Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης: Βλέπω τους ρόλους μου ως ένα είδος εξομολόγησης

Ο Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης είναι ο ορισμός της χαράς της ζωής. Μιλάει πολύ, γελάει περισσότερο, είναι παραστατικός, ενθουσιώδης, αυθόρμητος, ο τύπος που μετατρέπει ακαριαία μια συνηθισμένη συνέντευξη σε φιλική κουβεντούλα.

Ταλαντούχος και χαρισματικός, απόφοιτος του Εθνικού, με μια υποψηφιότητα στα θεατρικά Βραβεία Χορν -που είναι σαν να την κέρδισε-, έχει στοκάρει το βιογραφικό του με σημαντικές θεατρικές παραστάσεις -η πιο πρόσφατη ήταν το «True West» του Σαμ Σέπαρντ, όπου τον είδα και τον θαύμασα στην ερμηνευτική ξιφομαχία του με τον Νίκο Ψαρρά- και αξιόλογες τηλεοπτικές σειρές, όπως η τρέχουσα, το μεταφυσικό best seller του ALPHA «Διάφανη αγάπη». Και κάπου εδώ πατάω το on.


GALA: Η «Διάφανη αγάπη» θα έλεγες ότι μοιάζει λίγο με την ταινία «Ghost»;
ΜΑΡΚΟΣ ΠΑΠΑΔΟΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ: Εχει πολλά στοιχεία. Η Ευγενία Μαυρίδου, που είχε την ιδέα να το γυρίσουμε, μας είχε πει αρχικά ότι είχε δει μια ξένη σειρά με ένα φορμάτ που βασίζεται πάνω στην ταινία. Στην πορεία βέβαια βρήκαμε και άλλα.
Εγώ, ας πούμε, για τον ρόλο μου βρήκα αναφορές στα «Φτερά του έρωτα» του Βιμ Βέντερς και στον Μπρούνο Γκανζ που έπαιζε τον ήρωα. Το spiritual, ξέρεις, θέλει και λίγη προσοχή. Το αστείο που λέγαμε ήταν «πώς παίζεται ένας νεκρός; Πώς παίζεται ένα πνεύμα;».


G.: Τι ήταν αλήθεια αυτό που σου άρεσε σε αυτόν τον ρόλο;
Μ.Π.: Μου άρεσε πάρα πολύ το γεγονός ότι μπορώ να κάνω reaction με τους άλλους, ενώ εκείνοι δεν μπορούν να κάνουν μαζί μου γιατί δεν μπορούν να με δουν. Οπότε μπορώ να κάνω ό,τι θέλω. (γελάει) Και βασικά μου άρεσε η πορεία αυτού του ρόλου προς τη συγχώρηση και τη μετά θάνατον ζωή. Εχει κάτι πολύ ωραίο αρχετυπικό, κάτι από «Βατράχους» και από «Νέκυια» της «Οδύσσειας», να κατεβαίνεις στον Αδη για να δεις τους νεκρούς. Ολοι δεν θα θέλαμε να το κάνουμε αυτό;


G.: Μάλλον, αλλά με την προϋπόθεση να γυρίζαμε μετά.
Μ.Π.: Ναι, όντως. (γελάει) Μου άρεσε που στον ήρωα δίνεται μια ευκαιρία μετά θάνατον να συγχωρέσει και να συγχωρηθεί. Είναι πολύ ωραίο αυτό. Κι εγώ θα το ήθελα, ειδικά αν είχα βλάψει στη ζωή μου χωρίς να το έχω καταλάβει. Θα ήθελα βασικά να ζήσω με μεγαλύτερη συνείδηση και πιο πολλή αγάπη ως προς τα πάντα γύρω μου και να μη χρειαστεί να φτάσω στο τέλος της ζωής μου για να συνειδητοποιήσω ότι έκανα μεγάλα σφάλματα.

G.: Πιστεύεις στον Θεό;
Μ.Π.: Ναι, βέβαια. Νομίζω, χωρίς να το κρίνω, ότι κάποιος που δεν πιστεύει σε κάτι ανώτερο δεν έχει την ίδια ελπίδα με κάποιον που πιστεύει σε κάτι πέραν από αυτόν. Είναι και λίγο ματαιόδοξο να μην πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι πιο μεγάλο από σένα. Και δεν εννοώ τον Θεό προσωποποιημένο σαν έναν καλό κυριούλη, αλλά μια ανώτερη δύναμη που στην πραγματικότητα δεν είναι πάνω σου, αλλά μέσα σου.


G.: Εχω διαβάσει ότι ήσουν και παπαδάκι μικρός…
Μ.Π.: Ναι, οι γονείς μου είναι θρήσκοι και συνδέθηκαν πολύ μέσω της Εκκλησίας, όπως άλλοι άνθρωποι συνδέονται μέσω της τέχνης ή μέσω της πολιτικής. Κι αυτό είναι ωραίο γιατί έχεις έναν συνταξιδιώτη, ένα χέρι να ακουμπήσεις. Αυτή η αγάπη τους έκανε κι εμάς, εμένα και τις αδερφές μου, να πηγαίνουμε στην εκκλησία. Κάποια στιγμή, λοιπόν, έγινα και παπαδάκι, γιατί μου άρεσε πολύ το μυστήριο, η τελετή και ήθελα να γίνω μέρος της. Κι έτσι ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με τον ορισμό της τελετουργίας γενικά, που όμως έχει πολλά κοινά με τη θεατρική τελετουργία. Κάπως έτσι κατάλαβα ότι το θέατρο ήταν ένας τόπος στον οποίο ήθελα να ζήσω.

G.: Τι είναι αυτό που σου αρέσει στο θέατρο;
Μ.Π.: Στο θέατρο υπάρχει ροή, έχει αυτό το ζωντανό που συμβαίνει μπροστά σου και μπορεί να εκπλήξει κι αυτόν που βλέπει κι αυτόν που παίζει. Υπάρχει, επίσης, και το περιθώριο του λάθους, που είναι πολύ σημαντικό. Κι όταν λέω λάθος, εννοώ το αναπάντεχο, μια κίνηση που γίνεται λίγο διαφορετικά, μια λέξη που εκφέρεται με άλλον τρόπο, κάτι που έρχεται και σε ξαφνιάζει, που δεν είχες προβλέψει και δεν είχες οργανώσει, και είναι αυτό που στην πραγματικότητα περιμένουμε. Γιατί τέχνη είναι αυτό που παύει να είναι κατασκευή, σταματά να λειτουργεί με κανόνες απόλυτους και αρχίζει να ζει και να ενέχει τα λάθη και το ξάφνιασμα.

G.: Σε αυτό το σημείο να σου πω ότι κι εγώ ξαφνιάστηκα ευχάριστα όταν σε είδα στο «True West». Ηταν τυχαίο που στο έργο συνεργαζόσουν με τον Νίκο Ψαρρά, με τον οποίο παίζεις και στη «Διάφανη αγάπη»;
Μ.Π.: Καθόλου τυχαίο. Η πρώτη μας συνεργασία ήταν στη «Μάγισσα» και η πρώτη μας συνάντηση ήταν στο σπίτι του Λευτέρη Χαρίτου που είχε καλέσει εμένα, τον Νίκο και την Κατερίνα Λέχου. Με τον Νίκο κάτσαμε μαζί γιατί κάναμε πρόβα, κι όλη την ώρα ψιθυρίζαμε και γελάγαμε. Ο Χαρίτος μάς έλεγε «θα σας χωρίσω» και η Λέχου έλεγε: «Δεν αντέχω άλλο, τι βαβούρα είναι αυτή». Γίναμε πολύ φίλοι από την αρχή, ταιριάζαμε κιόλας και είπαμε να συνεργαστούμε και στο θέατρο.
Εγώ του είχα προτείνει ένα άλλο έργο, αλλά ο Νίκος μου είπε ότι με τη γυναίκα του (σ.σ.: τη σκηνοθέτιδα Ελενα Καρακούλη) ήθελαν από παλιά να ανεβάσουν κάτι του Σαμ Σέπαρντ, οπότε είπα «μέσα». Πήγαμε στο Θέατρο Χώρα και κάναμε το «True West». Τόσο γρήγορα και τόσο απλά.

G.: Γιατί δεν συνεχίστηκαν οι παραστάσεις μέχρι το τέλος της σεζόν;
Μ.Π.: Γιατί ήταν προκαθορισμένος ο αριθμός τους και ήταν και κάτι που ζήτησα εγώ. Εχουμε και τα γυρίσματα και δεν ήθελα να τρέχω από το πλατό στις παραστάσεις. Είναι δύσκολο έργο το «True West», πολύ έντονο και ειδικά όταν παίζαμε διπλή παράσταση ήταν κόλαση.


G.: Κουβαλάς τον ρόλο και όταν τελειώνει η παράσταση ή το γύρισμα;
Μ.Π.: Περίεργη ερώτηση, αλλά ωραία. Είναι κομμάτια σου που ανακαλύπτεις, δηλαδή είναι ταξίδια αυτογνωσίας οι ρόλοι, στους οποίους δανείζεις τη φωνή σου και το σώμα σου. Κάποιοι λένε ότι αφηγείσαι, δεν ταυτίζεσαι με τον χαρακτήρα που υποδύεσαι. Ακόμα, όμως, κι αν ταυτίζεσαι, εξακολουθείς να αφηγείσαι. Σίγουρα κουβαλάω ό,τι έχω παίξει όπως κουβαλάω ό,τι έχω δει στη ζωή μου, όπως κουβαλάω όποιες σχέσεις έχω συνάψει. Οπότε και τον ρόλο τον κουβαλάς με έναν τρόπο. Δηλαδή αυτά που σου έδωσε, αυτά που έμαθες, πολλές φορές τα κουβαλάς μέσα σου σαν κάτι πολύτιμο.

G.: Εχεις πάρει καλά στοιχεία από ήρωές σου;
Μ.Π.: Προσπαθώ μόνο αυτό, να παίρνω τα καλά. Και τα κακά τους στοιχεία πολλές φορές είναι πολύ καλά, υπό την έννοια ότι επειδή είναι καθρέφτης, βλέπεις τι δεν πρέπει να κάνεις πολλές φορές. Αυτή είναι και η σπουδή. Ο Κώστας Καζάκος είχε πει κάποια στιγμή ότι η υποκριτική σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Και αν δεν σε κάνει, τότε πρέπει να την παρατήσεις.

G.: Σε έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο;
Μ.Π.: Πολύ καλύτερο γιατί αυτοψυχοαναλύεσαι μέσα από τους ρόλους σου. Βλέπεις κομμάτια που έχεις και τα εξαγνίζεις με έναν τρόπο, βλέπεις πληγές σου που επουλώνεις, τις μαθαίνεις και τις αγκαλιάζεις. Εγώ το έχω δει ως ένα είδος εξομολόγησης και ως συγχώρεση του εαυτού μου.