Θα σας κάψουμε!

Την άνοιξη του 2010 πολύ λίγοι απλοί πολίτες είχαν συνειδητοποιήσει τι θα σήμαινε για την κοινωνία μας το μνημόνιο. Πόσο και για πόσο θα διατάρασσε τις ζωές μας. Παρά την φράση του Όλι Ρεν, του επίτροπου οικονομικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, «καλό κουράγιο, Έλληνες», οι περισσότεροι βαυκαλιζόμασταν πως θα περνούσαμε μια περίοδο σκληρής λιτότητας-ενός έτους; ενάμισυ; άντε δύο- και έπειτα θα επιστρέφαμε στην προηγούμενη ανεμελιά.

Σε ό,τι αντιλαμβανόμασταν ως κανονικότητα.«Δέκα χρόνια θα μας πάρει να συνέλθουμε» είχε διαφωνήσει ο αγαπημένος φίλος Βασίλης Αδαμόπουλος, με τον οποίον είχαμε εκπομπή στο ραδιόφωνο.«Σιγά μην μας πάρει και είκοσι!» τον είχα σχεδόν περιγελάσει. Το αξιοσημείωτο είναι πως ακόμα και εκείνοι που κυβερνούσαν δεν είχαν πλήρη επίγνωση σε πόσο σκοτεινή και μακριά σήραγγα μπαίναμε.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε εισηγηθεί για την έγκριση τού μνημονίου από τη Βουλή να απαιτηθεί αυξημένη πλειοψηφία τριών πέμπτων. Να αναγκαστεί δηλαδή η αντιπολίτευση είτε να συνομολογήσει την αναγκαιότητά του είτε να αναλάβει την ευθύνη της απόρριψής του. Ο Γιώργος Παπανδρέου το αρνήθηκε. Του αρκούσαν οι δικοί του εκατόν εξήντα βουλευτές. Γιατί; Λόγω υπεραισιοδοξίας ισχυρίζεται ο Βενιζέλος. «Εκτιμούσε ότι το Πασόκ θα τα καταφέρνε μια χαρά μόνο του.

Δεν ήθελε να μοιραστεί την επιτυχία με τη Νέα Δημοκρατία…» Έτσι, ενώ στις υπόλοιπες χώρες που μπήκαν σε μνημόνια -στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία- τα μεγάλα κόμματα ομονόησαν εμπρός στον κίνδυνο της πτώχευσης, στην Ελλάδα το μνημόνιο παρουσιάστηκε εξαρχής από την αντιπολίτευση ως μια λανθασμένη, άδικη, ακόμα και προδοτική επιλογή. Ποια ήταν η εναλλακτική που πρότειναν;