Ανέξοδοι επαναστάτες

Εβδομάδα κι αυτή! Οι μη απεργούντες, χρειάζονται «λυσάρι» για να γνωρίζουν ποιοι απεργούν για να κανονίσουν τις δουλειές τους και τις μετακινήσεις τους.

Κι όλα αυτά, για μη θεωρηθεί ότι κι αυτό το νομοσχέδιο πέρασε χωρίς να ανοίξει  ρουθούνι. Ότι, δηλαδή, ο κόσμος αντιδρά. Δηλαδή τα συνδικαλιστικά όργανα κάνουν τη δουλειά τους. Γιατί. αν κρίνουμε από τις συγκεντρώσεις και τη συμμετοχή στις πορείες, τότε θα διαπιστώσουμε ότι ναι μεν ο κόσμος απεργεί, πλην όμως δεν κατεβαίνει
και στα πεζοδρόμια. Επικρατεί με άλλα λόγια ένας ιδιότυπος ρεαλισμός του στυλ απεργώ για να μη λένε, αλλά προτιμώ να κάτσω στο σπίτι μου γιατί ούτως ή άλλως αυτό που έχουν αποφασίσει να κάνουν οι κυβερνώντες τη χώρα, θα το κάνουν.
 
Ακόμα και οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος που επιδίδονται σε παληκαρισμούς στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής όπου χθες εισήχθη  το πολυνομοσχέδιο που δεν αφήνει πέτρα στην πέτρα, το κάνουν για το θεαθήναι. Ζήτημα είναι αν υπάρχει ένας δύο απ’ αυτούς που θα ρίσκαραν μια διαγραφή από το κόμμα τους και την εξαφάνιση τους από το πολιτικό στερέωμα.

Μόλις τεθεί το θέμα της κομματικής πειθαρχίας σαν κότες όλοι ,θα διπλώσουν την «επαναστατική τους σημαία» και θα πάνε να ψηφίσουν.
 
Εδώ που φθάσαμε, κακά τα ψέματα, θα τα καταπιούμε όλα αμάσητα και στο τέλος της κατάντιας, θα κάνουμε λογαριασμό για να δούμε όχι τι χάσαμε αλλά τι μας έμεινε για να πορευτούμε από δω και πέρα.

Και πλέον το παιγνίδι είναι ατομικό. Ο θάνατος σου η ζωή μου ή ο σώζων εαυτόν σωθήτω!

Οι συλλογικότητες και η αλληλεγγύη στην προάσπιση των συμφερόντων ομάδων και κοινωνίας, δυστυχώς, έχουν πάει περίπατο κι αυτό που μένει είναι, ο καθένας μας να υπερασπισθεί τον στενό πυρήνα της οικογένειας από τη λαίλαπα που έρχεται.

Όλα τ’ άλλα του τύπου  «με αγώνες κατακτούμε τα δικαιώματα μας» είναι απλά μια λιωμένη καραμέλα του παρελθόντος.

Τότε που δεν εκτιμήσαμε αυτά που έχουμε και απαιτούσαμε περισσότερα. Και να τώρα τα αποτελέσματα που πρέπει να τα λουστούν κι αυτοί που έφταιξαν κι αυτοί που δεν έφταιξαν...