Η G20 «έκανε ταμείο»

Αν σε κάτι συμφώνησαν αυτό είναι το ότι διαφωνούν ριζικά ως προς τη διαδικασία, τις μεθόδους, τις προτεινόμενες λύσεις για  την αντιμετώπιση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Ο λόγος για  τους ηγέτες των 20 ισχυρότερων κρατών του πλανήτη, που επισήμω;ς κατέληξαν  σε ένα κείμενο συμπερασμάτων  και «συμφωνιών» κατά τη διάρκεια της Συνόδου τους στο Τορόντο, επί της ουσίας όμως παραμένουν σε εκ διαμέτρου αντίθετες τροχιές, ιδίως όταν η διάκριση γίνεται μεταξύ της «γηραιάς» Ευρώπης και των χωρών Ασίας – Ειρηνικού και ΗΠΑ.

Επισήμως λοιπόν η G20 κατέληξε σε μια συμφωνία δράσεων για τη «σημαντική μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων τουλάχιστον κατά το ήμισυ μέχρι το 2013». Η σημαντική διαφορά όμως είναι στο πως αντιλαμβάνονται τη ... διαδρομή μέχρι το επιθυμητό αποτέλεσμα, κάτι που αποτυπώθηκε στα συμπεράσματα της Συνόδου με την φράση «κάθε χώρα όμως θα επιλέξει τη δική της πολιτική για τον τρόπο επίτευξης αυτού του στόχου».

Επί της ουσίας λοιπόν Αμερική, Ιαπωνία, Κίνα, Ασία, θεωρούν  πως η παγκόσμια οικονομική ανάκαμψη είναι "άνιση και εύθραυστη". Θεωρούν επίσης ότι η «συνταγή»  της Ευρώπης, με την σκληρή δημοσιονομική  λιτότητα είναι παρωχημένη, αναποτελεσματική, αν μη τι άλλο χρονοβόρα και πάντως στερείται αναπτυξιακής προοπτικής, κάτι που μπορεί – ίσως – να εξασφαλίσει την τήρηση αυθαίρετων, ως επί το πλείστον, κανόνων (όπως το περιβόητο 3% ελλείμματος επί του ΑΕΠ κάθε χώρας, όριο – βραχνάς που επιβάλλει η Συνθήκη του Μάαστριχτ), αλλά την ίδια ώρα δεν βοηθάει την ανεργία να υποχωρήσει από τα σημερινά "μη αποδεκτά επίπεδα".

Επίσης οι 20 συμφώνησαν να προωθήσουν «μέτρα για την ενίσχυση της κεφαλαιακής επάρκειας των  τραπεζών», δεν συμφώνησαν όμως την επιβολή ενός ενιαίου, παγκόσμιου τραπεζικού φόρου, ενώ δεν συμφώνησαν – για την ακρίβεια παρέπεμψαν το θέμα στην επόμενη Σύνοδο στη Σεούλ το Νοέμβριο – ούτε καν στην επιβολή κοινών ορίων για την κεφαλαιακή επάρκεια των μεγάλων τραπεζών.

Και κάπως έτσι η Σύνοδος στο Τορόντο έληξε επιβεβαιώνοντας ένα και μόνο πράγμα: το ότι μεταξύ Ευρώπης και υπολοίπου κόσμου υπάρχει χάσμα. Χάσμα αντίληψης, χάσμα επιλογών, χάσμα πολιτικής, χάσμα τέτοιο που καθιστά αμφίβολο το κατά πόσον οι ισχυροί αυτού του κόσμου θα μπορέσουν να καταλήξουν ποτέ σε μια νέα οικονομική, κοινωνική και πολιτική πρόταση για το αύριο.  

Οψόμεθα ...