Τι μας ζητούν, τα “όχι” και η νομοτέλεια

Το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται η χώρα μας εξαιτίας του μνημονίου και  της ύφεσης δεν επιτρέπουν αισιόδοξες προβλέψεις για τη νέα χρονιά. Η  κυβέρνηση φέρεται να εξετάζει εκλογές (δεν έβαλαν μυαλό;), οι μεγαλύτερες  ελληνικές τράπεζες βρίσκονται υπό  επιτήρηση, το ΔΝΤ ετοιμάζεται για  επιμήκυνση των δανείων και η  χώρα είναι ανήμπορη, προς το παρόν, να σηκώσει κεφάλι.

Το να ζει, όμως, κανείς χωρίς ελπίδα είναι σαν  μην ζει, είχε γράψει ο Φ. Ντοστογιέφκσι  ο οποίος περιέγραψε με ακρίβεια τους χαρακτήρες της εποχής του, η οποία  σε γενικές γραμμές δεν διαφέρουν  από τη σημερινή. Ζητείται ελπίδα λοιπόν και μάλλον θα είναι λάθος να την  ψάξουμε στους διάφορους μεσσίες  που συνεχίζουν να μας πληγώνουν.

 Όμως, η Ελλάδα  βρίσκεται εν μέσω διεθνών  αλλαγών, ανήμπορη να προασπίσει  ακόμη και τα ζωτικά της  συμφέροντα. Ποια θα ήταν η  δύναμή της αν λ. χ  γινόταν  η ανακάλυψη των υδρογονανθράκων  που υποστηρίζουν διάφοροι από  καιρού εις καιρόν; Ελάχιστη έως  μηδενική. Οι δανειστές διαθέτουν  τρόπους – μέσω και της σύμβασης  που υπογράφηκε – να αναγκάσουν  την χώρα σε πλήρη υποταγή,  είτε αυτή αφορά το πετρέλαιο,  είτε τα υπόλοιπα περιουσιακά  στοιχεία της χώρας.

Ας πάμε, όμως, και στα υπόλοιπα ζωτικά συμφέροντα. Οι ελληνικές τράπεζες στρέφονται στα  Βαλκάνια και στο εξωτερικό για  να αναζητήσουν την ανάπτυξη που  δεν υπάρχει εδώ. Η πώληση του 20% της Τουρκικής Finansbank από την Εθνική Τράπεζα, είναι ενδεχομένως μια απεμπόληση ζωτικού συμφέροντος για να ενισχυθεί η μητρική τράπεζα. Κανείς δεν μπορεί να διαβεβαιώσει ότι μετά από 1ή 2 χρόνια δεν θα επαναληφθεί μια νέα πώληση ποσοστού.

Για όσο διάστημα η ύφεση διαρκεί είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα δεχόμαστε επιθέσεις  απεμπόλησης ζωτικών συμφερόντων. Η ενέργεια ή ο ορυκτός πλούτος  λ.χ αποτελεί ένα κρίσιμο πεδίο  για το οποίο θα διαγκωνιστούν  οι δανειστές μας. Κι αν όλα αυτά σας φαίνονται υπερβολικά ή προϊόν συνωμοσίας δεν έχετε παρά να διαβάσετε  το μνημόνιο: « Δεν υπάρχει ασυλία για τα περιουσιακά στοιχεία»  αναφέρει και επειδή εφαρμόζεται  το αγγλικό δίκαιο, εκεί πρέπει να ανατρέξουμε  για να βρούμε τις απαντήσεις.

Όποιος δεν  πείθεται για όλη την παραπάνω κατάσταση δεν έχει παρά να δει  τι συμβαίνει και στα ιδιωτικά ζωτικά συμφέροντα. Ποιοι προχωρούν  σε συμφωνίες και πωλήσεις περιουσιακών στοιχείων εξαιτίας της κρίσης; Ναι, αυτήν την περίοδο μεταβιβάζονται ποσοστά  ελληνικών τραπεζών και  εταιρειών στο εξωτερικό.

Πώς θα βρεθεί, λοιπόν, η ελπίδα, όταν όλοι οι υπόλοιποι  έχουν βάλει στο μάτι τα περιουσιακά  μας στοιχεία; Φυσικά, δεν αναφερόμαστε σε κάποια ΔΕΚΟ όπως κάποιοι συνδικαλιστές  που συμπεριφέρονται ως εντολοδόχοι  του Κολοκοτρώνη. Η ελπίδα μας  είναι πούμε μερικά “όχι” εκεί που χρειάζεται. Αν δεν φθάσουν αυτά, τότε το “όχι” πρέπει να είναι μεγαλύτερο.

Εάν για να λειτουργεί η Ελλάδα πρέπει να παραδώσουμε μερικά κομμάτια ( γιατί θα το ακούσουμε  κι αυτό όπως για τους μισθούς και  τις συντάξεις ) τότε πρέπει να επιλέξουμε το “όχι”.

Το μεγαλύτερο, όμως, πρόβλημα είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει καν επιλέξει τον δρόμο που θα επιτύχει την  εξυγίανση και αφήνει τις κοινωνικές ομάδες αντιμέτωπες μεταξύ τους.

Νομοτελειακά, θα έλθει και η σύγκρουση μαζί της.