Πάρις Σιγάλας, ο μαθηματικός που έκανε brand τα κρασιά της Σαντορίνης

Η Σαντορίνη είναι ένας μαγικός τόπος. Πάνω στην ηφαιστειακή γη φυτρώνουν γεύσεις μοναδικές: η τοπική φάβα, που δεν συγκρίνεται με καμιά άλλη, τα πεντανόστιμα άνυδρα ντοματάκια και φυσικά μερικές μοναδικές ποικιλίες αμπελιών. Εδώ και αιώνες το νησί έχει συνδέσει την ιστορία του με την οινοποιία. Ενας από τους καλύτερους οινοπαραγωγούς της Σαντορίνης είναι και ο κ. Πάρις Σιγάλας.

Οταν ο πατέρας του έφυγε από τη Θήρα στην ηλικία των 17 ετών, στη συνείδηση των ντόπιων η οινοποιία ήταν συνώνυμο της φτώχειας. Ολες οι οικογένειες παρήγαν μικρές ποσότητες κρασιού στις κάναβες, αλλά η αίγλη των προηγούμενων αιώνων, που περιέβαλλε κυρίως τα γλυκά κρασιά του νησιού, είχε χαθεί. Το προϊόν ήταν απαξιωμένο και η ζήτηση μικρή. Το αποτέλεσμα ήταν οι κάτοικοι να στρέφονται σε άλλες δραστηριότητες και ο διάσημος αμπελώνας της Θήρας που άντεξε σε τόσους αιώνες, να συρρικνώνεται.

Το κλειδί βρέθηκε στο Παρίσι

Ο νεαρός Πάρις Σιγάλας γεννήθηκε στον Πειραιά, τελείωσε την Ιονίδιο Σχολή, σπούδασε μαθηματικός στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και την περίοδο της δικτατορίας πήγε στο Παρίσι προκειμένου να συνεχίσει τις σπουδές του. Το 1973 επέστρεψε στην Ελλάδα και λίγους μήνες μετά διορίστηκε καθηγητής σε σχολείο. Δεν μπορούσε όμως να «βολευτεί» με τη ζωή του δασκάλου. Ετσι έμεινε στην Ελλάδα μόνο για έξι χρόνια. Το 1979 επέστρεψε στο Παρίσι. Εκεί έζησε μια τετραετία. Αυτά τα χρόνια θα σημάδευαν την υπόλοιπη ζωή του. Ηρθε σε επαφή με τους γαλλικούς αμπελώνες και τα διάσημα γαλλικά κρασιά. Οι λίγες γνώσεις που είχε από τους προσωπικούς του πειραματισμούς στη Σαντορίνη πολλαπλασιάζονται και μετά την επιστροφή του βλέπει το θέμα πιο ζεστά. Διορίζεται ξανά σε σχολείο αλλά φροντίζει να πάρει μετάθεση στο νησί, ώστε να έχει χρόνο να ασχοληθεί και με την οινοποιία.

Ένας πιτσιρικάς στο νησί του παππού

Η σχέση του με τη Σαντορίνη ξεκίνησε στα 7 του χρόνια, όταν επισκέφθηκε για πρώτη φορά τον παππού του στον νησί, λίγο πριν από τον τελευταίο μεγάλο σεισμό. Η συγκοινωνία τότε γινόταν ακόμη με «λάντζες». Μόλις επέστρεψε από το Παρίσι, άρχισε να επισκέπτεται τακτικότερα το νησί, όπου συνήθιζε να περνά τα καλοκαίρια του. Μάλιστα δεν επέλεγε τη Φοινικιά της Οίας, τη συνοικία δηλαδή των αμπελουργών όπου βρισκόταν και το οικογενειακό σπίτι, αλλά προτιμούσε το Καμάρι, που την εποχή εκείνη φιλοξενούσε του ανήσυχους νέους της Μεταπολίτευσης. Η οινοποιία στη Θήρα ήταν τότε πολύ περιορισμένη και ο ολοένα αυξανόμενος τουρισμός λειτουργούσε ανταγωνιστικά προς το πανάρχαιο προϊόν του κρασιού. Αν σώθηκαν κάποιες μοναδικές ποικιλίες, αυτό οφείλεται εν πολλοίς στον τοπικό συνεταιρισμό που διατήρησε μερικά αμπέλια. Τότε ήταν που ο κ. Σιγάλας ξεκίνησε να παράγει το δικό του κρασί «για να το πίνει με τους φίλους του» όπως λέει σήμερα, στο κτήμα του παππού του, στον μπαξέ της Οίας.

Vinsanto και Ασύρτικο

Η δεκαετία του ’80, με την άνθηση του τουρισμού, απειλεί όσο ποτέ τους αμπελώνες της Σαντορίνης. Το άλλοτε διάσημο Vinsanto (που οφείλει το όνομά του στις λέξεις vin=κρασί και Santorini - κατ’ άλλους στο vino+santo, «άγιος οίνος» δηλαδή) δεν είναι ιδιαίτερα «της μόδας» ενώ η βιομηχανική παραγωγή κρασιού στην Ελλάδα και η έλλειψη οινικής κουλτούρας κάνουν τη ζωή δύσκολη στον Σιγάλα. Παρ’ όλα αυτά επιμένει και συνεχίζει τους πειραματισμούς που τον οδήγησαν στην παραγωγή του πρώτου «γνωστού» κρασιού του με την επωνυμία Σιγάλας Σαντορίνη ΟΠΑΠ, βασισμένο φυσικά στην κυρίαρχη και «καλύτερη» ποικιλία του νησιού, το Ασύρτικο. Για να καταλάβει κανείς το «σήμα ποιότητας», ένα κρασί χαρακτηρίζεται «Ονομασίας Προελεύσεως Σαντορίνης» ή όχι, ανάλογα με το πόσο Ασύρτικο περιέχει.

Η πρώτη επιχείρηση

Το 1991 αποφασίζει ότι ο προορισμός της ζωής του είναι η οινοπαραγωγή. Με τη βοήθεια του ξαδέλφου του κ. Χρήστου Μαρκοζάνε και του κ. Γιάννη Τούντα (αδελφού της γνωστής γκαλερίστα κυρίας Ιλεάνας Τούντα) δημιουργούν την εταιρεία «Σιγάλας Οινοποιία», με έδρα την παραδοσιακή κάναβα της οικογένειας. Καθώς το ελληνικό κρασί βρίσκει τον δρόμο του, οι δουλειές «ανοίγουν», ενώ στη Σαντορίνη δημιουργούνται και άλλες αξιόλογες οινοπαραγωγικές μονάδες με αποτέλεσμα το κρασί να βρει ξανά τη θέση του και να λειτουργεί πλέον συμπληρωματικά και όχι ανταγωνιστικά με τον τουρισμό. Εν τω μεταξύ ο κ. Σιγάλας παραιτείται για δεύτερη φορά από το Δημόσιο, εγκαταλείποντας τη διδασκαλική του καριέρα οριστικά. Το 1998 μεταφέρονται οι εγκαταστάσεις σε νέο χώρο (πάντα στον μπαξέ της Οίας) και η παραγωγική δυνατότητα αυξάνεται σημαντικά. Φτάνει πλέον τις 300.000 φιάλες ετησίως.

Με την αλλαγή της χιλιετίας, η επιμονή και η μεθοδικότητα που του κληροδότησε η θητεία του ως μαθηματικού, φέρνουν τα πρώτα σημαντικά αποτελέσματα. Τα κρασιά του αρχίζουν να βραβεύονται σε διεθνείς διαγωνισμούς και μαζί με άλλους αξιόλογους παραγωγούς της περιοχής βάζουν το Ασύρτικο και τις υπόλοιπες μοναδικές σαντορινιές ποικιλίες ξανά στον χάρτη.

2003, η χρονιά του θεσμικού επενδυτή

Οι οίνοι Ονομασίας Προελεύσεως που παράγει είναι ολοένα και πιο ενδιαφέροντες και σταδιακά απολαμβάνει τη διεθνή αναγνώριση από μεγάλα εστιατόρια και εκθέσεις σε όλο τον κόσμο.  Το 2003 οι συνεταίροι του αποφασίζουν να αποχωρήσουν και ένας «θεσμικός επενδυτής», ο κ. Αλέξανδρος Αβατάγγελος «μπαίνει» στο μετοχικό κεφάλαιο, βοηθώντας την οικονομική αυτοτέλεια της επιχείρησης που μετατρέπεται σε ανώνυμη εταιρεία.

ΟΙ ΗΠΑ, ΟΙ ΙΑΠΩΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ «ΕΡΥΘΡΟΥ ΜΑΥΡΟΤΡΑΓΑΝΟΥ»

Τα κρασιά του κ. Πάρι Σιγάλα εξάγονται σήμερα στις σημαντικότερες αγορές του πλανήτη (Γαλλία, Γερμανία, ΗΠΑ, Ιαπωνία, Βρετανία, Καναδά, Αυστρία, Ολλανδία, Βέλγιο και Κύπρο).

Παρά την επιτυχία, ο κ. Σιγάλας δεν επαναπαύεται. Ηδη από το 1998 οινοποιεί και μία ακόμη τοπική ποικιλία. Πρόκειται για το ερυθρό Μαυροτράγανο, που μαζί με το λευκό Αηδάνι και το κραταιό λευκό Ασύρτικο αποτελούν τις καλύτερες ποικιλίες του νησιού. Παρά το γεγονός ότι η Θήρα είναι νησί άνυδρο, το ηφαιστειακό έδαφος και ο νυχτερινός δρόσος δίνουν στα αμπέλια την απαραίτητη υγρασία για να ανακουφιστούν από τη ζέστη του ελληνικού καλοκαιριού, προσδίδοντας στο σταφύλι αυτή την ιδιαίτερη νοστιμιά και τη μοναδική γεύση.

Προχωρεί λοιπόν σε φύτευση και άλλων αμπελιών. Η έκταση με τις τοπικές ποικιλίες ξεπερνά πλέον τα 10 εκτάρια. Ο ίδιος αναφέρει ότι αυτό που τον έκανε να ασχοληθεί με το κρασί δεν είναι μόνο η αγάπη του για το προϊόν αλλά και η επιμονή του να διατηρήσει αυτόν τον πανάρχαιο και μοναδικό αμπελώνα της Θήρας.