ΔΝΤ: Τι αλλάζει μετά την αυτοκριτική για τα λάθη στο ελληνικό πρόγραμμα

Πολλοί οικονομολόγοι και αναλυτές είχαν επισημάνει τα λεγόμενα «λάθη» του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα τα τελευταία χρόνια, αλλά η εμπεριστατωμένη ανάλυση του Ανεξάρτητου Γραφείου Αξιολόγησης του Ταμείου φέρνει με σοκαριστικό τρόπο στο προσκήνιο το έγκλημα που συντελέστηκε σε βάρος της χώρας μας.

Το βασικό ζήτημα είναι ότι υπάρχει πλέον μια τεκμηριωμένη απόδειξη ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο υπέκυψε σε πολιτικές πιέσεις και δεν απαίτησε αναδιάρθρωση χρέους προτού χορηγήσει το δάνειο του 2010 στην Ελλάδα.

Με τον τρόπο αυτό υπονομεύτηκε κάθε προσπάθεια διόρθωσης της κατάστασης στην Ελλάδα και επαναφοράς στην ανάπτυξη και δημιουργήθηκε ο φαύλος κύκλος που ζούμε μέχρι σήμερα.

Οι πολιτικές πιέσεις προήλθαν από τους Ευρωπαίους, οι οποίοι δεν ήθελαν τότε την αναδιάρθρωση με «κούρεμα» του χρέους, για να μην «πονέσουν» οι τράπεζές τους, πρωτίστως οι γαλλικές και γερμανικές, που ήταν φορτωμένες με ελληνικά ομόλογα.

Το γεγονός ότι το ΔΝΤ δεν ζήτησε αναδιάρθρωση χρέους καταλογίζεται ως «λάθος», αλλά ο χαρακτηρισμός αυτός είναι παραπλανητικός. Δεν επρόκειτο για λανθασμένες εκτιμήσεις, αλλά για σχεδιασμένη παραβίαση της νομιμότητας, του καταστατικού δηλαδή του ΔΝΤ αλλά και της οικονομικής λογικής, με σκοπό να ωφεληθούν συγκεκριμένα συμφέροντα, εν προκειμένω τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών τραπεζών και άλλων κρατών μελών.

Δεν έχουμε, επομένως, να κάνουμε μόνο με αστοχίες ή εσφαλμένες εκτιμήσεις κάποιων στελεχών αλλά για προσχεδιασμένο έγκλημα του διεθνούς οργανισμού συνολικά, στο οποίο συμμετείχαν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.

Ασφαλώς, στο έγκλημα συμμετείχε και η Κομισιόν, η οποία συχνά τίθεται στο απυρόβλητο, ενώ στην πραγματικότητα έχει τις ίδιες και μεγαλύτερες ευθύνες από το ΔΝΤ καθώς υποτίθεται ότι είναι ένας ανεξάρτητος θεσμός, θεματοφύλακας των συμφερόντων των κρατών μελών της Ε.Ε.

Η τεκμηριωμένη παρουσίαση των «λαθών» του ΔΝΤ δίνει το δικαίωμα στην ελληνική πλευρά να υποστηρίξει το δικαίωμά της σε μια αποζημίωση για το γεγονός ότι είναι η χώρα μας που πληρώνει τους χειρισμούς που έγιναν για το χρέος.

Έστω και τώρα, με μεγάλη καθυστέρηση η υπόθεση αναδεικνύει και πάλι την ανάγκη γενναίας αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, την οποία τώρα πλέον το ΔΝΤ υποστηρίζει σθεναρά, γιατί, όπως λέει και ο λαός μας «έχει λερωμένη τη φωλιά του».

Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα θα έπρεπε να διεκδικήσει κανονική αποζημίωση για την οικονομική ζημία που υπέστη και θα πρέπει να διερευνηθεί εάν κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει και μέσω της δικαστικής οδού, στο Ευρωπαϊκό ή σε άλλο διεθνές δικαστήριο.

Πολιτικά, όμως, η αξιολόγηση των παρεμβάσεων του ΔΝΤ είναι ένα μεγάλο όπλο στα χέρια της ελληνικής κυβέρνησης, ενόψει της διαπραγμάτευσης που θα γίνει μέχρι το τέλος του χρόνου για το ελληνικό χρέος.

Τώρα πλέον, είναι αδύνατον για την κυρία Κριστίν Λαγκάρντ να παρουσιαστεί στο δ.σ. του Ταμείου και να εισηγηθεί συμμετοχή στο ελληνικό πρόγραμμα εάν δεν προηγηθεί μια ουσιαστική και σημαντική αναδιάρθρωση του χρέους, την οποία έχει ήδη κρίνει αναγκαία με την ανάλυση βιωσιμότητας που παρουσίασε τον περασμένο Μάιο.