ΔΕΠΑ : Η ντρίμπλα, τα έσοδα και η πολύφερνη νύφη με τα δίκτυα της…

«Τι τους έπιασε ξαφνικά να πουλήσουν την ΔΕΠΑ μέσα στην κρίση;» Εύλογο το ερώτημα που με …ρητορική διάθεση απηύθυνε χθες το βράδυ στο protothema.gr παράγοντας της σε νηπιακή, ακόμη, κατάσταση ευρισκόμενης ενεργειακής αγοράς στην χώρα μας… 

Πραγματικά, από την προηγούμενη προσπάθεια ιδιωτικοποίησης με την παραχώρηση ποσοστού στην ισπανική Gas Natural, η οποία δεν τελεσφόρησε ποτέ, πέρασαν κάμποσα χρόνια και …κάμποσοι υπουργοί Οικονομίας! Η Δημόσια Επιχείρηση Αερίου στο μεταξύ γύρισε από ζημιές σε κέρδη που έφτασαν το 2008 τα 166 εκατ. ευρώ προ φόρων σε επίπεδο ομίλου.  

Να, λοιπόν, η πρώτη απάντηση: τα μαγαζιά – γωνίες πωλούνται ανεξαρτήτως κρίσης, αν είναι να κλείσουν τρύπες και χρέη. Πάνω από 1 δισεκατομμύριο ευρώ υπολογίζεται η αξία της ΔΕΠΑ, άρα αν το Δημόσιο έδινε ένα 35%, από το 65% που έχει, θα εισέπραττε πάνω από 350 εκατ. ευρώ.  

Αλλά ποιος θα τα εισπράξει, ο Παπαθανασίου για να βγάλει τα τρέχοντα νούμερα; Αστειεύεστε, θέλει χρόνο – ίσως και χρόνια – να τελεσφορήσει αυτή η διαδικασία. Κανείς νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να προσβλέπει σε άμεσα έσοδα, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι ο αγοραστής έχει από μόνος του ήδη κτυπήσει την πόρτα. 

Γιατί τώρα, γιατί την ΔΕΠΑ… 

Άρα, προς τι  η έναρξη της διαδικασίας μέσα σε ένα τόσο δύσκολο και ρευστό από πολλές απόψεις περιβάλλον; Πιθανότατα, η κυβέρνηση θέλει να δείξει στις Βρυξέλες ότι έχει σχέδιο για την κρίση και μέσα σε αυτό εντάσσονται και οι ιδιωτικοποιήσεις εταιρειών με γερά οικονομικά στοιχεία. Και η επίδειξη μεταρρυθμιστικής διάθεσης μπορεί να δώσει πόντους στην μάχη να πείσουμε τους εταίρους μας ότι κάτι κινείται στην Ελλάδα.  

Γιατί, τώρα, την ΔΕΠΑ; Γιατί, καταρχήν, η Κομισιόν είναι αυτή που έχει ανοίξει το ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων δικτύων και η ΔΕΠΑ ελέγχει δίκτυα (φυσικού αερίου) και σαφώς δεν έχει πίσω της βάρη όπως τους 26.000 εργαζόμενους και την πανίσχυρη ΓΕΝΟΠ που κουβαλά η ΔΕΗ, η οποία επίσης έχει δίκτυα.  

Θα πείτε, εδώ μεγάλες χώρες ανθίστανται και λένε «όχι» στο να δώσουν κάτι που θεωρούν ως φυσικό, στρατηγικό τους μονοπώλιο. Αλλά έτσι είμαστε εμείς, των άκρων, από τον πλήρη κρατισμό στην νεοφιλελεύθερη πρακτική. 

Γιατί, κατά δεύτερον, μπορεί κάποιος ή κάποιοι να έχουν μιλήσει ήδη εκεί που πρέπει, δίνοντας σαφές στίγμα ότι αν βγει αυτό το «κομμάτι» στην αγορά, θα πιάσει πολλά. Ποιοι μπορεί να είναι αυτοί; Ων ουκ έστι αριθμός!  

Από τα Ελληνικά Πετρέλαια, στα οποία μετέχει με μεγάλο ποσοστό ο όμιλος Λάτση, και τα οποία έχουν ήδη 35% στην εταιρεία μέχρι την ΔΕΗ, η οποία έχει δικαίωμα απόκτησης του 30% και η οποία χτες το βράδυ έδινε ανεπισήμως – επισήμως στίγμα για το διατηρούμενο έντονο ενδιαφέρον της για τον τομέα φυσικού αερίου.  

Από την ιταλική Edison που συνεργάζεται με τα Ελληνικά Πετρέλαια στην αγορά ηλεκτρισμού και με την ίδια την ΔΕΠΑ στον ιταλοελληνικό αγωγό αερίου μέχρι την ρωσική Gazprom, που κρατά στα χέρια της το κλειδί για την εξασφάλιση ότι η «νύφη» θα έχει αέριο και μετά από 7 χρόνια, όταν λήξει η ελληνορωσική διακρατική συμφωνία.  

Από ενεργειακές εταιρείες που συνεργάζονται ήδη σε κάποιο βαθμό (λέγε με Gaz de France) με την ΔΕΠΑ μέχρι εταιρείες που έχουν κάτσει στο τραπέζι με την επιχείρηση για πιθανές μελλοντικές συνεργασίες (λέγε με γερμανική E.ON).  

Από ξένους μεγάλους ομίλους που επενδύουν στην σκακιέρα των αγωγών (ελέγχοντας τον ΔΕΣΦΑ, η ΔΕΠΑ ελέγχει της καταλυτικής σημασίας αποθήκες υγροποιημένου αερίου στην Ρεβυθούσα και τους αγωγούς της ελληνικής επικράτειας, ενώ θα έχει συμμετοχή σε σχέδια γεωπολιτικής σημασίας όπως οι αγωγοί South Stream και ITGI) μέχρι ιδιώτες επιχειρηματίες που θέλουν να μπουν σε έναν χώρο που τώρα ανοίγει, ειδικά για τις εξ Ανατολών πηγές.  

Τα κίνητρα, η προίκα και οι μνηστήρες υπάρχουν, λοιπόν, και προφανώς αρκετοί από αυτούς ποντάρουν και σε λεπτές διπλωματικές ισορροπίες και εξαρτήσεις για να κερδίσουν πόντους στην κούρσα.  

Μια κούρσα σίγουρα αντοχής, όπως αρέσκεται να λέει συχνά για την ίδια την πολιτική ο υπουργός Ανάπτυξης κ. Κωστής Χατζηδάκης, πολιτικός προϊστάμενος της Δημόσιας Επιχείρησης Αερίου.