Η Μυρτώ Αλικάκη με τις «Βάκχες» στο Ηρώδειο - «Χρειάζεται λίγη αμαρτία στη ζωή»

Μεγαλωμένη σε μια οικογένεια που αγαπούσε τις τέχνες, η Μυρτώ Αλικάκη δεν θα μπορούσε παρά να βρει πρόσφορο έδαφος για τις δικές της καλλιτεχνικές ανησυχίες. Από την ηλικία των 5 ετών και μέχρι τα 7 της συμμετείχε στην παιδική εκπομπή του Νίκου Πιλάβιου στην ΕΡΤ «Ελα να παίξουμε». Τότε ήρθε και το πρώτο εξώφυλλο στη «Ραδιοτηλεόραση».

Η «Αναστασία», το απόλυτο τηλεοπτικό hype των 90s, πήγε να την καρφιτσώσει στο συλλογικό ασυνείδητο της Generation X ως ένα ατίθασο σέξι νυμφίδιο. Αρνήθηκε να παίξει αυτό το παιχνίδι, ξεβολεύτηκε και ακολούθησε με πείσμα διαφορετική ρότα: έκανε πολύ θέατρο, πολλή τηλεόραση, έγινε μητέρα και φέτος για πρώτη φορά δοκιμάζεται και στο Αρχαίο Θέατρο με τις «Βάκχες» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Χρήστου Σουγάρη, παράσταση που θα δούμε στο Ηρώδειο στις 3 Σεπτεμβρίου.

«Συμμετέχω με τεράστια χαρά σε αυτή τη δουλειά γιατί ο θίασος είναι τέτοιος που με έκανε να νιώσω ότι θα μάθω πάρα πολλά από ανθρώπους πολύ έμπειρους», εξηγεί αναφερόμενη στην all star ομάδα συντελεστών της παράστασης. Την εποχή του lockdown οι πρόβες γίνονταν μέσω Skype, ενώ στη συνέχεια σε ανοιχτούς χώρους. Η ίδια όλο αυτό το διάστημα της πανδημίας το βιώνει ήρεμα και ψύχραιμα: «Δεν είμαι φοβικός άνθρωπος. Σαφέστατα και αντιλαμβάνομαι τη σοβαρότητα της κατάστασης και το ότι πρέπει να προσέχουμε, αλλά δεν θα σταματήσει η ζωή μας. Η ζωή δεν σταματά ούτε καν όταν πέφτουν βόμβες πάνω από το κεφάλι μας. Επίσης, έχω την τάση να σκέφτομαι πάντα ότι υπάρχουν άνθρωποι που βιώνουν πολύ χειρότερες συνθήκες από εμάς, κατά συνέπεια το αντιμετωπίζω με μια ψυχραιμία».



Δηλώνει άνθρωπος της αγκαλιάς. «Μου κοστίζει όλο αυτό που συμβαίνει, αλλά θεωρώ ότι είμαι ένας ευνοημένος άνθρωπος. Αν γκρινιάξω εγώ, τι πρέπει να πει κάποιος άλλος που περνά δύσκολα. Είμαι εναντίον του πανικού και της τρομολαγνείας. Στο σπίτι προσέχουμε όλοι, είμαστε με τα αντισηπτικά μας, τις μάσκες μας, αλλά πιστεύω ότι τα παιδιά μου πρέπει να βγαίνουν έξω και να περνούν καλά, γιατί για μένα η ψυχική υγεία προηγείται. Χωρίς αυτή δεν υπάρχει ούτε η σωματική. Δεν θεωρώ ότι πρέπει να ξεχάσουμε την ανθρώπινη συναναστροφή, τη μεταξύ μας εμπιστοσύνη και να στραφούμε στην τρέλα του φόβου».

Θέατρο σε εποχή πανδημίας - όχι και τόσο εύκολη υπόθεση. Η συζήτηση έρχεται στα παράπονα που διατυπώνουν οι καλλιτέχνες για τη στάση της Πολιτείας απέναντί τους. «Το θέατρο είναι πάντα ένας τόπος στον οποίο οι άνθρωποι ακουμπάνε και ξεκουράζεται η ψυχή τους και δεν πρέπει ποτέ να παύει να υπάρχει ή, ακόμα χειρότερα, να το εγκαταλείπουμε. Είναι γεγονός ότι οι άνθρωποι του πολιτισμού εγκαταλείφθηκαν. Βέβαια υπάρχει και μια ευθύνη προσωπική σε όλο αυτό, καθώς ως καλλιτέχνες δεν έχουμε συχνά καλή σχέση με την πρακτική πλευρά της ζωής και κάπως έτσι δεν υπάρχουν σωματεία, ενώ μπορεί ο κόσμος να πιστεύει ότι είμαστε κάτι σαν χομπίστες. Δεν είναι όμως έτσι. Ζούμε από αυτό το επάγγελμα και οφείλουμε να υπαγόμαστε σε κάποιο εργασιακό πλαίσιο, μέσα στο οποίο είναι και τα δικαιώματά μας. Εγώ γενικά προσπαθώ να μην τοποθετώ τον εαυτό μου πιο ψηλά από τους άλλους είτε επειδή είμαι καλλιτέχνης, είτε επειδή είμαι επώνυμη. Γνωρίζω ότι υπάρχουν μαγαζιά που έκλεισαν ή που θα κλείσουν. Οτι έχει πληγεί πολύς κόσμος επαγγελματικά. Καταλαβαίνω ότι η Πολιτεία δεν μπορεί να τα προλαβαίνει όλα, αλλά ας προσπαθήσει τουλάχιστον. Βλέπεις, πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι δεν γίνεται καν προσπάθεια».

Ζορίστηκε περισσότερο με την οικονομική κρίση παρά με την πανδημία, όμως η περίοδος του lockdown την έκανε να εδραιώσει μέσα της αυτό που πρέσβευε θεωρητικά μέχρι πρότινος: ότι το επιφανειακό αίσθημα ευχαρίστησης που σου χαρίζει η κατανάλωση δεν έχει καμία σχέση με την αληθινή ευτυχία. «Είμαι άνθρωπος που έχει καλή σχέση με το μέσα του, με τους ανθρώπους και τις απλές χαρές της ζωής. Επιβεβαίωσα όλο αυτό το διάστημα, λοιπόν, ότι δεν πρέπει να νιώθουμε ούτε για μια στιγμή παντοδύναμοι γιατί τα πάντα μπορεί να αλλάξουν από λεπτό σε λεπτό και πως είναι σημαντικό να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή της ζωής γιατί δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει από καμία άποψη. Πιστεύω πάρα πολύ στην τεράστια δύναμη του ανθρώπου. Δεν ξέρω αν μπορεί να αλλάξει στον βασικό πυρήνα της ύπαρξής του, αλλά νομίζω ότι μπορεί να κάνει απίστευτες βελτιωτικές κινήσεις θέτοντας υπό έναν σχετικό έλεγχο αυτά που τον βασανίζουν».
Η ίδια αποφάσισε να κάνει αυτές τις βελτιωτικές κινήσεις σχεδόν μία 20ετία πριν. «Ημουν 27 χρόνων και τα τελευταία χρόνια είχαν συμβεί πολύ σημαντικά γεγονότα στη ζωή μου, μεταξύ των οποίων και κάποια πολύ οδυνηρά. Μέσα μου επικρατούσε ένα χάος το οποίο δεν μου επέτρεπε να ξεχωρίσω τα χλωρά από τα ξερά, με αποτέλεσμα να μην είμαι καλά, ενίοτε να κάνω κινήσεις που ούτε εγώ η ίδια τις καταλάβαινα - και κάπως έτσι σκέφτηκα ότι χρειάζομαι βοήθεια. Εκανα λοιπόν 7 χρόνια ψυχανάλυση - με μια μικρή διακοπή όταν γέννησα τον έναν μου γιο και μετά ξανάρχισα».

Η κουβέντα έρχεται στον διαλογισμό, στην αυτοβελτίωση και όλη αυτή την καταιγιστική τάση του wellness. «Διαλογισμό δεν έχω κάνει γιατί είμαι ένας αυθεντικά Δυτικός άνθρωπος. Είμαι ρεαλίστρια, ορθολογίστρια και απεχθάνομαι το να ακολουθεί κάποιος πιστά μια μόδα. Θεωρώ ότι πίσω απ’ όλη αυτή την τάση του wellness κρύβεται ένα τρελό εμπόριο και δεν θέλω να πιάνομαι κορόιδο. Μου αρέσει από καθετί που υπάρχει γύρω μου, από κάτι παλιό ή από κάτι καινούριο, να επιλέγω εκείνα που μου ταιριάζουν. Φυσικά και μου αρέσει να γυμνάζομαι και να είμαι καλά, αλλά όπως θα φάω μια ωραία σαλάτα εξίσου ευχάριστα θα φάω κι ένα λιπαρό λουκάνικο. Δεν έχω γίνει ούτε vegan, ούτε vegetarian παρόλο που σέβομαι απολύτως τους ανθρώπους που είναι. Γενικά, νομίζω ότι χρειάζεται και λίγη αμαρτία στη ζωή. Δεν πιστεύω στην τελειότητα. Λειτουργεί λίγο αγχωτικά σ’ εμένα».

Εχει δηλώσει στο παρελθόν ότι έχει απιστήσει και έχει δεχτεί την απιστία, αλλά γενικότερα προτιμά να την απατούν γιατί έτσι παραμένει αθώα. Είναι άθρησκη, ίσως και άθεη, και διευκρινίζει: «Κάποιες από τις θρησκείες λένε υπέροχα πράγματα, τα οποία εφαρμόζω στη ζωή μου όπως μπορώ. Υπάρχουν όμως και πολλά που με ενοχλούν. Με ενοχλεί οτιδήποτε αποσκοπεί στο να στενέψει τους ορίζοντες. Με ενοχλεί ο φανατισμός. Το θέμα της πίστης είναι θέμα ανάγκης. Μια απολύτως σεβαστή ανάγκη που έχει να κάνει με το πόσο μικροί είμαστε μέσα στο σύμπαν και άλλα υπαρξιακά. Εγώ δεν νιώθω την ανάγκη να πιστέψω στον Θεό ή στην ύπαρξη άλλης ζωής για να ηρεμήσω. Το μόνο που γνωρίζω είναι αυτό που ζω σε αυτόν τον πλανήτη, αυτή τη δεδομένη στιγμή και αποσκοπώ να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ με αυτό. Δεν έχω ανάγκη ούτε το μάτι ούτε το χέρι του Θεού πάνω από το κεφάλι μου».

Ο μεγαλύτερος φόβος της είναι να έχει άσχημα γεράματα. Ονειρεύεται τη στιγμή που θα γίνει γιαγιά, ενώ οι δύο γιοι της έχουν απαλύνει τον όποιον φόβο για τη μοναξιά. Γυμνάζεται και είναι απόλυτα συμφιλιωμένη με τον χρόνο που περνά. Στιγμιαία κατά καιρούς πέρασε από το μυαλό της το «πήραμε τη ζωή μας λάθος», όμως τελικά κατέληξε ότι δεν της αρέσει να μετανιώνει αλλά προτιμά να διαχειρίζεται τα λάθη της. Αυτό τον καιρό συζητά για μια εβδομαδιαία σειρά και δεν θα έλεγε όχι να παρουσιάσει κάτι στην τηλεόραση -το έχει κάνει εξάλλου στο παρελθόν-, αλλά δεν είναι κάτι που κυνηγά. «Γενικά δεν κυνηγώ και ενώ είμαι πάρα πολλά χρόνια σε αυτόν τον χώρο, είμαι λίγο στον κόσμο μου. Δεν γνωρίζω κόσμο στα κανάλια. Δεν γνωρίζω ποιος είναι πού. Είμαι αλλού νυχτωμένη. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι αν κατάφερα όλα όσα κατάφερα χωρίς ίχνος δημοσίων σχέσεων, ε, μια χαρά τα έχω πάει».

Πριν από τρία χρόνια μπήκε στον κόσμο του Instagram με ενθουσιασμό γιατί, όπως λέει, το θεωρεί ένα εξαιρετικά τίμιο μέσο. «Συνειδητοποίησα ότι είναι ένα πολύ καλό εργαλείο για τη δουλειά μου και νιώθοντας καλύτερα με τον εαυτό μου αισθάνθηκα ότι δεν κινδυνεύω απ’ αυτό, γιατί είμαι και άνθρωπος που θέλει να προστατεύει πολύ τη ζωή του. Ισως πλέον να έχω γίνει πιο ανοιχτή, να νιώθω λιγότερο ευάλωτη και επίσης παρόλο που το Instagram είναι ένα μέσο αρκετά ναρκισσιστικό, εγώ το βρίσκω πιο απελευθερωτικό από το Facebook και πολύ πιο τίμιο. Δεν έχεις φίλους, έχεις ακολούθους. Εμένα η λέξη “φίλοι” στο Facebook με εκνεύριζε πάντα πάρα πολύ, γι’ αυτό και δεν έχω Facebook. Το ακόλουθος μου φαίνεται πιο σωστό. Είσαι ένα πρόσωπο που κάποιος θέλει να ακολουθήσει. Oταν το προφίλ σου είναι ανοιχτό, δεν χρειάζεται καν να σου κάνει αίτημα και να το αποδεχτείς».

Σε αυτά τα χρόνια έχει μπλοκάρει μόνο δύο ανθρώπους, κι αυτό γιατί, όπως λέει, «ένιωσα ότι αν μπορούσαν να μου κάνουν βουντού για να μη ζω θα το είχαν κάνει. Ηταν πολύ spooky. Δεν με ενοχλούν τα σχόλια και δεν απαντώ ούτε σε σχόλια, ούτε σε μηνύματα ανθρώπων που δεν γνωρίζω. Μια φορά απάντησα μόνο, όταν κάποιος έγραψε “πώς έγινες έτσι, είσαι σαν να έχεις νευρική ανορεξία”. Αυτό το σχόλιο ήταν προσβλητικό όχι για μένα, αλλά για τους ανθρώπους που έχουν νευρική ανορεξία και θεώρησα ότι έπρεπε να τους υπερασπιστώ. Καμία άλλη φορά δεν έχω απαντήσει, γιατί από τη στιγμή που είμαι δημόσιο πρόσωπο και έχω ένα προφίλ ανοιχτό, ο καθένας μπορεί να γράψει ό,τι θέλει».

Πλέον μπορεί να πει ότι έχει βρει την ισορροπία μεταξύ προσωπικής και επαγγελματικής ζωής και το μόνο που θέλει είναι να είναι χαρούμενα τα αγόρια της και να έχει... «έναν γρήγορο και εύκολο θάνατο», λέει γελώντας από το σοκ που μου προκάλεσε η φράση της, συμπληρώνοντας: «Δεν θα ήθελα να ταλαιπωρηθώ ή να ταλαιπωρήσω τους ανθρώπους γύρω μου. Επίσης θα ήθελα να δουλεύω όσο πάει. Πιστεύω ότι η δουλειά θα μου κρατά πάντα το ηθικό ψηλά»

Ειδήσεις σήμερα:

Οκτώ νέα κρούσματα κορωνοϊού σε υγειονομικούς υπαλλήλους

Daily Mail: Οργή στην Ελλάδα για την απόφαση Σκωτίας και Oυαλίας να επιβάλουν καραντίνα στους τουρίστες

Σε εγρήγορση οι ειδικοί - «Πυρκαγιά έτοιμη να φουντώσει» ο κορωνοϊός στην Ελλάδα