Η Ελλάδα του ονείρου, των μεταξένιων παραλιών και των κρυστάλλινων νερών φέτος βρίσκεται στο επίκεντρο όχι μόνο του παγκόσμιου τουριστικού χάρτη, αλλά και των glossy περιοδικών. Απανωτά είναι τα αφιερώματα που γίνονται στη χώρα μας μεταφέροντας στους αναγνώστες την αίσθηση του παραδείσου και της ελληνικής φαντασίωσης φτιαγμένης από όμορφα νησιά, μη λησμονώντας τον μοντέρνο αέρα πολυτέλειας.
Το τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Porter» αποφάσισε να αφιερώσει στη χώρα μας ένα ιδιαίτερο ένθετο όπου μέσα από την «Ελληνική Οδύσσεια» αναδεικνύει το «ατμοσφαιρικό Πρόζακ» που λέγεται Ελλάδα. Νησιά όπως η Μύκονος και η Υδρα πρωταγωνιστούν αλλά σημαντικό μέρος καταλαμβάνουν επίσης η Ζάκυνθος, η Λευκάδα, η Αλόννησος, το Πόρτο Χέλι, ακόμα και το Σούνιο και το Σύνταγμα. Εκτός από τη γνωστή ταξιδιωτική περιήγηση και τη σχετική ξενάγηση στις ομορφιές της Ελλάδας, το περιοδικό ανατρέχει σε στιγμές από το παρελθόν, από τα 60s και τα 70s, τότε που οι κανόνες της κοσμικότητας ήθελαν στα νησιά μας τον Ωνάση και τον Νουρέγιεφ, ενώ παραθέτει και μια όμορφη εξιστόρηση της Τζιν Σρίμπτον, διάσημου μοντέλου από τη Βρετανία που μεσουρανούσε τη δεκαετία του ’60, η οποία ομολογεί ότι έχει αγαπήσει όσο τίποτε άλλο τη χώρα μας. Επίσης, το περιοδικό δίνει οδηγίες στους αναγνώστες για το τι μπορούν να κάνουν στην Ελλάδα: από το να νοικιάσουν, όσοι έχουν τα χρήματα, τη «Χριστίνα» του Αριστοτέλη Ωνάση από τη Cecil Wright & Partners για μια βόλτα στα ελληνικά νησιά μέχρι να δουν τις απαραίτητες ταινίες που θα τους μεταφέρουν στο καλοκαιρινό κλίμα των ελληνικών διακοπών όπως το «Απέραντο Γαλάζιο» του Λικ Μπεσόν, «μια ωδή στην όμορφη Αμοργό, το ανατολικότερο νησί των Κυκλάδων», σύμφωνα με το περιοδικό. «Εξερευνήστε την Ελλάδα με την αιώνια, απαράμιλλη ομορφιά της: από τα ήσυχα νησιά του Σαρωνικού, όπου υπερισχύουν η νηνεμία και η γαλήνη, έως τον ραφιναρισμένο ηδονισμό της Μυκόνου και την ένταση της Αθήνας, στην άκρη της Μεσογείου, την οποία περιβάλλουν αυτό το ρευστό φως και η μοναδική ελληνική ζεστασιά που σε κάνει να νιώθεις χαρούμενος που είσαι ζωντανός», λέει η χαρακτηριστική εισαγωγή στο αποθεωτικό αφιέρωμα του περιοδικού «Porter» που σε κάνει να (ξανα)ερωτευτείς την Ελλάδα - η καλύτερη διαφήμιση για τη χώρα μας.
Ωδή στη Μύκονο
«Η μικρή Μύκονος, σύμφωνα με τον φημισμένο συγγραφέα Λόρενς Ντάρελ, ποτέ δεν θα απογοητεύσει τον επισκέπτη της. Και είχε δίκιο. Εννοείται πως υπάρχουν και άλλα ελληνικά νησιά με τιρκουάζ νερά, πλακόστρωτα σοκάκια και κατάλευκη αρχιτεκτονική, αλλά η Μύκονος διαφέρει. Κάτι συμβαίνει με τις παραλίες της που θυμίζουν Καραϊβική, το απόκοσμο τοπίο της και τα καλοκαιρινά μελτέμια: κάτι με την κυβιστική, αυστηρή της αρχιτεκτονική (που έκανε τον Λε Κορμπιζιέ κάποτε να ομολογεί πως δεν δικαιούται κανείς να λέει ότι είναι αρχιτέκτονας αν δεν έχει επισκεφθεί τη Μύκονο) και αυτά τα vibes που μας κάνουν να επιστρέφουμε στη δεκαετία του ’70. Ισως πάλι να είναι και αυτό το αριστουργηματικό νησί, η Δήλος, το επίκεντρο της αθηναϊκής αυτοκρατορίας που παρέμεινε ισχυρό μέχρι την οριστική καταστροφή του το 88 π.Χ.», γράφει το περιοδικό προτού αρχίσει να αναφέρεται στους διάσημους που έχουν κάνει γνωστή τη Μύκονο: από τον Μικ Τζάγκερ έως τον Ρούντολφ Νουρέγιεφ και την Τζάκι Κένεντι-Ωνάση. Το σημαντικό είναι ότι η συντάκτρια που αποκαλύπτει τα μυστικά του νησιού, Kριστίνα Ντ. Σόουζα, είναι πολύ γνωστή στη Βρετανία για τα βιβλία της. Ομολογεί, δε, ότι δεν πάει πουθενά αλλού διακοπές τα τελευταία 13 χρόνια εκτός από τη Μύκονο, την οποία λατρεύει. Γι’ αυτό και ξέρει πού υπάρχει η καλύτερη σπανακόπιτα, τo καλύτερο μιλφέιγ, o καλύτερος καφές, ακόμα και... το ιδανικό κρέας το οποίο έχει ο χασάπης Δρακούλης, του οποίου το μαγαζί «θυμίζει μπουτίκ του Τομ Φορντ μόνο που αντί για πανάκριβα κοστούμια έχει ό,τι κρέας μπορείς να φανταστείς - μέχρι και το πανάκριβο μοσχάρι Wagyu που κοστίζει 300 ευρώ το κιλό»! To καλό είναι ότι περιοδικό, το οποίο είναι πολυτελές και απευθύνεται σε ανώτερα οικονομικά και κοινωνικά στρώματα, έχει επιλέξει για συντάκτες του αφιερώματος ανθρώπους που είτε έχουν διαμείνει, είτε έχουν αγαπήσει πολύ την Ελλάδα και όχι ταξιδιωτικούς συντάκτες, κάτι που δίνει στο κείμενο έναν αυθεντικό και ειλικρινή χαρακτήρα.
Η Υδρα του ονείρουΜόνο μία συγγραφέας, πολύ γνωστή και φημισμένη στη Βρετανία όπως η Ραφαέλα Μπάρκερ μπορεί να περιγράψει την εμπειρία της από την Υδρα με τέτοιον ποιητικό τρόπο. «Ακόμα έχω στον λαιμό μου έντονη τη μυρωδιά από το άγριο θυμάρι που ανακατεύεται όμορφα με την αίσθηση από το θαλασσινό αλάτι που πλανάται στον αέρα. Παραγγέλνω μια χωριάτικη σαλάτα και μένω να χαζεύω τον μαύρο γάτο που διακρίνεται καθισμένος στον τοίχο σαν θαλάσσια ανεμώνη. Πίσω του, πανέμορφα λουλούδια σε έντονα χρώματα και μια σειρά από βότσαλα που θαρρείς πως καταλήγουν στο Αιγαίο. Μπροστά του τραπέζια με λευκά και κόκκινα καρό τραπεζομάντιλα και ζεστό ψωμί στα καλάθια σε αυτή τη μικρή ταβέρνα. Μόλις έχω φτάσει στην Υδρα προσπαθώντας να αντισταθώ στον ήλιο που χτυπάει την πέτρα, καθώς τα γαϊδουράκια έχουν φορτωθεί με τα μπαγκάζια μου. Αρκεί όμως μια βόλτα μέχρι το αγαπημένο μου εστιατόριο. Το πευκάκι για να νιώσω σαν στο σπίτι μου. Η Υδρα είναι ένα ταυτόχρονα απλό αλλά και υπερεκλεπτυσμένο μέρος, ιδανικό για τους boho τύπου όπως η Τρέσι Εϊμιν, ο Γιούργκερ Τέλερ, αλλά και συνθέτες και καλλιτέχνες όπως ο Λέοναρντ Κοέν, ο οποίος είχε μείνει εδώ. Ο γάτος που τον λένε Ηρακλή σκαρφαλώνει στην καρέκλα δίπλα μου ενώ ένα παιδάκι δίπλα χτυπάει το κουτάλι στο τραπέζι ζητώντας παγωτό. Εδώ δεν θα βρει κανείς τους κλασικούς πλούσιους τουρίστες που συναντάει στα Χάμπτονς ή στη Μύκονο, οι οποίοι αναζητούν ενέργεια και ένταση, γράφει γλαφυρά η συντάκτρια. Και είναι πραγματικά συγκινητικός ο τρόπος που εξιστορεί το χρονικό του νησιού μέσα από τη δική της οικογενειακή εμπειρία, καθώς την Υδρα επισκεπτόταν ανελλιπώς η νεαρή τότε μητέρα της, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’60 επιμένοντας ότι εκεί συναντάει κανείς πάντα «την ίδια απαράμιλλη ομορφιά, τους μποέμ καλλιτέχνες που τώρα θα τους δεις στην έκθεση του Δάκη Ιωάννου στα Σφαγεία ή στις εκθέσεις που διοργανώνει ο Δημήτρης Αντωνίτσης». Φυσικά η συντάκτρια δεν παραλείπει να θυμίσει ότι είναι το νησί της αναζήτησης και των τεχνών.
«Δεν έχω δει στη ζωή μου κάτι πιο όμορφο» Ανάμεσα στις μαρτυρίες που παραθέτει το περιοδικό από την πανέμορφη Ελλάδα ξεχωρίζει αυτή του μοντέλου Τζιν Σρίμπτον από το μακρινό 1966, την εποχή που ήταν ένα από τα πιο διάσημα μοντέλα στον κόσμο και είχε έρθει στη χώρα μας μαζί με τον φωτογράφο Ρίτσαρντ Αβεντον για μια μεγάλη παραγωγή του περιοδικού «Vogue» στη Δήλο. Ακόμα έχει ολοζώντανες τις εικόνες μπροστά της: «Δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου κάτι πιο όμορφο από την Ελλάδα: ο φωτογράφος Ρίτσαρντ Αβεντον μαζί με τον φημισμένο φωτογράφο Ζανλούπ Σιέφ με συνόδεψαν στο ταξίδι που κάναμε για το αφιέρωμα της ‘‘Vogue’’. Σαλπάραμε για τις Κυκλάδες με το διάσημο σκάφος του Σταύρου Νιάρχου ‘‘Κρεολή’’. Το ταξίδι μας κράτησε οκτώ μέρες που μάλλον έμοιαζε με διακοπές παρά με δουλειά: το πρωί φωτογραφίζαμε σε οποιοδήποτε νησί τύχαινε να δέσει το σκάφος και μετά κολυμπούσαμε σε τιρκουάζ νερά και απολαμβάναμε υπέροχα γεύματα. Το πιο απαράμιλλο νησί που έχει μείνει έτσι από την αρχαιότητα είναι η Δήλος. Πρόκειται για έναν αρχαιολογικό χώρο με τα κλασικά μνημεία του να χρονολογούνται σε διαφορετικές περιόδους, που φτάνουν μέχρι το 900 π.Χ., με την περίφημη Λεωφόρο των Λεόντων, που είναι αφιερωμένα στον Απόλλωνα. Ευτυχώς στο ταξίδι είχαμε την τύχη να επισκεφτούμε και να δούμε από κοντά πολλά μνημεία της αρχαιότητας: από το Ηραίον της Σάμου έως τις Καρυάτιδες που βρίσκονταν στην Ακρόπολη. Οι περισσότερες λήψεις έγιναν στη Μύκονο και τα νησιά με τα χωριά με τα ασβεστωμένα σπίτια που έκαναν ακόμα πιο έντονο το κατάλευκο φως που θαρρείς πως σε χτυπούσε σαν ηλεκτρικό σε υψηλά βολτ.
Για εμένα αυτή η γοητευτική ποικιλία των νησιών είναι που κάνει την Ελλάδα πάντα τόσο ακαταμάχητη. Το αγαπημένο μου νησί, μετά το σύμπλεγμα των Κυκλάδων, είναι η Κέρκυρα, η οποία είναι απροσδόκητα πράσινη - για την ακρίβεια, μοιάζει σαν κάθε σπιθαμή του νησιού να είναι καλυμμένη από δέντρα. Ακόμα κι όταν συνηθίζει το βλέμμα σου, δεν μπορείς να μην εκπλήσσεσαι από τον αδιανόητα τεράστιο αριθμό ελαιόδεντρων, τα οποία έχουν φυτευτεί αιώνες πριν από τους Βενετούς κατακτητές. Φροντίζω να επισκέπτομαι την Κέρκυρα τουλάχιστον τρεις ή τέσσερις φορές τον χρόνο και πάντα αποτίω τον καθιερωμένο φόρο τιμής στην αγαπημένη μου ταβέρνα ‘‘Kalami Beach’’ που έχει θέα ακόμα και στις ακτές της γειτονικής Αλβανίας». Το αφιέρωμα του «Porter» καταλήγει στην Αθήνα με εκτεταμένες αναφορές στο Σούνιο, στην Ακρόπολη και στο Σύνταγμα. Ιδιαίτερη μνεία γίνεται στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρεταννία», την ιστορία του οποίου ξεδιπλώνει θυμίζοντας ότι είναι «ένα μνημείο που έχει αντέξει όλες τις ιστορικές κρίσεις δεσπόζοντας επιβλητικά στην πλατεία του Συντάγματος». Αναφέρει δε ότι «σε ένα από τα δωμάτιά του πήρε την απόφαση η Μαρία Κάλλας να μην ξανατραγουδήσει, ενώ εδώ γλίτωσε σχεδόν παρά τρίχα τη δολοφονική απόπειρα ενταντίον του ο Ουίνστον Τσόρτσιλ». Τελικά, καθώς φαίνεται η Ελλάδα -τα νησιά της, οι κρυφές ομορφιές της, οι παλιές ιστορίες- πρωταγωνιστούν παντού αυτό το καλοκαίρι εξασφαλίζοντας ειδυλλιακές και κυρίως ασφαλείς διακοπές για τους επισκέπτες της.
