Μεταμορφώνεται. Σε κάθε παράσταση που συμμετέχει τα τελευταία χρόνια νομίζεις ότι αλλάζει το πρόσωπό του, ο τρόπος που περπατάει, ακόμη και η χροιά της φωνής του. Αυτό το καλοκαίρι συμμετέχει στην παράσταση ενός σκηνοθέτη νεαρού σε ηλικία στον «Προμηθέα Δεσμώτη». Ο Εκτορας Λυγίζος είναι ένας ακόμη «νεαρός» που θα σκηνοθετήσει στην Επίδαυρο και αυτό προκάλεσε «σούσουρο» στη σάλα των κριτικών θεάτρου. «Τι έγινε που οι νέοι σκηνοθετούν παραστάσεις στην Επίδαυρο; Αυτό αναρωτιέμαι κι εγώ. Γιατί όχι; Τι θα πει “έδωσαν στους νέους την Επίδαυρο”; Φυσικά υπάρχουν ανταγωνισμοί στο θέατρο και εννοείται ότι ο συντηρητισμός δεν καλοβλέπει τα πρωτοποριακά ανεβάσματα. Είμαστε μια υπέροχη παρέα που λένε», λέει με ειλικρίνεια και συνεχίζει: «Αυτό που βιώνω εγώ δουλεύοντας με τον Εκτορα Λυγίζο είναι ότι δεν κουβαλά κανένα θεατρικό κόμπλεξ. Είναι έξυπνος, ξέρει τι θέλει και έχει απαντήσεις σε κάθε ερώτηση των ηθοποιών του. Είναι καλός με τους ηθοποιούς - κι αυτό είναι όντως αξιοθαύμαστο. Και στο λέω γιατί κι εγώ αποπειράθηκα μια φορά να σκηνοθετήσω. Είναι φανταστικό να δουλεύεις μαζί του».
Ο Θάνος Τοκάκης δεν κάνει δημόσιες σχέσεις, όσοι έχουν δει τον Εκτορα Λυγίζο στο θέατρο ξέρουν ότι είναι πραγματικά ταλαντούχος.
Η «Επίδαυρος» κουβαλά ένα επιβλητικά πομπώδες περιεχόμενο, λες και δεν έχουν ανέβει παραστάσεις που σε οδηγούσαν ως θεατή στην οιδιπόδεια αυτοτύφλωση. Ωστόσο, σίγουρα στα παρασκήνια πρέπει να ζουν τραγελαφικά περιστατικά οι ηθοποιοί. «Λοιπόν, το πιο γλαφυρό περιστατικό το έζησα στην πρώτη εμφάνισή μου, ούτε καν κομπάρσος, ένα κοντάρι που κρατά κοντάρι ήμουν, το 2004, στον “Ιππόλυτο” με πρωταγωνιστή τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη. Να φανταστείς, εκείνη τη βραδιά ανάμεσα στο κοινό ήταν ο Τομ Χανκς. Γιατί στα λέω αυτά; Γιατί είχαμε κεριά για φώτα και έπιασαν φωτιά την ώρα της παράστασης τα σκηνικά. Θυμάμαι τον Κούρκουλο να σηκώνεται από τη θέση του και να σβήνει τη φωτιά. Εκτοτε απαγορεύτηκαν τα κεριά στην Επίδαυρο. Απειρες ιστορίες συμβαίνουν μετά το τέλος των παραστάσεων στην ντίσκο “Καπάκι”», λέει.
Μιλά για το φορμαλιστικό θέατρο του Εκτορα Λυγίζου, λέει ότι το σκηνικό θα είναι κάτι σαν ομοίωμα του Προμηθέα και γύρω από αυτό οι οκτώ ηθοποιοί θα συνδιαλέγονται ως σκέψεις του ήρωα. Αναφέρει τη λέξη «συνεκφωνήσεις» και επιμένει ότι του αρέσουν τα μικρά θέατρα. Ακόμη κι αν πέρυσι γέμισε θέατρο 600 θέσεων με το «Μεφίστο», την παράσταση που θα ανέβει εκ νέου στο Εθνικό. «Συνηθίζω να παίζω σε μικρά θέατρα», επιμένει και τον ρωτώ αν κυνηγάει τις λιγότερο εμπορικές παραστάσεις. «Τυχαίνει. Δεν μου αρέσει ο διαχωρισμός αυτός. Ξέρω ότι μπορεί να έχω κάπως απομυθοποιήσει τη δουλειά μας, αλλά ποτέ, μα ποτέ δεν σταματά η μαγεία. Είναι κοινότοπο, είναι τυπική απάντηση ηθοποιών, ωστόσο αληθινό, υπάρχουν τόσες ευτυχισμένες στιγμές στη δουλειά μας, ίσως σε όλες τις δουλειές, αλλά εγώ αλλάζω ακόμα σαν άνθρωπος». Γι’ αυτό συνεχίζει να κάνει ακόμη αυτή τη δουλειά; «Μα δεν ξέρω να κάνω τίποτα άλλο. Προσπάθησα ανεπιτυχώς. Τι; Αποφοίτησα ως ηλεκτρονικός από ΤΕΙ, αλλά εδώ πήγα να βάλω φωτιά στην Επίδαυρο, δεν νομίζω να είχα ιδιαίτερη επιτυχία σε αυτό τον κλάδο».
