«Η ελληνική κυβέρνηση έσκαψε μόνη της το δικό της λάκκο, παρασύροντας σε αυτόν και τους Έλληνες πολίτες, όταν αυτοδιαψεύστηκε σε μια σειρά φλεγόντων σημείων, απαραίτητων ώστε να επιτευχτεί συμφωνία» αναφέρει ο Jacob Funk Kirkegaard, ερευνητής στο ινστιτούτο Peterson.
Σύμφωνα με τον ίδιο, ξαφνικά η κυβέρνησή του Αλέξη Τσίπρα στρέφεται υπέρ ενός τρίτου πακέτου διάσωσης από την ευρωζώνη (εκτός από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αυτή τη φορά) και λίγο πολύ αποδέχεται τις προτάσεις που πριν από λίγες ημέρες αποκαλούσε «προσβολή για την ευρωπαϊκή δημοκρατία». Από την άλλη μεριά, ο Έλληνας πρωθυπουργός ακόμα επιμένει σε απόρριψη του δημοψηφίσματος όσον αφορά στην αποδοχή της πρότασης των δανειστών με αντάλλαγμα το πακέτο διάσωσης.
Το δημοψήφισμα μπορεί να χαρακτηριστεί, όπως αναφέρει ο Jacob Funk Kirkegaard, ως μία από τις πιο παράξενες ανατροπές στην ελληνική ιστορία των τελευταίων πέντε χρόνων, ενώ ο ανεξάρτητος επιτηρητής επί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του συμβουλίου της Ευρώπης έχει ήδη δηλώσει ότι δεν πληροί τα δημοκρατικά δεδομένα.
Οι Έλληνες πολίτες, όπως σημειώνει, καλούνται να ψηφίσουν επί ενός κειμένου, που τους ζητεί είτε να δεχθούν την προτεινόμενη συμφωνία η οποία έχει επισήμως λήξει και που οι περισσότεροι Έλληνες ψηφοφόροι δεν έχουν διαβάσει..
Με αυτή την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά της, η ελληνική κυβέρνηση έχει έτσι καταστρέψει τα τελευταία απομεινάρια εμπιστοσύνης μεταξύ των επίδοξων εταίρων της στην Ευρώπη, δηλαδή της λεγόμενης Τρόικας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Όπως είχε προβλεφθεί, η στρατηγική της Ευρωζώνης είναι τώρα εμμέσως να επιδιώξει την αλλαγή του καθεστώτος στην Αθήνα. Από την άλλη, επανειλημμένα, ο Τσίπρας υποστηρίζει ότι έχει λάβει εντολή από τον ελληνικό λαό για ευνοϊκότερους όρους. Ωστόσο, στα μάτια των πιστωτών του, ο ίδιος δεν έχει εντολή να ξοδεύει τα χρήματά τους.
Με άλλα λόγια, όπως υποστηρίζει ο Jacob Funk Kirkegaard, η ψηφοφορία πραγματικά σημαίνει αν η Ελλάδα θα συνεχίσει να λειτουργεί ως μέλος της Ευρωζώνης και των θεσμικών οργάνων της ΕΕ. Ένα «όχι» σημαίνει το τέλος της χρηματοπιστωτικής και οικονομικής υποστήριξης της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθεροποίησης και τον προϋπολογισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που η Ελλάδα χρειάζεται.
Οι συνέπειες του «όχι» στο δημοψήφισμα
Η πρώτη συνέπεια θα είναι ότι οι ελληνικές τράπεζες θα καταστούν αφερέγγυες, μάλλον απίθανο να ανοίξουν εκ νέου στη σημερινή τους μορφή, επειδή η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει τα χρήματα για ανακεφαλαιοποίηση. Επιπλέον, η Ελλάδα θα χάσει το 3% της αξίας του ΑΕΠ στις ετήσιες καθαρές μεταβιβάσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση (κυρίως επιδοτήσεων και χρηματοδοτήσεων για υποδομή γεωργίας.
Ως δεύτερη συνέπεια, η πορεία της Ελλάδας οδεύει προς την αυτοκαταστροφή. Όπως προαναφέρθηκε, οποιαδήποτε προσπάθεια για να επανέρθει η δραχμή είναι καταδικασμένη να αποτύχει.
Με ένα «ναι» στο δημοψήφισμα, ο Τσίπρας θα πρέπει να παραιτηθεί για να επαναληφθούν οι διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές της Ελλάδας, έχοντας ως μόνη παρηγοριά την αντικατάσταση του Τσε Γκεβάρα με τη φωτογραφία του, στα t-shirt όλου του κόσμου.
Μόνο μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας που θα δεσμεύτει να εφαρμόσει το πρόγραμμα της τρόικας μπορεί βραχυπρόθεσμα να ανανεώσει το διάλογο με την Ευρώπη και να αυξήσει τον δανεισμό έκτακτης ανάγκης που προβλέπεται από την ΕΚΤ, για να μπορέσουν οι τράπεζες να ανοίξουν εκ νέου. Για να ανοίξουν οι ελληνικές τράπεζες είναι πιθανό να απαιτηθεί μια νέα κυβέρνηση. Μια νέα πορεία προς τη σταθερότητα θα συμβεί μόνο αν διεξαχθούν εκλογές.
Ωστόσο, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος μιας νέας νίκης του ΣΥΡΙΖΑ και η επιστροφή του στην εξουσία. Επιπλέον, θα χρειαστούν εβδομάδες για μια προεκλογική εκστρατεία, δημιουργώντας μια σειρά από προβλήματα. Πιο σημαντικό όλων είναι η εξόφληση των ομολόγων 3.5 δισ. ευρώ προς την ΕΚΤ στις 20 Ιουλίου. Η μη πληρωμή, θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα.
Το πλεονέκτημα του «ναι»
Ένα «ναι», ακόμη και αν ακολουθείται από περισσότερες θυσίες στην Ελλάδα και την Ευρώπη, θα έχει ένα σημαντικό πλεονέκτημα. Μια τέτοια ψηφοφορία πρέπει να κλείσει οριστικά τη συζήτηση για τη μακροπρόθεσμη πολιτική βιωσιμότητα της Ευρωζώνης. Η Ελλάδα έχει γίνει παράδειγμα απερίσκεπτης συμπεριφοράς που καμία άλλη χώρα της Ευρώπης δεν θα ήθελε να μιμηθεί. Δεν έχει σημασία πόσο άσχημα μπορεί να γίνουν τα πράγματα εντός της Ευρωζώνης, αλλά οπωσδήποτε το κόστος ενός Grexit θα είναι ακόμη μεγαλύτερο, καταλήγει ο Jacob Funk Kirkegaard.
