Πάρις Παρασκευάδης: «Νιώθω ευτυχισμένος όταν καταφέρνω να αγνοήσω τον χρόνο»

Η σάλα της Εναλλακτικής Σκηνής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής αυτή την εποχή μοιάζει με το πιο σουρεαλιστικό πάρτυ γενεθλίων που έχεις πάει ποτέ: μια πελώρια τούρτα γίνεται σκηνικό, σπίτι, ψυχή και λούπα σκέψεων για έναν επίδοξο συνθέτη λίγο πριν αυτός κλείσει τα τριάντα. Εκεί, ανάμεσα σε κεριά, σκαλοπάτια και γλάσο από φως, φωτογραφίζουμε τον Πάρι Παρασκευάδη λίγο πριν ξαναγίνει ο Τζον του «Tick, Tick… Boom!», του μιούζικαλ-εξομολόγηση του Τζόναθαν Λάρσον που έχει κερδίσει το κοινό. «Είναι σαν να ζεις μέσα σε μια τούρτα που ετοιμάζεται να εκραγεί», λέει γελώντας. «Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε layers, μουσικές και προθεσμίες, προσπαθείς να προλάβεις τον εαυτό σου».

Το «Tick, Tick… Boom!» είναι ένα έργο για τον χρόνο. Τον βλέπεις, τον νιώθεις, τον μετράς - μέχρι το μεγάλο μπουμ. Ο κεντρικός ήρωας, που ενσαρκώνει ο Πάρις, έχει μια εβδομάδα μέχρι τα τριάντα, ένα μιούζικαλ επιστημονικής φαντασίας μισοτελειωμένο, μια σχέση που τρίζει και έναν κολλητό που έχει παρατήσει την καλλιτεχνική ζωή για τον εταιρικό μισθό. Ο χρόνος τον σπρώχνει, τον τσιγκλάει, τον απειλεί. «Δεν τα πάω και πολύ καλά με τον χρόνο, δεν φοράω ρολόι, ούτε έχω κρεμάσει κάποιο στον τοίχο», λέει ο Πάρις. «Ετσι κι αλλιώς νομίζω πως η αίσθηση του χρόνου και της αντίστροφης μέτρησης είναι πάντα τριγύρω μας και οι στιγμές που νιώθω πραγματικά ευτυχισμένος είναι όταν καταφέρνω να αγνοήσω αυτή την αίσθηση. Οπότε, θα έλεγα ότι προσπαθώ να ζήσω το τώρα αγνοώντας το τικ-τικ του ρολογιού. Δεν το καταφέρνω πάντα, αλλά προσπαθώ».

Ο Λάρσον έγραψε αυτό το έργο ως προσωπικό μουσικό ημερολόγιο στα τέλη των 80s, πριν εκτοξευθεί με το «Rent». Μιλάει για το τι σημαίνει να κυνηγάς ένα όνειρο όταν ο χρόνος σού χτυπάει το κεφάλι. «Είναι σαν ένας γρήγορος αγώνας αντοχής κόντρα στον χρόνο», λέει ο Πάρις για τον ρόλο του. «Για να μπορέσω να αντεπεξέλθω χρειάστηκε να καταλάβω με ακρίβεια την ιστορία του Τζον και να βρω τι μπορεί να σκέφτεται πίσω από το καθετί που λέει. Φυσικά, λόγω της ασταμάτητης ροής του έργου χρειάστηκε και αρκετή σωματική και φωνητική προετοιμασία». Η σκηνοθεσία της Εμιλυς Λουίζου στην Εναλλακτική Σκηνή μετατρέπει τη σκηνή σε μια γιγάντια γενέθλια τούρτα που αλλάζει μορφή: γίνεται καθιστικό, κρεβάτι, club, εσωτερικό εγκεφάλου.

Εκεί μέσα, ο Πάρις δεν σταματά σχεδόν καθόλου. «Υπάρχει μια συνεχής ροή συναισθημάτων και ενέργειας. Περνάει από το 0 στο 100 σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου και δεν υπάρχει ούτε στιγμή αδράνειας, αφού ακούμε διαρκώς τις σκέψεις του. Αυτό αντικατοπτρίζεται και στον ρυθμό του έργου, αλλά και στις εναλλαγές των τραγουδιών που μαζί συνθέτουν ένα καταιγιστικό και αφιλτράριστο μιούζικαλ».

Η συνεργασία με την Εναλλακτική Σκηνή και την ομάδα της παράστασης μοιάζει για εκείνον το ιδανικό crash test. «Ηταν μια μεγάλη πρόκληση και ταυτόχρονα ένα συναρπαστικό και δημιουργικό ταξίδι που θα θυμάμαι για πάντα. Και ο λόγος είναι κυρίως οι άνθρωποι, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο δουλεύει η Εμιλυ. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερη ομάδα και ίσως είναι η πρώτη φορά που νιώθω πως δόθηκε σε όλους ο χώρος να μιλήσουν και να πουν τις ιδέες τους, τις σκέψεις, τις αμφιβολίες τους. Πιστεύω πως αυτό μας έφερε ακόμα πιο κοντά και μας έκανε να νιώθουμε ασφαλείς και ελεύθεροι σε όλη τη διάρκεια της δημιουργικής διαδικασίας».

Ο Πάρις ανήκει στην, ακόμα μικρή αλλά δυναμική, γενιά Ελλήνων ηθοποιών που αγαπούν το μιούζικαλ σαν μητρική γλώσσα. «Λατρεύω το μιούζικαλ γιατί συνδυάζει το θέατρο και το τραγούδι. Με συγκινεί η μετάβαση από τον λόγο στο τραγούδι. Είναι η στιγμή που για έναν χαρακτήρα τα λόγια δεν είναι πλέον αρκετά και πρέπει να χρησιμοποιήσει τη μουσική για να εκφραστεί.

Είναι κάπως απόκοσμο αφού στην αληθινή ζωή κανείς μας δεν τραγουδά όταν φτάνει σε αδιέξοδο, αλλά αυτό είναι που το κάνει και τόσο γοητευτικό. Εξάλλου και το θέατρο από μόνο του είναι μια απόκοσμη συνθήκη».

Κάπου εδώ, η προσωπική του ιστορία κουμπώνει με εκείνη του Τζον, στις κομβικές στιγμές και στις κρίσιμες αποφάσεις τους. «Το ότι ακολούθησα το απωθημένο μου και πήγα να σπουδάσω μιούζικαλ στο Λονδίνο ήταν το πιο καθοριστικό βήμα για μένα. Αφού αποφοίτησα από τη δραματική σχολή δούλεψα ως ηθοποιός για μερικά χρόνια, αλλά κάτι μου έλειπε. Δεν μπορούσα να αγνοήσω την αγάπη μου για το τραγούδι. Το ανέβαλλα συνεχώς μέχρι που μια μέρα είπα τέλος, ή τώρα ή ποτέ. Οι σπουδές μου στη Βασιλική Ακαδημία της Μουσικής, ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα, σίγουρα με διαμόρφωσαν και με έκαναν τον καλλιτέχνη που είμαι σήμερα».

Αν γύριζε πίσω στον 18χρονο εαυτό του, τι θα του έλεγε; «Να εμπιστεύεται πάντα το ένστικτό του γιατί είναι το πιο σωστό πράγμα στον πλανήτη Γη. Και να μη φοβάται να είναι ο εαυτός του. Εντάξει, θα του έλεγα να κάνει και λίγο υπομονή και να μην το βάζει ποτέ κάτω. Α, και να αφήνει πίσω του το χθες. Κάθε στιγμή που περνάει είναι πια παρελθόν και το πιο σημαντικό είναι πως μπορούμε να κάνουμε επανεκκίνηση κάθε μέρα που ξημερώνει».

Το «Tick, Tick… Boom!» μιλά για το άγχος, το όνειρο, την καλλιτεχνική επιβίωση. Ολα αυτά στην Ελλάδα του σήμερα αποκτούν ένα έξτρα βάρος. «Η αστάθεια της δουλειάς μας σίγουρα δεν το κάνει εύκολο να επιβιώνεις σε μια μεγάλη πόλη», παραδέχεται. «Κάθε φορά που τελειώνει μια δουλειά είναι άγνωστο πότε θα έρθει η επόμενη. Εχει τύχει να κλείσω κάτι και τελικά να μη γίνει ποτέ. Ή έχει χρειαστεί να εργαστώ σε δύο δουλειές ταυτόχρονα, παρότι είναι αρκετά κουραστικό, γιατί γνωρίζω ότι οι επόμενοι μήνες μπορεί να με βρουν άνεργο. Είναι όμως αυτό που αγαπώ και δεν θα μπορούσα να με φανταστώ σε κάτι διαφορετικό, τουλάχιστον όχι τώρα. Αυτό που με κρατά σε αυτή την τέχνη είναι η δύναμη που μου δίνει να μπορώ να συνδεθώ και να μετακινήσω συναισθηματικά έναν άγνωστο άνθρωπο που θα έρθει να δει μια παράσταση».

Κι όταν τα φώτα σβήνουν, το κοινό φεύγει και η τούρτα αδειάζει; Ο Πάρις κατεβαίνει από τη σκηνή και επιστρέφει σε μικρές τελετουργίες. «Σε αυτό βοηθούν οι φίλοι μου», λέει χαμογελώντας. «Λατρεύω τα επιτραπέζια στο σπίτι, το σινεμά, το καλό φαγητό, τις βόλτες στη φύση και πλέον έχω και μια νεοαποκτηθείσα συνήθεια: να περνάω χρόνο με τη γατούλα που υιοθέτησα πρόσφατα». Αν η ζωή του αυτή τη στιγμή ήταν τραγούδι; Δεν το σκέφτεται: «Θα ήταν το “For Good” από το μιούζικαλ “Wicked”».

Στην Εναλλακτική Σκηνή, πάνω στην πελώρια τούρτα, ο Πάρις ξαναβάζει τα sneakers του Τζον, ακούει το πιάνο να ξεκινά και πηγαίνει στη θέση του. Το ρολόι, κάπου, συνεχίζει να χτυπά. Αλλά, τουλάχιστον για δύο ώρες, το μόνο που ακούγεται στην αίθουσα είναι το πιο γιορτινό τικ τακ της πόλης - λίγο πριν από το μπουμ.