Η άνιση μάχη με το σύστημα υγείας

Είναι ένας καρκινοπαθής, ένας από τους δεκάδες χιλιάδες καρκινοπαθείς στην χώρα μας -ακριβή αριθμό μην ζητάτε, εννοείται ότι δεν υπάρχει βάση δεδομένων. Είναι ένας νέος άνθρωπος που τους τελευταίους οκτώ μήνες δίνει αδιάκοπα μάχη με την ασθένεια, χωρίς να διαμαρτύρεται. Αγόγγυστα επισκέπτεται κάθε 15 μέρες το «Αττικόν» για να υποβληθεί σε  χημειοθεραπεία. Μέχρι σήμερα ούτε κουβέντα για το πλήθος των εξετάσεων που πρέπει να επαναλαμβάνει σε τακτά διαστήματα, για το διαιτολόγιο και  τη φαρμακευτική αγωγή που ακολουθεί. Για την απομόνωσή του -συχνά επιβεβλημένη όχι από τη διάθεσή του αλλά από τους γιατρούς για την προστασία του ευαίσθητου πια οργανισμού του. Για την αναστολή  της επαγγελματικής δραστηριότητάς του, για την εξάρτησή του από τους οικείους του. Ούτε λέξη για το ενδεχόμενο του θανάτου που τον περιτριγυρίζει, για την  απώλεια της ψευδαίσθησης «αθανασίας» που μοιραζόταν μέχρι πρότινος  με άλλους υγιείς ανθρώπους. Ο,τιδήποτε του προσφέρεται από τους ανθρώπους και την επιστήμη το αποδέχεται με ευγνωμοσύνη, ευχαριστεί για την κάθε στιγμή

καλής ή υποφερτής ποιότητας ζωής που του χαρίζεται. Κι όμως την περασμένη εβδομάδα «λύγισε». Όχι από τη μάχη με τον καρκίνο, αλλά από τη άνιση μάχη με το σύστημα υγείας. Η –γνώριμη πια - εικόνα της  μίας και μοναδικής στη βάρδια νοσηλεύτριας που προσπαθούσε να αντεπεξέλθει στη φροντίδα 10 ασθενών, που τους διαβεβαίωνε αγχωμένη αλλά χαμογελαστή ότι θα τους «βάλει» όλους για χημειοθεραπεία, που ζητούσε συγνώμη γιατί δεν έβρισκε φλέβα με την πρώτη φορά, που τους έλεγε αστεία μήπως και ξεχαστούν, τον έφερε εκτός ορίων. Θύμωσε, φώναξε, έκλαψε. Κατάλαβε  ότι η πολιτεία δεν διαθέτει  προσωπικό, χρόνο και χρήμα γι’  αυτόν -και  τους ομοίους  του. Και τότε αισθάνθηκε ξεγραμμένος.