Θα μπορούσε να πει κανείς ότι υπάρχουν δύο ρεύματα Ιστορίας. Απ' τη μία πλευρά, μία Ιστορία που βλέπει τον κόσμο δοξαστικά, που βλέπει τις φρίκες του παρελθόντος ως μοναδικά συμβάντα, ως το τίμημα που έπρεπε να πληρωθεί για να φτάσουμε στον δυτικό πολιτισμό του σήμερα. Αυτή είναι μια Ιστορία μεγάλων ανδρών, βασιλέων, πολέμαρχων και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων, η παρουσία των οποίων στα ιστορικά κείμενα δείχνει σημαντικότερη από τις κατακριτέες πράξεις τους.
Ενάντια σ' αυτό το ρεύμα, βρίσκεται μια Ιστορία που υπερβαίνει τα πρόσωπα, βλέπει την μετάβαση από φρίκη σε φρίκη, δεν δέχεται άκριτα το “ένα καλύτερο αύριο” και εναντιώνεται σε κάθε σχετικό ψεύδος. Πρόκειται για μία θαρραλέα Ιστορία της κατασκευής των κοινωνιών που δεν φοβάται να μιλήσει για τους λόγους που αντικατέστησαν η μία την άλλη.
Αδιαμφισβήτητα, η δουλειά του Michel Foucault ανήκει στη δεύτερη παράδοση. Στη γραπτή διαδρομή αυτού του ευρυμαθούς Γάλλου, ένας νεανικός ακαδημαϊκός προβληματισμός για την κοινωνική λειτουργία των επιστημών εξελίχθηκε σε μία συστηματική κριτική της ανάδυσης του δυτικού κόσμου και των ανταγωνισμών στους οποίους επιδίδονται τα διάφορα προϊόντα της ανθρωπότητας. Η προσέγγιση αυτή, έν έτει 2007, 23 χρόνια μετά τον θάνατό του, αναγορεύει τον Foucault στον ακαδημαϊκό με τις περισσότερες αναφορές στο πεδίο των ανθρωπιστικών επιστημών.
