Το έργο «Μια γιορτή στου Νουριάν» γράφτηκε και παίχτηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’70 από το Θέατρο Γκριπς του Βερολίνου, δημιουργοί του πρωτοποριακού παιδικού έργου «Ο Μορμόλης» που γνώρισε μεγάλη επιτυχία πριν αρκετά χρόνια από τον παιδικό θίασο της Ξένιας Καλογεροπούλου. Στη γερμανική εκδοχή ο τίτλος του ήταν «Μια Γιορτή στου Παπαδάκη» και η οικογένεια των μεταναστών του έργου ήταν Έλληνες!
Μια ανατρεπτική κωμωδία με θέμα τις σχέσεις μεταξύ Ελλήνων και μεταναστών και την πολιτισμική συμφιλίωση και η «Γιορτή στου Νουριάν» του Φόλκερ Λούντβιγκ, μετά τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε πέρσι, ανέβηκε για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Πορεία.
«Το φυλετικό μίσος και οι προκαταλήψεις, μοιάζει να κερδίζουν έδαφος παντού, παράλληλα όμως φαίνεται πως υπάρχουν άνθρωποι που τα καταπολεμούν με πολυμήχανα μέσα και με φαντασία– και αυτό μου δίνει κουράγιο και ελπίδα» λέει ο συγγραφέας για το έργο του που απευθύνεται σε παιδιά από έξι ετών και πάνω.
Αρχικά οι συντελεστές της ελληνικής παράστασης είχαν κάποιους φόβους και επιφυλάξεις για το πώς θα αντιμετωπιστεί το έργο κυρίως από τους γονείς και εκπαιδευτικούς. Τελικώς, η πραγματικότητα τους διέψευσε.
«Σε πείσμα αυτού που κυριαρχεί στον χώρο του παιδικού θεάτρου στη Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, μιας αισθητικής χριστουγενιάτικου παραμυθιού με τραγουδάκια και χαρούμενες νεραΐδες και ξωτικά, το «Μια Γιορτή στου Νουριάν» σπάει το κλισέ και κατά 90% και βάλε, οι γονείς που βλέπουν την παράσταση λένε ένα ειλικρινές ευχαριστώ και έρχονται στα καμαρίνια συγκινημένοι και ενθουσιασμένοι» λέει ο Ελληνοπέρσης σκηνοθέτης της παράστασης Βασίλης Κουκαλάνι στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και προσθέτει: «τα παιδιά επίσης τα βιώνουμε μετά την παράσταση χαρούμενα και με αυτοπεποίθηση. Πιο μακροπρόθεσμα έχω ακούσει και γονείς να λένε ότι μετά το «Μια Γιορτή στου Νουριάν» η τοποθέτησή τους και των παιδιών έχει αλλάξει ριζικά και τα παιδιά έχουν ξεφοβηθεί στο θέμα των αλλοδαπών και των προσφύγων».
Η ερώτηση γιατί σ΄αυτήν τη συγκυρία ανεβαίνει αυτό το έργο είναι περιττή. Η ερώτηση όμως «γιατί τόσο μεγάλη επιτυχία καθώς διανύετε τη δεύτερη χρονιά» έχει απάντηση:
«Το έργο αυτό με τη συγκεκριμένη θεματολογία είναι επίκαιρο πάντα, θα μπορούσε δηλαδή και πριν δέκα χρόνια να έχει σχεδόν τον ίδιο αντίκτυπο στο κοινό και την κοινωνία. Το γεγονός ότι ο ρατσισμός μπορεί να είναι σε μια σχετική έξαρση τώρα απλώς μεγαλώνει την αναγκαιότητα που έχει η κοινωνία για διαπαιδαγώγηση, ενημέρωση και διασαφήνιση στο θέμα της ξενοφοβίας, των προκαταλήψεων αλλά και της ρατσιστικής βίας. Το «Μια Γιορτή στου Νουριάν» κάνει ακριβώς αυτό, δηλαδή διαπαιδαγωγεί μέσω της κωμωδίας και των ανατροπών, αποδομεί και ξεμπροστιάζει, μέσω της σκηνικής δράσης και της ιστορίας, τις προκαταλήψεις και τις δυσλειτουργικές ρατσιστικές αντιλήψεις και οδηγεί τα παιδιά και τους μεγάλους σε γνήσια και αυθόρμητα συμπεράσματα και καινούργιες ιδέες» εξηγεί ο σκηνοθέτης.
Όσο για την επιτυχία της δεύτερης χρονιάς είναι ακριβώς αυτό το γεγονός, «ότι μαθαίνουμε κάτι την ώρα που διασκεδάζουμε. Ο κόσμος φεύγει από την παράσταση αυτή γεμάτος αισιοδοξία και χαρά και εκεί ακριβώς μετριέται και η ψυχαγωγία και ο ανθρωπισμός του Νουριάν» λέει ο σκηνοθέτης.
Καταλαβαίνουν το έργο τα μικρότερα παιδιά;
«Ναι, γιατί τα λογαριάζει σαν ίσους, όχι σαν παιδάκια, όχι σαν ανεγκέφαλα όντα που πρέπει κάτι να τα μάθουμε ή να τα προστατέψουμε. Τα παιδιά ξέρουν με πολύ αυθόρμητο και γνήσιο τρόπο να αντιμετωπίζουν και να δέχονται θέματα όπως η σύγκρουση, η αντιπαλότητα, ακόμα και την βία, έχουν αυθεντική και οξυμένη την αίσθηση δικαιοσύνης και μπορούνε σχεδόν πιο εύκολα από τους ενήλικες να αφομοιώσουν και να τοποθετήσουν αυτές τις θεατρικές εμπειρίες μέσα τους. Στα παιδιά λειτουργεί ακόμα ατόφια ο κοινός νους, ο άφοβος αυθορμητισμός, η ζεστή καρδιά και το χιούμορ. Αυτά είναι και τα βασικά όπλα για να πολεμήσεις τις προκαταλήψεις, τη βία και τη βλακεία».
Τελικά η δύναμη του θεάτρου στα παιδιά ξεπερνάει ακόμα και το σχολείο;
«Η συγκεκριμένη παράσταση πιστεύω ότι μπορεί να κάνει την δουλειά που ίσως το σχολικό μάθημα να χρειαζόταν ένα χρόνο για να πετύχει. Η διδαχή και η διαφωτιστική συνέπεια που έχει αυτή η κωμωδία στα παιδιά μπορεί να διαμορφώσει μια ακέραιη συνείδηση και δημιουργική σκέψη που στο σχολείο πια είναι δύσκολο να μεταδοθεί αφού από τα παιδιά πια απαιτείται μόνο να είναι ανταγωνιστικά, να αποδίδουν και όχι τόσο να σκέφτονται» καταλήγει ο Βασίλης Κουκαλάνι.
