Γηράσκω αεί εμπαιζόμενος

Σκέφθηκα αρχικώς  να γράψω “γηράσκω αεί εργαζόμενος” αλλά νομίζω πως αυτή η παραλλαγή του κλασικού αποφθέγματος του Σόλωνα – οι 99 στους 100 Έλληνες, ειρήσθω εν παρόδω, αποδίδουν τη φράση στο Σωκράτη, ο οποίος, πράγματι, φαίνεται να την έχει χρησιμοποιήσει, αλλά ο Σόλων είχε ζήσει περί τα 100 χρόνια πιο πριν – είναι ήδη …”παιγμένη”.

Και καθώς σκεφτόμουν ότι είναι “παιγμένη” – πόσο πιο ωραία ηχεί, αλήθεια, η αρχαία ημών γλώσσα σε σχέση με τα βιαζόμενα νεοελληνικά;- μου ήρθε στο μυαλό η μετοχή “εμπαιζόμενος”!

Δεν την χρησιμοποιώ  επειδή αλλιώς είχα υπολογίσει την  πορεία μου εν τω ματαίω τούτω βίω – καλά να είμαστε πάνω απ’ όλα – και αλλιώς μου βγαίνει.

Με το νέο ασφαλιστικό, αν το έχω σωστά αντιληφθεί, έχω  μπροστά μου τουλάχιστον 21 έτη  εργασίας, ενώ νόμιζα ότι έχω 16. Και  αν θέλω να επιτύχω το μέγιστο δυνατό της συντάξεως, πρέπει να έχω μπροστά  μου 23 έτη – εκτός εάν ακριβοπληρώσω τα έτη της στρατιωτικής μου θητείας και εξαγοράσω μια πλασματική διετία.

Δεν νιώθω, όμως, εμπαιζόμενος για αυτό, ειλικρινά. Άλλωστε, εγώ  προσωπικά δεν περίμενα τίποτε το διαφορετικό από αυτήν την  αναθεματισμένη γενιά του Πολυτεχνείου που στη Μεταπολίτευση έγινε  η γενιά των εν τω Δημοσίω βολεμένων, συντηρούμενων από εμένα, διεφθαρμένων τεμπέληδων με την δυνατότητα να συνταξιοδοτούνται από τα 45 τους – τα οποία εγώ συμπληρώνω του χρόνου, όταν θα έχω, ως είπαμε, μια 20ετία μπροστά μου να δουλεύω.

Νιώθω ότι εμπαίζομαι γιατί οι κρατούντες – γνήσια απότοκα  της αναθεματισμένης γενιάς –  αρέσκονται στο να εφαρμόζουν “μεταρρυθμίσεις” επί των πολλών ανωνύμων πολιτών – όλους μας πιάνει το ασφαλιστικό – αλλά όχι επί των ολίγων, συγκεκριμένων συνοδοιπόρων τους τα χρόνια της καταστροφής και ομού μετ’ αυτών συντεχνιαζομένων.

Υποτίθεται ότι  η κυβέρνηση έφερε το τελευταίο  διάστημα δύο νομοσχέδια με τα οποία  θα άνοιγαν οι αγορές των δημοσίων μεταφορών και η αγορά της  ναυτιλίας με την άρση του καμποτάζ.

Παρά το εκρηκτικό  κλίμα που είχε δημιουργηθεί στους  δύο κλάδους άμα τη εξαγγελία  των “μεταρρυθμίσεων”, μετά την παρουσίαση των σχεδίων νόμου, φύλλο δεν εκινήθη από τας συντεχνίας!

Και γιατί να κινηθεί, άλλωστε, αφού κανένα προνόμιο δεν θίγεται  και καμία πραγματική “μεταρρύθμιση” δεν προωθείται κατ’ ουσίαν;

Δεν είχε τα κότσια –  για άλλη μια φορά – το μεταπολιτευτικό  σύστημα να τα βάλει με το τέρας  που έχει το ίδιο εκθρέψει. Και με εμπαίζει, λέγοντάς μου ότι, παράλληλα  με τα πιο πολλά χρόνια δουλειάς και τις λιγότερες απολαβές, πραγματοποιεί  μεταρρυθμίσεις που θα φέρουν ανάπτυξη.

Το χειρότερο δεν  είναι, όμως, ότι εμπαίζει εμένα. Εγώ  ας πάω χαμένος.

Το χειρότερο είναι  ότι εμπαίζει την Τρόικα! Θέλετε γιατί δεν έχει συνειδητοποιήσει το πού βρισκόμαστε, θέλετε γιατί  δεν έχει την ικανότητα να πράξει διαφορετικά, το σίγουρο είναι ότι αυτούς πρωτίστως εμπαίζει και μετά εμένα.

Γιατί είναι χειρότερο  αυτό;

Αν  οι κουτόφραγκοι στις 30 Σεπτεμβρίου δεν μας δώσουν την τρίτη δόση της βοήθειας, τότε μπορεί να μην νιώθω πλέον εμπαιζόμενος, γιατί εκείνοι τουλάχιστον θα έχουν δείξει συνεπείς απέναντί μου.

Αλλά τότε πια θα έχουν μπει οι βάσεις για να έχει καταστρέψει αυτή η αναθεματισμένη γενιά όχι μόνο τη δική μου πορεία, αλλά και εκείνη των δύο τρυφερών κοριτσιών μου!

Να προσεύχεστε  – αν έχετε Θεό - όλοι εσείς που  μας εμπαίζετε να μην έρθει  εκείνη η ώρα για εσάς…