Eurodrip, η συνταγή που ποτίζει …χωρίς νερό!

Ποτίζει οικολογικά τα μποστάνια όλου του κόσμου εδώ και τρεις δεκαετίες. Οι δραστηριότητές της απλώνονται σε περισσότερες από 70 χώρες συνεισφέροντας το 86% του ετήσιου τζίρου της και τα προϊόντα της ενσωματώνουν μία από τις πιο σύγχρονες τεχνικές στην εξοικονόμηση νερού, που είναι το σύστημα άρδευσης με σταγόνες.

Παρότι μάλιστα η «Eurodrip» έλκει την καταγωγή της από την περιοχή των Οινοφύτων, που δεν φημίζεται για την περιβαλλοντική κουλτούρα των κατοίκων της, αφού εκεί εδρεύουν μεγάλες βιομηχανίες, ανήκει στην κατηγορία των φιλικών προς το περιβάλλον επιχειρήσεων, μια και τα προϊόντα της συμβάλλουν στον περιορισμό της σπατάλης των υδάτινων πόρων, περιορίζοντας έως και 45% την κατανάλωση νερού στις αγροτικές καλλιέργειες!

Τα συστήματα στάγδην άρδευσης η «Eurodrip» τα ανακάλυψε πολύ προτού οι επιστήμονες εντοπίσουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου και αρχίσουν να προβλέπουν τις επιδράσεις που θα έχουν παγκοσμίως οι κλιματικές αλλαγές στα αποθέματα νερού. Ομως πιο πρωτοπόροι στον τομέα αυτό ήταν οι Ισραηλινοί, οι οποίοι ξεκίνησαν να δουλεύουν σε αντίστοιχες λύσεις τη δεκαετία του ’60: αναζητώντας τρόπους για να αντιμετωπίσουν την έλλειψη νερού, έχτισαν μια πολύ μεγάλη βιομηχανία που έδωσε τα φώτα της σε όλο τον κόσμο.

Πάνω σε αυτές τις τεχνικές λέγεται ότι πάτησε και ο ιδρυτής της «Eurodrip», ο κ. Δημήτρης Παρασκευόπουλος, καθώς οι φήμες που τον συνοδεύουν υποστηρίζουν ότι ξεκίνησε να επενδύει στα «ποτιστικά» αντιγράφοντας πατέντες πολυεθνικών κολοσσών του Ισραήλ όπως η «Naan» και αργότερα η «NetaFim», με την οποία η αντιδικία τους έφτασε μέχρι τα δικαστήρια. Οι κακές γλώσσες μάλιστα αναφέρουν ότι όλα τα προϊόντα της βασίστηκαν σε πατέντες τρίτων, αφού η «Eurodrip» ουδέποτε παρήγαγε δική της τεχνολογία.

Οι κλωστές, ο Σάχης και ο Εβραίος με τα νερά

Η ενασχόληση με τα νερά ήρθε από ένα τυχαίο γεγονός, καθώς η οικογένειά του κ. Παρασκευόπουλου είχε παράδοση στις κλωστές με ένα εργοστάσιο υφαντής ετικέτας στη Λυκόβρυση. Την παράδοση αυτή συνέχισε ο κ. Παρασκευόπουλος, δημιουργώντας το 1978 μια joint venture επιχείρηση βιομηχανικής κλωστής, η οποία αναλαμβάνει την αντιπροσωπία μιας ισραηλινής εταιρείας. Ο συνεταίρος του ταξιδεύει συχνά στο Ισραήλ και σε ένα από τα πολλά ταξίδια του θα γνωριστεί στο αεροπλάνο με τον κ. Γκέρσον Εξτάιν.

Ο εβραϊκής καταγωγής Γκέρσον είναι χημικός στο επάγγελμα και μόλις είχε ολοκληρώσει μία προχωρημένη τεχνολογία άρδευσης, την οποία πούλησε για αποκλειστική χρήση στη «Naan». Είναι έξυπνος, φιλόδοξος και πολύ πρόθυμος να εξηγήσει στον Ελληνα επιχειρηματία τη μεγάλη πρόοδο που είχε γίνει στα ποτιστικά συστήματα στη χώρα του, ποντάροντας προφανώς σε νέα πελατεία. Εκείνος εντυπωσιάζεται και επιστρέφοντας στην Ελλάδα πείθει τον συνεταίρο του να του προτείνουν να έρθει στην Ελλάδα.

Η πτώση του Σάχη θα ακυρώσει μια μεγάλη συμφωνία για τη δημιουργία μιας νέας γραμμής παραγωγής στην Περσία, την οποία ο κ. Γκέρσον θα πουλήσει στους Ελληνες και θα τους βοηθήσει στα πρώτα βήματα της «Eurodrip», τo 1979. Σταδιακά οι κλωστές εγκαταλείπονται και ο κ. Παρασκευόπουλος θα αφοσιωθεί στα συστήματα άρδευσης, που «οσφρίζεται» ότι είναι η μεγάλη μπίζνα.

Για την ανάπτυξη της εταιρείας δεν θα διστάσει να τα βάλει με θεούς και δαίμονες. Ετσι, η πορεία της επιχείρησης θα σημαδευτεί από πλειάδα δικαστικών περιπετειών (κυρίως σε θέματα αντιγραφής πατεντών), με κυριότερη αντιδικία αυτή με τη «NetaFim» τη δεκαετία του ’90 (υπόθεση την οποία θα κερδίσει), αλλά και με τον όμιλο Πετζετάκη, ο οποίος προσπάθησε να μπει στα χωράφια του.

Τις υποθέσεις αυτές θα χειριστεί η πρώην σύζυγος του κ. Παρασκευόπουλου, η κυρία Εύα Παρασκευοπούλου, η οποία θα τον συνδράμει με την εμπειρία και τις γνώσεις της σε όλες τις δικαστικές περιπέτειες της εταιρείας. Με σπουδές στα Πανεπιστήμια του Μονάχου και της Χαϊδελβέργης, η κυρία Παρασκευοπούλου διετέλεσε επί σειρά ετών νομική σύμβουλος και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της εταιρείας, ενώ θεωρείται μία από τις καλύτερες δικηγόρους στο Εμπορικό Δίκαιο.

Πούλησε, χώρισε και ζει στη Ρουμανία

Η κόντρα με τους Ισραηλινούς δεν θα σταθεί εμπόδιο στο όραμα του κ. Παρασκευόπουλου να δημιουργήσει την πρώτη ευρωπαϊκή εταιρεία προηγμένων συστημάτων άρδευσης. Η επιχείρηση θα εφαρμόσει τη μέθοδο των σταλακτιτών στον σωλήνα άρδευσης και θα ξεκινήσει τη δική της παραγωγή στα Οινόφυτα Βοιωτίας το 1985, με τη δημιουργία του πρώτου συμμετρικού σταλάκτη GR (πλαστικά εξαρτήματα που τοποθετούνται στις τρύπες του σωλήνα και είναι σχεδιασμένα ώστε να ρυθμίζουν την παροχή νερού), ο οποίος έχει χρησιμοποιηθεί από εκατομμύρια αγρότες τα τελευταία 25 χρόνια.

Στο διάστημα που ακολουθεί η εταιρεία θα χτίσει μεθοδικά το εξαγωγικό της προφίλ (ιδρύει θυγατρικές και δημιουργεί εργοστάσια σε μεγάλες αγορές), αλλά αυτό θα πολλαπλασιάσει τις επενδυτικές ανάγκες της που «διψούν» για νέα κεφάλαια. Την ίδια εποχή η ελληνική αγορά αντιμετωπίζει σημαντικές δυσκολίες και τα ταμειακά προβλήματα έχουν αρχίσει να κάνουν ορατή την παρουσία τους στη «Eurodrip». Ο ανταγωνισμός από τα πολυεθνικά μεγαθήρια μεγαλώνει και στην αγορά υπάρχει υπερπληθώρα προϊόντων, όταν η μείωση των αγροτικών επιδοτήσεων συρρικνώνει τη δύναμη της γεωργικής καλλιέργειας και οι μεγάλοι πελάτες, οι βαμβακοπαραγωγοί, αρχίζουν να της γυρίζουν την πλάτη. Τη δύσκολη καμπή για την εταιρεία θα την εκμεταλλευτεί επιχειρηματικά ο κ. Αγγελος Πλακόπητας, από τους πρώτους διδάξαντες στην Ελλάδα σε επενδύσεις private equity.

Εχοντας βαθιά αντίληψη και γνώση των προοπτικών και των δυνατοτήτων της επιχείρησης στην οποία η «Global Finance» είχε επενδύσει με μειοψηφικά ποσοστά από το 1999 (τόσο στις δραστηριότητες στην Ελλάδα όσο και στη θυγατρική της στον Σαν Ντιέγκο των ΗΠΑ, η οποία σήμερα έχει μεταφερθεί στην Καλιφόρνια), θα αποκτήσει τον έλεγχο της «Eurodrip», περιορίζοντας περίπου στο 2% τη συμμετοχή της οικογένειας του ιδρυτή.

Οι σχέσεις των δύο πλευρών μόνο αρμονικές δεν μπορούν να χαρακτηριστούν σήμερα, καθώς σύμφωνα με πληροφορίες το πρώην αφεντικό της εταιρείας έχει κινηθεί δικαστικά εναντίον του κ. Πλακόπητα. Μάλιστα, παρόλο που τα οικονομικά προβλήματα ήταν αρκετά για να ωθήσουν τον επιχειρηματία να πουλήσει την εταιρεία εισπράττοντας ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό (περί τα 10 εκατ. ευρώ), στην αγορά ψιθυρίζουν ότι υπήρχαν και άλλοι, αρκετά σοβαροί προσωπικοί λόγοι.

Αλλωστε με την πώληση της «Eurodrip» για τον κ. Παρασκευόπουλο θα αλλάξουν πολλά.

Ο πρώτος του γάμος διαλύεται και το κενό που άφησαν πίσω τους οι απαιτητικές επαγγελματικές υποχρεώσεις, αλλά και η πικρία της πώλησης της επιχείρησης που δημιούργησε θα αποτελέσουν την αρχή για μια νέα ζωή. Σε ηλικία 58 ετών ο επιχειρηματίας θα ξαναπαντρευτεί και θα εγκαταλείψει την Ελλάδα ζώντας πλέον μόνιμα στη Ρουμανία.

Σήμερα τη διοίκηση της επιχείρησης ασκεί ένα έμπειρο στέλεχος της βιομηχανίας, ο κ. Μιχάλης Παναγής (χημικός μηχανικός με μεταπτυχιακές σπουδές στη Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Λονδίνο και θητεία σε διευθυντικές θέσεις σε μεγάλες βιομηχανίες), ενώ στη «Eurodrip» εργάζεται ως διευθυντής του εργοστασίου παραγωγής στα Οινόφυτα ο 38χρονος γιος του ιδρυτή, ο κ. Παναγιώτης Παρασκευόπουλος.

Από την Τουρκία έως την Αφρική και το Περού

Οι βάσεις για την πολυεθνική δομή της εταιρείας θα ξεκινήσουν να μπαίνουν το 1996. Είναι η εποχή που η «Eurodrip» χτυπάει την πόρτα της αμερικανικής αγοράς με δική της θυγατρική εταιρεία και πολλές δυσκολίες, ενώ θα ακολουθήσουν η Αίγυπτος, η Τουρκία, η Ιορδανία, το Μεξικό, η Ρουμανία και πρόσφατα το Περού. Το μεγαλύτερο επενδυτικό πρόγραμμα, ύψους 6 εκατ. ευρώ, θα απορροφήσει η αχανής αγορά της Τουρκίας, η οποία μαζί με τις ΗΠΑ αποτελούν τις ναυαρχίδες των πωλήσεων του ομίλου. Πέρυσι στην Τουρκία η εταιρεία διπλασίασε τον τζίρο της, ο οποίος έφτασε τα 15,5 εκατ. ευρώ και είναι και ένας από τους σπουδαιότερους λόγους για τους οποίους η «Eurodrip» σχεδιάζει να επεκτείνει τις δραστηριότητές της στη γειτονική χώρα.

Με καλό μάτι βλέπει επίσης την περιοχή της Ινδίας, η οποία αποτελεί μια μεγάλη και παρθένα αγορά στον τομέα των ιδιωτικών επενδύσεων, ενώ στη σφαίρα του ενδιαφέροντός της παραμένουν οι αγορές της Ρωσίας, της Ουκρανίας, της Βόρειας Αφρικής και της Νότιας Αμερικής (Περού, Βραζιλία, Χιλή).

«Προς το παρόν ο ενθουσιασμός στις επενδύσεις που υπήρχε πέρυσι στην αγορά των συστημάτων άρδευσης έχει δώσει τη θέση του σε μια νευρικότητα και στην ανησυχία. Ο λόγος είναι ότι η κρίση φρενάρει τις πιστώσεις και υπάρχει αγωνία για την εξεύρεση κεφαλαίων από την πλευρά των καλλιεργητών, καθώς οι τράπεζες έχουν περιορίσει δραστικά τη χορήγηση δανείων», εξηγεί ο κ. Παναγής, δικαιολογώντας εμμέσως πλην σαφώς και την άποψη ότι φέτος η «Eurodrip» θα αγωνιστεί για μία μικρή ανάπτυξη. «Για εμάς η κρίση ανακόπτει την άνοδο, αφού υπό κανονικές συνθήκες οι ρυθμοί ανάπτυξης το 2009 θα ήταν στο 30%».

Από τα 460 άτομα που είναι συνολικά το προσωπικό της επιχείρησης κανείς δεν έχει φύγε , πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, με τη διαφορά ότι η διοίκηση της εταιρείας εμφανίζεται «εναρμονισμένη» με την κυβερνητική γραμμή για πάγωμα των μισθών, αρχής γενομένης από την κεφαλή της εταιρείας, τον κ. Παναγή.

Μετά τη θυγατρική στη Λίμα, δουλειές και με τα βιοκαύσιμα

Η περσινή χρονιά καταγράφεται ως θετική για τη «Eurodrip», καθώς ήταν από τις λίγες εταιρείες του ελληνικού χρηματιστηρίου που εμφάνισαν διψήφιους ρυθμούς ανάπτυξης (28% στον τζίρο του ομίλου και 60% στα κέρδη προ φόρων), ενώ περιλαμβάνεται στις μετρημένες στα δάχτυλα επιχειρήσεις που δεν αναστέλλουν τους σχεδιασμούς τους και επενδύουν στη διεθνή αγορά. Εδώ και λίγες εβδομάδες η μακρινή αγορά του Περού ήρθε ακόμα πιο κοντά για  την ελληνική βιομηχανία, με τη λειτουργία στη Λίμα μίας ακόμη θυγατρικής, η οποία στις αρχές καλοκαιριού θα ξεκινήσει και το έκτο κατά σειρά εργοστάσιο παραγωγής σωλήνων στην παγκόσμια αγορά μετά την Ελλάδα, τις ΗΠΑ, την Τουρκία, την Αίγυπτο και την Ιορδανία.

Το ύψος της επένδυσης είναι σχετικά μικρό (περίπου 1,5 εκατ. ευρώ), αλλά με τη νέα θυγατρική η ελληνική εταιρεία τοποθετείται γεωστρατηγικά στην αγορά της Λατινικής Αμερικής, όπου αναπτύσσεται συνεχώς ο τομέας των αγροτικών επενδύσεων και οι προοπτικές για νέες ενεργειακές συμφωνίες και εξαγωγές προϊόντων σε κοντινές χώρες (όπως, π.χ., η Χιλή) είναι μεγάλες. «Ξεκινάμε με ένα μικρό εργοστάσιο παραγωγής σταλακτηφόρων σωλήνων για την παραδοσιακή καλλιέργεια και είμαστε έτοιμοι να δραστηριοποιηθούμε και στην αγορά των βιοκαυσίμων», δηλώνει στο «business story» ο κ. Μιχάλης Παναγής, διευθύνων σύμβουλος της επιχείρησης.

Από το 2007 η «Eurodrip» έχει υπογράψει τριετή συμφωνία προμήθειας ολοκληρωμένου συστήματος άρδευσης με την εταιρεία «Agricola Del Chira», η οποία υλοποιεί μια μεγάλη επένδυση ύψους 150 εκατ. δολαρίων στο Βόρειο Περού.

Η ιδέα του Περουβιανού επιχειρηματία είναι να δημιουργήσει ένα εργοστάσιο παραγωγής αιθανόλης δίπλα από μία γιγαντιαία καλλιέργεια ζαχαροκάλαμων που καλύπτει μια ενιαία έκταση 8.000 εκταρίων. Από τη συμφωνία η ελληνική εταιρεία θα βάλει στα ταμεία της 8 εκατ. δολάρια, με προοπτική να επεκταθεί εκ νέου το συμβόλαιο που ολοκληρώνεται φέτος.

Φράουλες, βαμβάκι, καλαμπόκι, ντομάτες, μήλα και ελιές χωρίς υδάτινη σπατάλη

Η ετήσια παραγωγή της «Eurodrip» περιλαμβάνει πάνω από 1 εκατομμύριο μέτρα σωλήνες, με τις δραστηριότητές της να καλύπτουν κυρίως τις ανάγκες στον αγροτικό τομέα (βαμβάκι, καλαμπόκι, ντομάτα, λαχανικά, μήλα, ελιές κ.ά.) και σε ένα περιορισμένο προς το παρόν ποσοστό (το 20% των εγχώριων δραστηριοτήτων) τις ανάγκες αστικού πρασίνου (δήμους, ιδιωτικούς κήπους, πάρκα, γήπεδα κ.ά.).

«Μέχρι τώρα η μεγάλη δουλειά ήταν το βαμβάκι που σταδιακά φθίνει και οι αγρότες που στρέφονται σε εναλλακτικές καλλιέργειες. Ετσι βλέπουμε να ζητούν συστήματα άρδευσης για να ποτίσουν με αποδοτικό τρόπο τις καλλιέργειες φράουλας στη Δυτική Πελοπόννησο ή εκτάσεις με σπαράγγια στην Βόρεια Ελλάδα», αναφέρει ο κ. Παναγής και προσθέτει ότι στην Ελλάδα μόνο το 5% (έναντι 1% το 2000) από τις αρδεύσιμες καλλιέργειες χρησιμοποιεί συστήματα στάγδην. Ολο το υπόλοιπο καλύπτεται από τις γνωστές σπάταλες μεθόδους ποτίσματος και κατανάλωσης νερού, όπως είναι τα κανόνια, οι μέθοδοι της πλημμύρας (κανάλια ποτίσματος καλλιεργειών) κ.ά.