«Τι θα κάνω όταν σταματήσω να παίρνω το επίδομα ανεργίας;»

Οι φωτογραφίες δεκάδων ανέργων να ξεροσταλιάζουν στα σκαλιά του ΟΑΕΔ περιμένοντας να λάβουν το επίδομα, τις οποίες δημοσίευσε το protothema.gr, προκάλεσαν αίσθηση.

Πίσω από τις φωτογραφίες κρύβονται οι προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων. Επισκεφθήκαμε το υποκατάστημα του ΟΑΕΔ στο Παγκράτι και είδαμε ανθρώπους να περιμένουν τουλάχιστον δύο ώρες στην ουρά προκειμένου να πάρουν μια υπογραφή ώστε να μπορέσουν στη συνέχεια να εισπράξουν το επίδομα ανεργίας.
 
«Δεν περιμένω κάτι ιδιαίτερο, δεν βλέπω φως», λέει στο protothema.gr η Βασιλική Καλτσούνη. Η 32χρονη κοπέλα συμπληρώνει οκτώ μήνες εκτός εργασίας. «Μια δουλειά ζητάω να μπορώ και εγώ να βγάζω τις υποχρεώσεις μου», μας λέει και εκφράζει το παράπονό της:

«Στην ουσία δουλεύεις για να πληρώνεις και όχι για να ζεις. Σκεφτόμαστε και θέλουμε με τον σύντροφο μου να παντρευτούμε, απλά δεν μπορούμε. Ευτυχώς που εργάζεται εκείνος. Μια μέρα κάθε μήνα από τους οκτώ βρίσκομαι εδώ για μια υπογραφή».

Κομπιάζει. «Τις περισσότερες φορές έχει πολύ κόσμο» μας λέει, εικόνα που καταγράψαμε κι εμείς κατά την επίσκεψή μας στο υποκατάστημα του ΟΑΕΔ στο Παγκράτι. «Πριν», εξομολογείται, «εργαζόμουν σε μια εταιρία με ιατρικό εξοπλισμό.

Η οποία είχε μια συμπεριφορά άσχημη στο προσωπικό, προκειμένου να μας εξαναγκάσουν να παραιτηθούμε. Έπειτα μας έδωσαν εικονικά ένα χαρτί απόλυσης ώστε να μπούμε στο ταμείο, γλιτώνουν την αποζημίωση, και όλα καλά για αυτούς».
Το μεγάλο άγχος της Βασιλικής είναι τι θα κάνει όταν σταματήσει να λαμβάνει το επίδομα ανεργίας.

«Στο ταμείο έχω ακόμα άλλους δύο μήνες, και αυτό επειδή τα ένσημά μου αναλογικά με αυτά που ζητούσε το ταμείο δεν ήταν αρκετά για να μου βγάλουν χρήματα για 12 μήνες. Το μέλλον είναι δύσκολο, ήδη έχω κοιτάξει εφημερίδες για δουλειά έχω πάει και πόρτα-πόρτα, έχω μπει σε site και σε αγγελίες και με γνωστούς, τίποτα. Ακόμα προσπαθώ μήπως βρω και τίποτα στην επαρχία. Το σκεφτόμαστε να φύγουμε στην επαρχία με τον σύντροφο μου. Είναι καλύτερα τα πράγματα από την Αθήνα. Απλά δεν έχουμε ούτε μέρος να μείνουμε ούτε και γνωστούς».

«Τι θα κάνω μετά το ταμείο ανεργίας;»
Ο Κώστας, 36 ετών, μέχρι πριν από επτά μήνες ήταν υπάλληλος σε εταιρεία παροχής υπηρεσιών ασφάλειας και φύλαξης. «Σεκιουριτάς» δηλαδή. Τον ρωτάω πώς έχασε τη δουλειά του.





«Τα άτομα εκεί μέσα δεν πληρώνανε, μιλάμε για μεγάλα λαμόγια. Το ενεργητικό της εταιρίας σε άτομα ήταν 30 με 40, στην Αθήνα και εκτός Αθηνών. Εμένα, με είχανε σε μια φύλαξη στα Σπάτα, οι κύριοι είχανε εκεί εργολάβους οι οποίοι δεν πληρώνανε και μας είχανε με δύο μήνες σύμβαση. Και από κει και πέρα σου λέγανε άντε γεια. Εγώ επειδή το κατάλαβα τους έκανα να με απολύσουν γιατί δεν μπορούσα να εργάζομαι σε μια φύλαξη τις εταιρίας αυτής που η ίδια η εταιρία δεν πλήρωνε. Δηλαδή να μου χρωστάει δύο μήνες, να μου γίνουν 3, 5, 6 και 8, όχι βέβαια. Κοιμήθηκα σε ώρα υπηρεσίας και ήρθε ο επόπτης, με έπιασε, μου κόψε κιόλας πρόστιμο 80 ευρώ και από εκεί και πέρα ακόμα είμαι απλήρωτος».

Ο Κώστας δεν θέλει να μας πει το επώνυμό του. Τι σκέφτεται για το μέλλον; τι σχεδιάζει; «Δεν ξέρω τι θα γίνει και σκέφτομαι τι θα κάνω μετά το ταμείο ανεργίας, που δεν υπάρχουν δουλειές για τους ανθρώπους».

Καταλαβαίνω ότι είναι οργισμένος με τους μετανάστες. «Δεν μπορώ να μιλήσω περισσότερο γιατί υπάρχουν και άτομα εδώ πέρα τα οποία είναι από άλλες εθνικότητες, δεν μπορώ να θίξω. Αλλά για όλα αυτά φταίει το κράτος, διότι βλέπει… και δεν κάνει κάτι».

Τον ρωτάω αν έχει οικογένεια. «Ευτυχώς δεν είμαι παντρεμένος», απαντά και συνεχίζει: «Δηλαδή μετά τους υπόλοιπους πέντε μήνες που θα τελειώσει το ταμείο τι θα γίνει; Η κυβέρνηση θα βάζει μόνο τα δικά της άτομα μέσα στις δουλειές του δημοσίου και εμείς θα είμαστε στην πίεση. Όχι, εγώ αυτό δεν το δέχομαι».