Sunny Mπαλτζή: Το νέο τραγούδι και τα τρυφερά λόγια για την οικογένεια της

Το νέο τραγούδι του Σταύρου Σιόλα, «Η Μάνα Μου», κυκλοφόρησε πριν μερικές ημέρες σε μουσική του ίδιου και στίχους της Sunny Mπαλτζή. Η στιχουργός με αφορμή το συγκεκριμένο τραγούδι, ξεδιπλώνει τις σκέψεις της και τα συναισθήματα της στο Facebook γράφοντας για τη γιαγιά και τη μητέρα της. 

«Ήταν τόσος μεγάλος ο πόνος της απώλειας της γιαγιάς, που για πρώτη φορά είδα την μαμά μου τόσο αδύναμη. Είδα την μαμά μου ένα μικρό παιδί που έκλαιγε και σπάραζε χάνοντας την σιγουριά της μητρικής φιγούρας. Ποτέ δεν θα ξεχάσω το πρόσωπο της μαμάς μου,εκείνη την μέρα», γράφει μεταξύ άλλων η Sunny και με τα λόγια της συγκινεί τους διαδικτυακούς της φίλους. 

Διαβάστε παρακάτω όσα έγραψε η στιχουργός και ακούστε το τραγούδι του Σταύρου Σιόλα:

«Επειδή έχουμε καιρό να τα πούμε... Θα ήθελα να σας απευθύνω ορισμένες αυθόρμητες σκέψεις μου με αφορμή αυτό το τραγούδι.
Με τον Σταύρο Σιόλα γνωριστήκαμε πέρυσι τέτοια εποχή στη Νέα Υόρκη κάτω από τους ουρανοξύστες του Μανχάταν στο αφιέρωμα Χατζηδάκι-Θεοδωράκη–Μαρκόπουλο-Ξαρχάκο. Εκεί ενώθηκε μουσικά ο μελλοντικός μας δρόμος. Σαν πεπρωμένο. 
Η μουσική και η φωνή του είναι σαν εικόνες μαγικές που με ταξιδευουν και με γεμίζουν συναισθήματα. 
Σε αυτή την στενάχωρη και περίεργη φάση της ζωής μου, αυτό το έξω από μόδες και μανιέρες τραγούδι με γέμισε ελπίδα και αντοχή.
Γράφοντας για την «μάνα μου» ασυναίσθητα περιέγραψα την γιαγιά μου. Το είχα κάνει και για ένα άλλο τραγούδι παλιότερα την «Παράξενη Γιορτή» σε μουσική του αγαπημένου μου Λάκη Παπαδόπουλου που το ερμήνευσε ο Μιχάλης Χατζηγιάννης.
Οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας είναι το παρελθόν της Ελλάδας μας, είναι η ίδια η μετουσίωση της ευχής. Ευχή για να έχουμε δύναμη διανύοντας αυτή την τόσο δύσκολη περίοδο, να αντέξουμε, να μην ξεπουληθούμε, σε όλα τα επίπεδα ούτε και σε αυτό της τέχνης. Να αγωνιστούμε και να φτιάξουμε το μέλλον που αξίζει σε αυτόν τον τόπο. Να διαφυλάξουμε την ανθρωπιά μας και απλόχερα να βοηθάμε τον κάθε ανθρωπο που έχει την ανάγκη μας.

Να μάθουμε και πάλι να αγωνιζόμαστε για το δίκιο και τις ιδέες μας, μακριά από φαμφάρες, πολιτικές σκοπιμότητες και το βόλεμα του καναπέ. Είναι τόσα αυτά που ξεχάσαμε τα τελευταία χρόνια....
Η οικογένεια μου και από τις δύο πλευρές κατάγεται από την Σμύρνη.
Στο όμορφο Τούρκικο διόροφο σπίτι της γιαγιάς Κατίνας, στο χωριό Κύρια της Δράμας, μαζευόμασταν όλοι κάποια καλοκαίρια, τις χρονιές που τα άλλα τρία αδέρφια της μαμάς μου, παιδιά της ξενιτιάς καταφέρναν να ‘ρθουν στην πατρίδα με τα ξαδέρφια μου. Όλα τότε ήταν μαγικά.
Σε αυτό το σπίτι που κυκλοφορούσε η φήμη, ότι στους τοίχους του έκρυψαν επί τουρκοκρατίας χρυσό και λίρες...
Γέλιο, μυστήριο για κάποια κατάρα... ένα φίδι που κυκλοφορούσε μέσα από τα ξύλινα δοκάρια της οροφής για να φυλάει τα χρυσά νομίσματα... Μια μέρα στην αποθήκη της αυλής, ανακαλύψαμε πραγματικά την φορεσιά ενός φιδιού... το δέρμα του. Έγινε πανικός! Το περιφέραμε πάνω σε ένα κλαδί και το δείχναμε παντού. Ήταν η απόδειξη! Ναι υπήρχε θησαυρός.
Απορίες και θαυμασμός στην παιδική μας φαντασία τα βράδια που ακούγαμε σύρσιμο μέσα από τα ξύλα και τις πέτρες του σπιτιού.
Σήμερα κατάλαβα πως εγώ βρήκα το μερίδιο του θυσαυρού που μου αντιστοιχεί...
Ήταν τόσος μεγάλος ο πόνος της απώλειας της γιαγιάς, που για πρώτη φορά είδα την μαμά μου τόσο αδύναμη. Είδα την μαμά μου ένα μικρό παιδί που έκλαιγε και σπάραζε χάνοντας την σιγουριά της μητρικής φιγούρας. Ποτέ δεν θα ξεχάσω το πρόσωπο της μαμάς μου,εκείνη την μέρα.
Γράφω λοιπόν για την μαμά της μαμάς μου, μια υπέροχη επιβλητική μικρασιάτισσα. Γιατί η γιαγιά μου ήταν αριστοκρατική ακόμη και με τις παντόφλες της και με την ρόμπα της και με τα ροζιασμένα χέρια της από την σκληρή αγροτική ζωή του χωριού. Είχε όμορφα μακριά μαλλιά που τα χτένιζε το βράδυ που έλεινε τον κότσο της.
Η γιαγιά μου ήτανε έξυπνη, δίκαιη, είχε συμπόνια, ήταν γενναιόδωρη, ήταν υπερήφανη... είχε τρυφερότητα... και ήταν σε ετοιμότητα να δώσει ακόμη και τη ζωή της για τα παιδιά της σαν κάτι απόλυτα φυσικό.
Η γιαγιά μου, μου χάρισε την μαμά μου και την εσωτερική μου ανάγκη να μεταφέρω, ως καταγραφέας πλέον την μάνα ως σύμβολο της Ελλάδας της υπαίθρου... Των γυναικών που γνώρισα στα παιδικά μου χρόνια.
Γιατί τα τραγούδια μας γράφουν την ιστορία του τόπου μας.
Μια μερίδα φουτουριστών υποστηρίζει ότι το να ξεχνάς είναι μια ευλογία και το να θυμάσαι είναι επικίνδυνο εγχείρημα, με υψηλό κόστος.
Στην Ελλάδα όμως έχουμε πληρώσει ακριβά γι’ αυτή την μνήμη, μάθαμε να αγωνιζόμαστε γι’ αυτήν και αυτό θα κάνουμε πάντα.
Έχω συγκινηθεί πολύ σήμερα βλέποντας το υπέροχο βίντεο κλιπ που θυμίζει ταινία μικρού μήκους, του Περικλή Μαθιέλη με την εξαιρετική ηθοποιό Όλγα Δαμάνη με την μεγάλη θεατρική πορεία, γνωστή από τους περισσότερους ως μάνα στην τηλεοπτική σειρά «Το Νησί».
Σταύρο σε ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μου τον θυσαυρό. Είναι τιμή μου που μαζί με τον μεγάλο μας Μανώλη Μητσιά βγήκε αυτό το τραγούδι στον κόσμο.
Η λήθη και η θύμηση είναι και οι δύο αρετές. Υπάρχει μια αρετή τόσο στη λήθη, φιλτραρισμένη μέσα από την αγάπη και την συγχώρεση όσο και στη θύμηση. Είναι κρίσιμο να ξέρεις ποιο να χρησιμοποιήσεις για να κάνεις τον εαυτό σου καλύτερο άνθρωπο και τον κόσμο πιο όμορφο.

Αφιερωμένο
Στις γιαγιάδες μας... και τα παιδιά μας.
ΣΤΗΝ ΜΑΝΑ ΜΟΥ.
Καλή ακρόαση».