Οι μισθοί και η χαμένη ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας

Γράφει η ευρωβουλευτής  της Νέας Δημοκρατίας  Ρόδη Κράτσα

Οι συνεχείς πιέσεις  για   μειώσεις στους κατώτατους μισθούς του ιδιωτικού τομέα, στο όνομα της αύξησης της ανταγωνιστικότητας και της εξισορρόπησης των δημοσιονομικών μεγεθών,  έρχεται να προστεθεί στα αδιέξοδα που έχoυν περιπέσει η ελληνική οικονομία και κοινωνία. Είναι  πασιφανές ότι η μείωση μισθών και ημερομισθίων τα τελευταία δύο χρόνια, μόνο βελτίωση  στο επίπεδο ανταγωνιστικότητας δεν έφερε  όπως αποδεικνύεται  από την πρόσφατη έκθεση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ  όπου αποτυπώνεται η σταθερή  υποχώρηση της για τα  έτη 2011-2012 . Αυτό λοιπόν που  προκάλεσαν  οι μειώσεις και οι περικοπές  είναι η υποχώρηση της αγοραστικής δύναμης  των μισθωτών  αλλά και των πόρων του κράτους.

Αν η χαμηλή ανταγωνιστικότητα  της ελληνικής οικονομίας  οφειλόταν στους μισθούς, ανάλογο πρόβλημα θα αντιμετώπιζαν και άλλες ευρωπαϊκές χώρες με σχεδόν διπλάσιους μισθούς απ’ ότι στην Ελλάδα, οι οποίες είναι συνήθως χώρες ανταγωνιστικές.

Αντίθετα χώρες  της Ε.Ε. όπως  η  Πορτογαλία,  με μικρότερους μισθούς σε σχέση με τους δικούς μας, δεν έχουν  καλύτερες επιδόσεις στην οικονομία της και μαστίζονται από παρόμοια προβλήματα με τη χώρα μας. Εξάλλου η Ελλάδα, ως προς το ύψος του κόστους εργασίας, βρίσκεται πέμπτη από το τέλος στη λίστα με τις 35 κυριότερες ανταγωνίστριες χώρες.

Ο μισθός στην ελληνική οικονομία, ως αγοραστική δύναμη, είναι  από τους χαμηλότερους στην Ευρώπη ενώ ως κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος μειώνεται συνεχώς  τα τελευταία χρόνια. Μάλιστα  δύο κορυφαίοι οικονομολόγοι   οι Jesus Felipe και Utsav Kumar πρόσφατα  υποστήριξαν  με πειστικά επιχειρήματα ότι οι συγκρίσεις ανταγωνιστικότητας μέσα στην ευρωζώνη που βασίζονται πάνω στο μέσο εργασιακό κόστος είναι λανθασμένες και παραπλανητικές.  Και ισχυρίζονται ότι η έλλειψη ανταγωνιστικότητας στην περιφέρεια της Ευρώπης  έχει να κάνει με το είδος προϊόντων που παράγουν και όχι γιατί τα ημερομίσθια και άλλα εργασιακά κόστη  είναι ψηλά.

Πρέπει να καταλάβουμε  και εμείς όπως και αυτοί που  έχουν αναλάβει να μας βγάλουν  από το τούνελ   ότι η μειωμένη ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας είναι αποτέλεσμα μιας σειράς δομικών αδυναμιών: της γραφειοκρατίας και της υπέρμετρης και στρεβλής  φορολόγησης που διώχνει μακριά όλους τους επενδυτές, των υψηλών ασφαλιστικών εισφορών  που λειτουργούν αποτρεπτικά στη δημιουργία θέσεων εργασίας, της απουσίας εφαρμογών της υψηλής τεχνολογίας και της καινοτομίας όπως και σύγχρονης εκπαίδευσης. Τις δυσκολίες και τις αποτυχίες στην καταπολέμηση αυτών των αδυναμιών δεν μπορούμε να τις αντιμετωπίζουμε με την εύκολη αλλά καταστροφική λύση των περικοπών. Εξάλλου η ευρωπαϊκή Ομάδα Δράσης που εγκαθίσταται στη χώρα μας αυτά ήλθε να αντιμετωπίσει.

Aυτό  δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν περιθώρια εξορθολογισμού και μειώσεων του   μη μισθολογικού κόστους αλλά η πολιτική συνεχούς φορολόγησης και μειώσεων μισθών για να καλυφθούν  αστοχίες και μειώσεις μισθών είναι αναποτελεσματική και άδικη. Υπάρχουν πολλά που μπορούν να ξεκινήσουν άμεσα για να αποδώσουν καρπούς στη χώρα μας, αρκεί να υπάρχει στρατηγική με αναπτυξιακή πνοή, όπως αυτά που σταθερά υποστηρίζει η Νέα Δημοκρατία.

Ας αφήσουν λοιπόν  τους μισθούς και ας ψάξουν για οικονομικές συνταγές που θα συνδυάζουν την  αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού, τη συνοχή της κοινωνίας και την αύξηση της ανταγωνιστικότητας  για  έξοδο από το τέλμα.