Η «ώρα 0» για τις αυτοκινητοβιομηχανίες

Κρίσιμες ώρες για τις αμερικανικές αυτοκινητοβιομηχανίες. Κρίσιμες με όλη τη σημασία της λέξης καθώς στις αμέσως προσεχείς ώρες κρίνεται εν πολλοίς το μέλλον του κλάδου,τουλάχιστον σε απόλυτους αριθμούς και με τη σημερινή του μορφή.

Οι τρεις μεγάλες εταιρίες του Ντιτρόιτ καλούνται εκ νέου ενώπιον της Επιτροπής του Κογκρέσου που θα αποφασίσει κατά πόσον στοιχειοθετείται ανάγκη έκτακτης χρηματοδότησής τους με το κολοσσιαίο ποσόν των 25 δισ. δολαρίων για ... αρχή!

Η πιο σωστή προσέγγιση του θέματος πάντως είναι αυτή που θέλει να κρίνεται όχι το μέλλον των αμερικανικών αυτοκινητοβιομηχανιών, αφού είναι προφανώς εκτός κάθε λογικής μια ενδεχόμενη χρεοκοπία τους, από τη στιγμή που απασχολούν άμεσα ή έμμεσα σχεδόν 4 εκατομμύρια άτομα μόνο στις ΗΠΑ, ενώ ο κύκλος εργασιών τους ισοδυναμεί με το 1,5% του ΑΕΠ της χώρας, αλλά κυρίως το μέλλον των τωρινών τους διοικήσεων και του παρωχημένου επιχειρηματικού μοντέλου που ακολουθούν εδώ και δεκαετίες.

Προ εβδομάδων πάντως οι ισχυροί άνδρες των General Motors, Ford και Chrysler κύριοι Βάγκονιρ, Μιουλάλι και Ναρντέλι είχαν εκδιωχθεί από το Κογκρέσο λοιδωρούμενοι μάλιστα για την στάση που τηρούσαν, έχοντας φτάσει στη Ουάσινγκτον με ιδιωτικά λίαρ τζετ και ουσιαστικά εκβιάζοντας για να πάρουν όσα οι ίδιοι θεωρούσαν «επαρκή» κεφάλαια για να συνεχίσουν να λειτουργούν τις εταιρίες (δηλαδή 50 δισ. δολάρια!).

Τώρα, καλούνται έως το απόγευμα της Τρίτης να καταθέσουν στην Επιτροπή του Κογκρέσου 12σέλιδη περίληψη ενός πλάνου αναδιοργάνωσης του εταιρικού τους προφίλ και μια 100σέλιδη αναλυτική παρουσίαση, που θα αποδεικνύει με ρεαλιστικά νούμερα και στοιχεία πως σε εύλογο χρονικό διάστημα θα έχουν επιστρέψει οι 3 αδερφές του Ντιτρόιτ σε κερδοφόρες χρήσεις.

Μόνον έτσι θα «κερδίσουν» δάνεια ύψους 25 δισ. δολαρίων!

Κάτι που ούτως ή άλλως φαντάζει δύσκολο, αφού οι αναλυτές πασχίζουν εδώ και μήνες να βρουν μια μέθοδο που θα επιτρέψει στις εταιρίες να ανακτήσουν το χαμένο έδαφος (μερίδια αγοράς, παρουσίαση νέων μοντέλων, προγράμματα αναδιάρθρωσης των ομίλων – περικοπών κόστους – αλλαγής γραμμών παραγωγής και παραγόμενων μοντέλων). Πολύ περισσότερο όταν τα τελευταία στοιχεία πωλήσεων (Οκτωβρίου) έδειξαν νέα υποχώρηση στις πωλήσεις τους της τάξης του 35% κατά μέσο όρο και για τις τρεις.

Ήδη πριν καν ξεσπάσει η κρίση η Chrysler αναζητούσε εναγωνίως διέξοδο από τα προβλήματά της (έχει ήδη δανειστεί πάνω από 3 δισ. δολάρια για κεφάλαια κίνησης), η General Motors σχεδίαζε ακόμα και κλείσιμο κάποιων θυγατρικών της, ενώ μόνον η Ford είχε κάποια σχετική ρευστότητα που της επιτρέπει να θεωρεί πως μπορεί να χρηματοδοτήσει τη λειτουργία της για τους επόμενους 18 μήνες.

Από τις αρχές του έτους όμως οι συνολικές ζημίες για τις 3 εταιρίες ξεπερνούν πλέον τα 18 δισ. δολάρια, ενώ την ίδια ώρα ακόμα και οι μεγάλες ανταγωνίστριές τους ιαπωνικές Toyota και Nissan ανακοίνωναν την μεγαλύτερη μείωση των πωλήσεών τους εδώ και 34 χρόνια!

Σε κάθε περίπτωση οι πληροφορίες θέλουν την μεν General Motors, τη μεγαλύτερη εταιρεία αυτοκινήτων στις ΗΠΑ, να είναι έτοιμη να καταργήσει κάποιες θυγατρικές της μάρκες και να προτείνει στους πιστωτές της συμφωνίες ανταλλαγής χρέους έναντι μετοχικού κεφαλαίου της (ασχέτως αν η Deutsche Bank πρόσφατα δημοσιοποιούσε έκθεση στην οποία αναρωτιόταν ποιος θα ήθελε μετοχές της GM σήμερα...), η Ford φέρεται έτοιμη να καταθέσει στην Επιτροπή του Κογκρέσου σχέδιο αναδιάρθρωσης του ομίλου (ίσως και με κλείσιμο εργοστασίων της) στηριζόμενη στο ότι αναλογικά βρίσκεται στη λιγότερο δυσχερή θέση.

Τα πράγματα μοιάζουν περισσότερο δυσοίωνα για την Chrysler. Μόνο που μεσούσης της κρίσης το ερώτημα είναι κατά πόσον οι Αμερικανοί πολιτικοί «αντέχουν» να αφήσουν στην τύχη της ακόμα μια μεγάλη εταιρία...