«Έφυγε» η Ανίτα Εκμπεργκ... και η ζωή δεν είναι πια τόσο γλυκιά

Η εμβληματική Σουηδή πρωταγωνίστρια του «Γλυκιά Ζωή» («Dolce Vita») του Φεντερίκο Φελίνι και συμπρωταγωνίστρια του Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, η χυμώδης ξανθιά που έδωσε μια από τις ωραιότερες στιγμές του κινηματογράφου (το μπάνιο στη Φοντάνα ντι Τρέβι) δεν είναι πια κοντά μας, καθώς άφησε την τελευταία της πνοή σε μία κλινική στο Ρόκα ντι Πάπα, στην επαρχία της Ρώμης, όπου νοσηλευόταν.

Η δικηγόρος της Έκμπεργκ, Πατρίτσια Ουμπάλντι, επιβεβαίωσε την είδηση του θανάτου της ηθοποιού, λέγοντας ότι είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο μετά τα Χριστούγεννα.

Η Έκμπεργκ αποδόμησε την εικόνα της ψυχρής Σουηδέζας: πληθωρική, με ένα ξανθό καταρράκτη για μαλλιά, με ένα ζευγάρι στήθη που υποσχόταν την αιωνιότητα και δύο τοξοτά φρύδια που τόνιζαν το έντονο βλέμμα της.



Ως αντικείμενο του πόθου του Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, έδωσε τροφή για όνειρα σε δεκάδες χιλιάδες εφήβος, αλλά και ώριμους άντρες, που παρακολούθησαν τη «Γλυκιά Ζωή» και αποτέλεσε το «απενοχοποιημένο» σεξουαλικό σύμβολο των... κουλτουριάρηδων.

Ήταν τόσο χυμώδης όσο η Τζέιν Μάνσφιλντ και η Μέριλιν Μονρόε, αλλά με το «βάρος» της πρωταγωνίστριας ενός σκηνοθέτη, όπως ο Φεντερίκο Φελίνι.



Η Kerstin Anita Marianne Ekberg (γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου του 1931 στο Μάλμο της Σουηδίας) έμεινε στην ιστορία ως Σουηδο-Αμερικάνα ηθοποιός, μοντέλο και sex symbol της εποχής. Ξεκίνησε ως μοντέλο και κατάφερε να γίνει μια από τις έξι υποψήφιες για τον τίτλο της Μις Υφήλιος το 1950, παρ' όλο που δεν μιλούσε ούτε αγγλικά.

Η υποψηφιότητα αυτή όμως της χάρισε ένα συμβόλαιο ως νεαρή στάρλετ με την εταιρεία Universal και έτσι ξεκίνησε η πορεία της στον κινηματογράφο.



Εκείνη την περίοδο γνωρίζει τον πολυεκατομμυριούχο Χάουαρντ Χιουζ, ο οποίος θέλει να της αλλάξει όνομα, μύτη και χείλη. Η Έκμπεργκ αρνείται και συνεχίζει να απολαμβάνει τα οφέλη που της δίνει η Universal: μαθήματα ηθοποιίας, φωνητικής, χορού, ιππασίας, ακριβά ρούχα.

Αργότερα θα παραδεχτεί ότι την κακόμαθαν πολύ, αλλά εκείνη την εποχή το απολαμβάνει, αλλάζοντας ερωτικούς συντρόφους... σαν τα πουκάμισα.

«Σκηνοθετεί» με τους παπαράτσι σέξι ατυχήματα, όπως το να της ανοίξουν τα κουμπιά του φορέματός της μπροστά στο ξενοδοχείο Berkley, και γίνεται πρωτοσέλιδο σε όλα τα κουτσομπολίστικα περιοδικά της εποχής. Μέχρι το τέλος των 50's γίνεται το απόλυτο pin-up girl.



Γρήγορα το Χόλιγουντ την αποζητά και ξεκινά με μικρούς ρόλους στην τηλεόραση και την ταινία Bloody Alley με τους Τζον Γουέιν και Λορίν Μπακόλ. Θα παίξει με τους Τζιν Μάρτιν και Τζέρι Λούις στις ταινίες Artists and Models και Hollywood Bust, και θα παίζει στο Πόλεμος και Ειρήνη της Paramount που θα γυριστεί στη Ρώμη, στο πλάι της Όντρεϊ Χέπμπορν.

Το 1960 έγινε γνωστή ως Sylvia  στο ρόλο της από την ταινία του Φελίνι «La Dolce Vita», στο οποίο υπάρχει η θρυλική σκηνή όπου χορεύει στη Φοντάνα ντι Τρέβι, με τον Μαστρογιάνι. Θα είναι ο καλύτερος ρόλος της ζωής της, θα υποδυθεί την «απόλυτη γυναίκα», τη femme fatale, τη φαντασίωση του σκηνοθέτη που υποδύεται ο Μαστρογιάννι.



Η «Γλυκιά ζωή», όπως τονίζουν πολλοί κριτικοί, συμβολίζει, τελικά, την κατ' εξοχήν κινηματογραφική ταινία. Ο κινηματογράφος μέσα στον κινηματογράφο, μια «αιώνια πόλη» μαγεμένη, το θρυλικό μπάνιο με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι μέσα στο σιντριβάνι της Φοντάνα ντι Τρέβι.




Θα ακολουθήσουν πολλές ταινίες και η Σουηδέζα ντίβα θα εγκατασταθεί στη Ρώμη μόνιμα. Θα παντρευτεί δύο φορές, αλλά θα χωρίσει και, όπως δήλωσε λίγα χρόνια πριν το θάνατό της, στην Κοριέρε Ντε λα Σέρρα: «Αισθάνομαι κάπως μόνη, αλλά δεν μετανιώνω για τίποτα. Ερωτεύθηκα, έκλαψα, ένιωσα τρελή ευτυχία. Στη ζωή μου, έχασα και κέρδισα».

Στις προτάσεις γάμου και στα «φλερτ» της Έκμπεργκ, όπως αποκαλύψε η ίδια, συγκαταλέγονται και τα ονόματα των Τζιάνι Ανιέλι και Φρανκ Σινάτρα. Όταν είχε ερωτηθεί γιατί πίστευε ότι πήρε το ρόλο στη «Γλυκιά Ζωή», δήλωσε: «Είχα κερδίσει τον τίτλο της Μις Σουηδία, αλλά δεν νομίζω ότι μέτρησε μόνο αυτό. Ο Φεντερίκο ήξερε να διαβάζει τις καρδιές των ηθοποιών και να τους κατευθύνει λες και επρόκειτο για πεταλούδες».



Τα τελευταία χρόνια «μπαινόβγαινε» σε νοσοκομείο της Ρώμης, όπου και άφησε την τελευταία της πνοή, αντιμετωπίζοντας οικονομικά πρόβλήματα, εκτός από τα προβλήματα υγείας της.