Η Εύα Σαμιώτη κλέβει τα φώτα στη νέα ταινία «Riviera»

H ψυχοσύνθεσή της στο σινεμά συντονίζεται και οι λεπτές αποχρώσεις του υποκριτικού της ταλέντου διαγράφονται αβίαστα, όπως ακριβώς της μητέρας της και καταξιωμένης ηθοποιού, Μαρίσσας Τριανταφυλλίδου. Τώρα που γνωρίζω από κοντά την Εύα Σαμιώτη κατανοώ τη Μαρίσσα όταν δήλωνε πριν από χρόνια πως οι κόρες της είναι η ζωτική της δύναμη.

Μόλις 22 χρόνων, η ωριμότητά της και μια ευγένεια αυθεντική στους τρόπους της σε αφοπλίζουν. «Με τη μητέρα μου έχω πολύ στενή και δυνατή σχέση. Μπορώ να φανταστώ πόσο ωραία θα συνεργαζόμασταν, αλλά από την άλλη, ούτε να το σκέφτομαι! Η μαμά μου είναι η μαμά μου. Είναι το πρότυπό μου. Αυτή που με εμπνέει καθημερινά με δύναμη, σεβασμό, φροντίδα και αγάπη».

Η γιαγιά της, όπως και η μητέρα της, γεννήθηκε στην Τασκένδη από πολιτικούς πρόσφυγες των συνεπειών του Εμφυλίου. Φοιτήτρια, αγωνίστρια με άποψη στη ζωή και έγκυος στα 19, έχει επηρεάσει με το δυναμικό ταμπεραμέντο της την εγγονή της. «Η δύναμη των προγόνων μας είναι κληρονομιά. Σήμερα φαίνεται πως κλυδωνίζονται οι βεβαιότητες των δυτικών αξιών, μια νέα σκοτεινή κηλίδα στην Ιστορία αναιρεί βεβαιότητες. Οι τραυματικές μνήμες του πολέμου μετατίθενται στη γενοκτονία ενός λαού που οι γονείς και οι παππούδες του την υπέστησαν», σχολιάζει.

Η συγκεκριμένη περίοδος βρίσκει την Εύα σε γυρίσματα για τη νέα φιλόδοξη παραγωγή του MEGA «Camping». Παράλληλα, η ταινία «Riviera», όπου πρωταγωνιστεί, παίζεται στους κινηματογράφους με εξαιρετικές κριτικές, ενώ τον Οκτώβριο αναμένεται στη Γαλλία η πρεμιέρα της ταινίας «Οι άγριες μέρες μας» του Βασίλη Κεκάτου, έχοντας ήδη περάσει από τις ελληνικές αίθουσες. Συμμετέχοντας στην παρέα που δημιούργησε ο βραβευμένος σκηνοθέτης για τις «Αγριες μέρες», βρίσκει στο μαζί την ουσία τού να προσπαθεί για ένα καλύτερο αύριο. «Η βεβαιότητα και η δύναμη δεν έρχονται μόνο από κάποια προσωπική, αλλά και από μια συλλογική συνθήκη.

Η συνεργατικότητα μεταμορφώνει τη δουλειά μας σε βαθιά και ουσιαστική», τονίζει. «Οι ήρωες που ενσαρκώνουμε στην ταινία επιλέγουν να ζήσουν αβέβαια στον κόσμο που τους κληροδοτήθηκε, αλλά με εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον. Δεν έχουν τίποτα πλέον να χάσουν». Πώς μετουσιώθηκε ο ρόλος της που προοριζόταν αρχικά για τη Δάφνη Πατακιά, όταν φιλτραρίστηκε με τα δικά της στοιχεία; «Προτίμησα να αφεθώ στην αίσθηση που μου προκάλεσε το σενάριο με εικόνες ονειρικές, ανέμελες, γεμάτες, δυναμικές, με τις ποικίλες αποχρώσεις μιας παλ παλέτας, και όχι να κατανοήσω εγκεφαλικά. Μέσα από καθημερινές πρόβες και πολλούς αυτοσχεδιασμούς συνειδητοποίησα την κύρια προτεραιότητα: εμπιστοσύνη στον εαυτό σημαίνει και στον άλλον. Αφέθηκα και έζησα μια μοναδική εμπειρία. Νιώθω ευγνώμων. Υπήρξε σχολή για μένα αυτή η ταινία, τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο».