Θα μπορούσε να ήταν ανέκδοτο, αλλά τον περασμένο Ιούνιο τα Επιμελητήρια Μεσσηνίας και Αρκαδίας ζήτησαν από το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου να ανακηρύξει τον Μουαμάρ Καντάφι επίτιμο διδάκτορα στη Σχολή Ανθρωπιστικών Επιστημών και Πολιτισμικών Σπουδών της Καλαμάτας.
Η ιδέα ανήκει στον πρόεδρο του Επιμελητηρίου Μεσσηνίας κ. Γιώργο Καραμπάτο, την οποία συνυπέγραψε στη συνέχεια και ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Αρκαδίας κ. Γιάννης Μπουντρούκας.
«Η πρόταση εντασσόταν στη γενικότερη προσπάθεια που έχουμε ξεκινήσει για μετατροπή της Μεσσηνίας σε νότια πύλη της Ελλάδας στη Μεσόγειο, μέσω της θαλάσσιας σύνδεσης της Καλαμάτας με την Κρήτη και τον λιμένα Darnah της Λιβύης, στην επιτυχία της οποίας ο Καντάφι θα μπορούσε να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο, ιδιαίτερα μετά την υπογραφή του μνημονίου συνεργασίας της Λιβύης με τον Ελληνα πρωθυπουργό, οπότε και καταθέσαμε το αίτημα στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου», δήλωσε στο «ΘΕΜΑ» ο κ. Καραμπάτος. Τόνισε, δε, πως από το 2001 το υπουργείο Εξωτερικών είχε δώσει το πράσινο φως για μία τέτοια κίνηση και πως τη συγκεκριμένη θέση την είχαν υποδείξει… αξιωματούχοι της πρεσβείας της Λιβύης στην Αθήνα.
«Αρχικά ήρθαμε σε επαφή με την πρεσβεία της Λιβύης στην Αθήνα και μας υπέδειξαν πως καλύτερος τρόπος για να “καλοπιάσουμε” τον Καντάφι ώστε να δει με ενδιαφέρον την πρότασή μας για σύνδεση της Καλαμάτας με τη χώρα του θα ήταν να του προταθεί κάποιος τιμητικός τίτλος σε ελληνικό πανεπιστήμιο, όπως συνηθίζεται με πολλούς ηγέτες. Στις συζητήσεις που είχαμε καταλήξαμε στην πρόταση να ζητήσουμε να ανακηρυχθεί επίτιμος διδάκτορας του Τμήματος Ανθρωπιστικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, που εδρεύει στην Καλαμάτα. Αφού πήραμε το πράσινο φως από την πρεσβεία, προχωρήσαμε στην κατάθεση του αιτήματος προς το Πρυτανικό Συμβούλιο του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου», αποκάλυψε στο «ΘΕΜΑ» ο κ. Καραμπάτος.
«Μας ζητήθηκε από το Επιμελητήριο Μεσσηνίας να συνυπογράψουμε το σχετικό αίτημα προς το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, που εδρεύει στην Τρίπολη, όπως και το πράξαμε, αφού πιστεύαμε πως ήταν ένας καλός τρόπος να αναπτυχθούν οι οικονομικές σχέσεις της περιοχής μας με τη Λιβύη», δήλωσε από την πλευρά του ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Αρκαδίας κ. Μπουντρούκας, που είχε θέσει το θέμα στον πρωθυπουργό κ. Γιώργο Παπανδρέου όταν επισκέφτηκε την Τρίπολη τον περασμένο Ιούνιο, επικεφαλής υπουργικού κλιμακίου.
«Ο κ. Παπανδρέου βρέθηκε στην Τρίπολη την επομένη της επίσκεψής του στη Λιβύη, όπου υπέγραψε διάφορες συμφωνίες με αξιωματούχους της κυβέρνησης. Ηταν η καλύτερη ευκαιρία να του θέσουμε το θέμα, όπως και τελικά έγινε, χωρίς όμως να πάρουμε κάποια απάντηση», κατέληξε ο κ. Μπουντρούκας.
Το αίτημα των δύο προέδρων πήρε στα χέρια του ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου κ. Θεόδωρος Παπαθεοδώρου, που αφού διάβασε το έγγραφο το έβαλε στο αρχείο του.
«Πήρα το αίτημα στα χέρια μου, αλλά δεν το έφερα προς συζήτηση στο Πρυτανικό Συμβούλιο. Είναι στην ευχέρεια του πρύτανη κάθε ιδρύματος να προτείνει προσωπικότητες που θα μπορούσαν να ανακηρυχθούν επίτιμοι διδάκτορες», δήλωσε στο «ΘΕΜΑ» ο κ. Παπαθεοδώρου, επισημαίνοντας με νόημα: «Προσωπικά δεν έκρινα πως θα μπορούσε ο κ. Καντάφι να ανακηρυχθεί επίτιμος διδάκτορας, και μάλιστα στη Σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών του πανεπιστημίου μας».
Ο «τρομοκράτης» που έγινε σύμμαχος της Δύσης
Από τον επαναστάτη του 1969 στον ερωτύλο με τις εξωτικές αμαζόνες και από το Λόκερμπι στα χαμόγελα και τις χειραψίες με τον Ομπάμα
Λένε πως τα Καμένα Βούρλα είναι πανέμορφα τον Σεπτέμβριο. Αυτή η μικροαστική λουτρόπολη αποκτά άλλο χρώμα με το που πέφτει το πρωτοβρόχι. Τουλάχιστον αυτό φαίνεται να σκεφτόταν και ο βασιλιάς της Λιβύης Ιντρις κάπου εκεί στα τέλη του Αυγούστου του 1969. Ομως κάτι δεν του πήγαινε καλά. Και είχε δίκιο: δεν θα προλάβαινε καν να χαρεί την πρώτη μέρα του Σεπτεμβρίου, αφού το βράδυ της παραμονής θα αποτελούσε πλέον ιστορικό παρελθόν. Με ένα αναίμακτο πραξικόπημα ο τότε 27χρονος πιτσιρικάς στρατιωτικός Μουαμάρ Καντάφι θα έπαιρνε την εξουσία. Τα πλήθη που φλέγονταν για ανατροπές και επαναστάσεις σε Βόρεια Αφρική και Ευρώπη επευφημούσαν τον νέο τους ηγέτη.
Και όχι άδικα. Ο Καντάφι φάνταζε για τον λαό της Λιβύης φορέας μιας ανατρεπτικής ελπίδας που τον διαφοροποιούσε από τους άλλους μονάρχες της περιοχής. Ερωτύλος και παρανοϊκός, εξαρχής δεν κολλούσε στους τύπους: άλλαζε τα φανταχτερά του ρούχα με την ίδια ταχύτητα που άλλαζε και τους τίτλους του, για να καταλήξει τελικά στο πλέον πιασάρικο: συνταγματάρχης Καντάφι. Ο λόγος; Εμενε ανέκαθεν προσκολλημένος στη μία και μοναδική του ψύχωση: τον Τσε Γκεβάρα. Γι’ αυτό φόρεσε στρατιωτικά ρούχα, άφησε τα μπουκλωτά του μαλλιά να μακρύνουν και άρχισε να φωτογραφίζεται ως ο Ανατολίτης Τσε. Τα επαναστατημένα παιδιά της Δύσης, που είχαν ακόμη αναψοκοκκινισμένα μάγουλα από τις πορείες του Μάη του ’68, βρήκαν στο πρόσωπο του Καντάφι το γνήσιο αντικομφορμιστικό τους σύμβολο. Πολλές ήταν τότε και οι ομάδες της Δύσης με αναμμένες τις βόμβες στα χέρια από τον IRA μέχρι την Μπάαντερ Μάινχοφ και τη φωτογραφία του Καντάφι στο προσκέφαλο (για να μην πούμε ότι εκπαιδεύονταν στα στρατόπεδά του). Κι όσο τα επαναστατημένα γκρουπούσκουλα της Δύσης ηδονίζονταν από τον Λίβυο ηγέτη, άλλο τόσο η Δύση έσπευδε να τον αποκηρύξει ως τρομοκράτη - μαζί με τον Γιάσερ Αραφάτ και σύσσωμη την PLO. Μια αδυσώπητη, βίαια κόντρα είχε μόλις αρχίσει. Ακολούθησε η ακόμη πιο ταραγμένη για τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αίγυπτο περίοδος της δεκαετίας του ’80. Ο πόλεμος Ιράκ - Ιράν είχε ανάψει φιτίλια σε όλη την περιοχή, με αποτέλεσμα οποιοσδήποτε εχθρός του Νο 1 τότε συμμάχου της Αμερικής στην περιοχή Σαντάμ Χουσεΐν να μοιάζει επίσης εχθρός της Δύσης. Επιπλέον, τα όπλα προς την Ιρλανδία προς ενίσχυση του IRA πηγαινοέρχονταν στη Λιβύη και οι αεροπειρατείες συνεχίζονταν σε όλη σχεδόν τη δεκαετία του ’90. Το αίμα του Βρετανού αξιωματούχου που θα έτρεχε έξω από την πρεσβεία του Λιβάνου στο Λονδίνο, Ιβόν Φλέτσερ, θα άφηνε ανεξίτηλη τη στάμπα στον ηγέτη της Λιβύης ως του απόλυτου εχθρού της Δύσης.
Ο βομβαρδισμός της Λιβύης
Ο Ρόναλντ Ρέιγκαν έβαλε σκοπό να διώξει μια για πάντα τον Καντάφι: οι βομβαρδισμοί της Λιβύης ήταν πλέον γεγονός, αλλά το «κακό παιδί» Καντάφι δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια: χτύπησε με βόμβα που έσκασε στην καρδιά του Βερολίνου την ώρα που Αμερικανοί και Βρετανοί χόρευαν τα ντίσκο κομμάτια της εποχής σε διάσημο κέντρο διασκέδασης. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τότε ότι θα έρθει κάποτε στιγμή που κάποιος Αμερικανός ηγέτης, όπως έκανε ο Ομπάμα πριν μόλις από δύο χρόνια, θα έσφιγγε ποτέ το χέρι στον μισητό δικτάτορα. Αλλοι καιροί, άλλα ήθη.
Το «πράσινο βιβλίο»
Κι όμως, τελικά η γραμμή από τότε που ο Καντάφι κυκλοφορούσε με ένα «πράσινο βιβλίο» που περιλάμβανε όλες τις αμεσοδημοκρατικές αρχές για ένα παναραβικό, σοσιαλιστικό κράτος -το οποίο μοίραζε μέχρι πρόσφατα ο τρελός δικτάτορας μαζί με το Κοράνι στις απανταχού κορασίδες που επισκέπτονταν την τέντα του- μέχρι την πρόσφατη υποστήριξη όλης της Δύσης στο πρόσωπό του δεν είναι και τόσο μεγάλη όσο αρχικά φαίνεται. Για την ακρίβεια είναι μικρή, αλλά απλώς περιλαμβάνει μερικά εκατομμύρια ευρώ σε τραπεζικούς λογαριασμούς Ευρωπαίων ηγετών (Μπλερ, Μπερλουσκόνι). Τα πετροδολάρια λύγισαν επίσης και την Αμερική, που κάλεσε τον Λίβυο ηγέτη για να τον φιλοξενήσει - αυτόν, την τέντα του και τις αμαζόνες του. Για όσους δεν γνωρίζουν, αυτές δεν είναι παρά μια συνοδεία από θηλυκές επίλεκτους με άριστη γνώση των πολεμικών τεχνών που τον συνοδεύουν σε κάθε ταξίδι. Φοράνε πάντα στρατιωτικά ρούχα και ψηλοτάκουνες γόβες (!), αλλά και έντονο κόκκινο κραγιόν, κάτι που είχε ξεσηκώσει τους Αραβες, που τον κατηγορούσαν ότι ασπάζεται τα αγαθά της Δύσης. Για την ακρίβεια, μπορεί να αποκήρυξε πολλά ο Καντάφι από τη Δύση -ακόμη και το αλκοόλ-, αλλά ποτέ την έντονη θηλυκή παρουσία, στην οποία παρέμεινε πάντα απόλυτα αφοσιωμένος: εκατοντάδες είναι οι γυναίκες που έχουν περάσει από την τέντα του, ενώ για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες του έχουν επιστρατευτεί ακόμη και ολόκληρα πρακτορεία μοντέλων, όπως το περίφημο Hostessweb που του έκανε εξαγωγή γυναικών στην Τρίπολη...
Τα σαράντα άλογα
Από κει και πέρα τα κουλά ενσταντανέ που έχουν ως πρωταγωνιστή τον ιδιόρρυθμο, αν όχι παρανοϊκό, Λίβυο ηγέτη είναι άπειρα: ο Τίτο μαρτυρούσε ότι ο Καντάφι τον είχε επισκεφτεί στην τότε Γιουγκοσλαβία με 40 καμήλες, οι οποίες πρόσφατα αντικαταστάθηκαν από τα 40 άλογα που συνοδεύουν τις διεθνείς επισκέψεις του. Οι υπερβολές του -από τα χρυσοποίκιλτα τουρμπάνια και τις πολύχρωμες κελεμπίες μέχρι τα διαστημικά γυαλιά που δεν αποχωριζόταν ποτέ- δεν έχουν τέλος. Οταν τον είχαν καλέσει σχετικά πρόσφατα στον ΟΗΕ, πέραν του ότι αποφάσισε να καταχραστεί τα όρια του χρόνου μιλώντας μιάμιση ώρα αντί για 15 λεπτά που ορίζει το πρωτόκολλο, δεν δίστασε να πάρει ένα στιλό και να γράψει σε ένα κάθισμα στα αραβικά «είμαστε εδώ». Προηγουμένως είχε βρίσει τον τότε δήμαρχο της Νέας Υόρκης που δεν του είχε επιτρέψει τελικά να στήσει την τέντα του στη μέση του Central Park. Γενικά μιλώντας, όλοι αρκούνταν στο να εξιστορούνται ανέκδοτα από τις ευτράπελες εμφανίσεις του πάμπλουτου ηγέτη της Λιβύης, μέχρι που ανακάλυψαν ότι ο τρελός μπορεί ενίοτε να γίνει και επικίνδυνος. Και όσοι σπεύδουν τώρα να τον αποκαλέσουν Χίτλερ προβλέποντας το αναπόφευκτο τέλος του, ας θυμηθούν ότι είναι οι ίδιοι που του έσφιγγαν το χέρι - άραγε, ποιος αγαπημένος του Καντάφι είχε πει κάποτε ότι η «Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα»;
