησιμοποιεί τα ίδια βασικά συστατικά με τον Έλις. Μόνο που το «Μύκονος Μπλουζ» είναι κάτι τελείως διαφορετικό από μια μεταμοντέρνα ηθογραφία του Χόλιγουντ ή του λαμπερά άδειου κόσμου των σταρ. Περισσότερα όμως ας ανακαλύψει κάθε αναγνώστης μόνος του, απολαμβάνοντας το «Μύκονος Μπλουζ» που προσφέρει αποκλειστικά αυτή την Κυριακή η εφημερίδα «Πρώτο Θέμα».