Κυκλοφόρησε το βιβλίο «Ελληνική αυτοκίνηση 1900-1940»

Στις προθήκες των βιβλιοπωλείων βρίσκεται εδώ και λίγες ημέρες η μελέτη «Ελληνική Αυτοκίνηση 1900-1940, Άνθρωποι, Δρόμοι, Οχήματα, Αγώνες» του Ηλία Καφάογλου. Πρόκειται για μια αναλυτική μελέτη της ιστορικής πορείας που ακολούθησαν τα μηχανοκίνητα στον ελληνικό χώρο, από το μεταίχμιο μεταξύ 19ου και 20ου αιώνα έως την παραμονή του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου. 

Σε 600 σελίδες ο ερευνητής, συγγραφέας και δημοσιογράφος Ηλίας Καφάογλου αποτυπώνει το πανόραμα της ελληνικής κοινωνίας, συχνά όχι μόνο ως προς το πώς δέχτηκε το αυτοκίνητο και τα λοιπά μηχανοκίνητα, αλλά στο σύνολό της. Με μια εντυπωσιακή προσοχή στη λεπτομέρεια, ο Καφάογλου συνδυάζει πληροφορίες από πολλά και διαφορετικά πεδία, προσπαθώντας να τοποθετήσει τα μηχανοκίνητα στο γενικότερο πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό και πολιτισμικό πλαίσιο. 

Εξειδικεύοντας τη μέθοδο που είχε ακολουθήσει σε ένα προηγούμενο σύγγραμμά του για την παγκόσμια ιστορία της αυτοκίνησης («Αυτοκίνητος Κόσμος», Εκδ. ύψιλον/βιβλία, Αθήνα 2009), ο Καφάογλου ανατέμνει στο μικροσκόπιο οτιδήποτε αφορά τα μηχανοκίνητα, με εκτενή βιβλιογραφία και πρωτότυπη έρευνα.

Εάν δεν ακολουθούσε επόμενος τόμος με τη συνέχεια της ιστορίας, θα έλεγε κανείς ότι το βιβλίο «Ελληνική Αυτοκίνηση» είναι έργο ζωής. Και εάν δεν ήταν τόσο καλογραμμένο και ενδιαφέρον ως ανάγνωσμα, θα κατατασσόταν στα ιστορικά βιβλία αναφοράς γύρω από πτυχές του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού, ένα είδος συγγραμμάτων που τόσο σπανίζουν στη βιβλιογραφική παραγωγή. 

Αντί άλλων σχολίων, για την ποιότητα της εργασίας και της γραφής, παρατίθεται ένα απόσπασμα από την «Ελληνική Αυτοκίνηση»:

Το 1907, η κυρία Εμπειρίκου απολάμβανε την Αθήνα επιβαίνουσα στο πίσω ασφαλώς κάθισμα του αυτοκινήτου της που οδηγούσε ο επαγγελματίας οδηγός, μάλλον ο πρώτος στην Ελλάδα, Αλέξανδρος Μπαχάουερ, ενώ το 1910 ο Εμμανουήλ Μπενάκης, άρτι αφιχθείς εξ Αιγύπτου, ήταν κάτοχος ενός κόκκινου αυτοκινήτου και το 1912 ο Ίων Δραγούμης, πανευτυχής με τη Μαρίκα Κοτοπούλη στο πλάι του, γυρίζοντας από το μπάνιο στη Ραφήνα, αισθανόταν ενθουσιασμένος με το αυτοκίνητό του, που έτρεχε «σαν το διάβολο» και ήταν «άπιαστο», δείγμα ασφαλώς, για την αυτοπεποίθηση της αστικής τάξης, την ανάπτυξή της, τη γεώργηση συλλογικών νοοτροπιών και ατομικών στάσεων, που η εξέλιξη της αυτοκίνησης διαμόρφωσε στους δρόμους και δια τας οδούς. Εν προκειμένω, το 1916 καταλογογραφούνται από τον Ν. Ιγγλέση 53 ιδιοκτήτες αυτοκινήτων στην Αθήνα, ιδιώτες και νομικά πρόσωπα.