Τρεις ιστορίες στον... δρόμο με τις λεύκες

Παραδέξου το. Έχεις περάσει και εσύ τη φάση που νοικιάζοντας μανιωδώς κασέτες VHS έπεσε στα χέρια σου μία από τις ταινίες «Εφιάλτης στον δρόμο με τις λεύκες». Την πήρες μαζί σου στο σπίτι, την έβαλες να τη δείτε μαζί με τους φίλους σου και ενώ μπροστά στους άλλους έκανες το ατρόμητο παλικάρι, τα βράδια που ακολούθησαν έμενες με το ένα μάτι ανοιχτό όταν ερχόταν η ώρα να κοιμηθείς. Αυτή είναι η παρακαταθήκη του Γουές Κρέιβεν, του «Σουλτάνου του slash» όπως τον είχε αποκαλέσει παλαιότερα το περιοδικό People, ο οποίος άφησε τα εγκόσμια την περασμένη Κυριακή, για να στοιχειώσει τα όνειρα αυτών που θα συναντήσει στον άλλο κόσμο.

Ο «Εφιάλτης στον δρόμο με τις λεύκες» είναι ένα από τα μεγαλύτερα δημιουργήματα του Κρέιβεν, καθώς καθιέρωσε έναν από τους πιο εμβληματικούς κακούς στην ιστορία των ταινιών τρόμου, με τον Φρέντι Κρούγκερ να στέκεται επάξια δίπλα στον Τζέισον του «Παρασκευή και 13» και τον Μάικλ Μάγιερς του «Η νύχτα με τις μάσκες». Η επιτυχία της ταινίας επισφραγίστηκε με οκτώ σίκουελ, μία τηλεοπτική σειρά, αλλά και κόμικς. Πέρα από όλα αυτά, ο πρώτος «Εφιάλτης» κρύβει τρεις ιστορίες που αξίζει να ξέρεις...

Η πρώτη έχει να κάνει με την πηγή έμπνευσης του Κρέιβεν για την ιστορία της ταινίας. Ο δημιουργός παραδέχεται ότι στηρίχθηκε σε μία πραγματική είδηση, η οποία ήταν μάλιστα ιδιαίτερα ανατριχιαστική. Ο ίδιος είχε αποκαλύψει:

«Είχα διαβάσει ένα άρθρο στους Los Angeles Times σχεικά με μία οικογένεια που είχε ξεφύγει από τους χώρους ομαδικών εκτελέσεων της Καμπότζης [σσ. τοποθεσίες όπου οι Ερυθροί Χμερ εκτελούσαν κατά χιλιάδες τους συμπολίτες τους κατά τη διάρκεια της εξουσίας τους μεταξύ 1975 και 1979] και κατάφερε να έλθει στις ΗΠΑ. Τα πράγματα πήγαιναν μια χαρά, μέχρι που ξαφνικά ο νεαρός γιος άρχισε να βλέπει πολύ ανησυχητικούς εφιάλτες. Ο ίδιος είπε στους γονείς τους ότι φοβόταν πως εάν κοιμηθεί, το πλάσμα που τον κυνηγούσε θα τον έπιανε, έτσι προσπαθούσε να μείνει ξύπνιος για πολλές ημέρες συνεχόμενα.

»Όταν τελικά αποκοιμήθηκε, οι γονείς του πίστεψαν ότι η κρίση τελείωσε. Και μετά άκουσαν κραυγές μέσα στη νύχτα. Όταν μπήκαν στο δωμάτιο, ήταν ήδη νεκρός. Πέθανε εν μέσω ενός εφιάλτη. Ήταν ένας νέος που είχε το όραμα ενός τρόμου που όλοι οι μεγαλύτεροι αμφισβητούσαν. Αυτό έγινε η κεντρική ιδέα του 'Εφιάλτη στον δρόμο με τις λεύκες'». Το φαινόμενο ονομάζεται σύνδρομο ξαφνικού ανεξήγητου θανάτου και παρατηρήθηκε για πρώτη φορά στις ΗΠΑ το 1977 ανάμεσα σε πρόσφυγες από την Καμπότζη.


Μία από τις χαρακτηριστικότερες σκηνές της ταινίας

Δεύτερον, εάν δεν υπήρχε ο «Εφιάλτης», ενδεχομένως να μη βλέπαμε την τριλογία του «Άρχοντα των δαχτυλιδιών» (και δεν αναφέρω το «Χόμπιτ», γιατί τι είχαμε, τι θα χάναμε) όπως μας την παρουσίασε ο Πίτερ Τζάκσον. Όταν ο τελευταίος αναζητούσε απεγνωσμένα χρηματοδότη για το όραμά του πάνω στην τριλογία του Τόλκιν, η New Line ήταν το στούντιο που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα, δίνοντας τα λεφτά που χρειαζόταν και προτείνοντας στον σκηνοθέτη να γυρίσει τρεις ταινίες (μία για κάθε βιβλίο) αντί για δύο που επικρατούσε μέχρι τότε ως σκέψη.

Και τι σχέση έχει όλο αυτό με τον Φρέντι Κρούγκερ; Κατά τη δεκαετία του 1980, η New Line αντιμετώπιζε οξύ οικονομικό πρόβλημα. Και μετά ήλθε ο «Εφιάλτης». Με κόστος παραγωγής 1,8 εκατ. δολάρια, η ταινία έκανε την απόσβεσή της μόλις στο πρώτο σαββατοκύριακο προβολής της στις ΗΠΑ, απέφερε έσοδα 26,5 εκατ. δολαρίων και έδωσε νέα πνοή στο στούντιο, βοηθώντας το να πατήσει στα πόδια του. Είναι χαρακτηριστικό πως το ίδιο αναφέρει στην επίσημη ανακοίνωσή του για τον θάνατο του Γουές Κρέιβεν: «Το 1984, ο Γουές Κρέιβεν έφερε τον 'Εφιάλτη στον δρόμο με τις λεύκες' στη New Line και άλλαξε την πορεία του στούντιο. Είμαστε αιώνια ευγνώμονες στον φίλο και συνεργάτη μας και είμαστε υπερήφανοι που είμαστε 'Το σπίτι που έχτισε ο Φρέντι' [σσ. ένα γνωστό παρατσούκλι της εταιρείας]». Και επειδή ζούμε στην εποχή των reboot, η New Line σχεδιάζει ήδη την «επανεκκίνηση» του «Εφιάλτη», πέντε χρόνια μετά την προηγούμενη προσπάθεια που αποδείχτηκε ατυχής.



Στην ταινία έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο ο Τζόνι Ντεπ, ο οποίος υποδύεται τον Γκλεν, το αγόρι της κεντρικής ηρωίδας, Νάνσι (Χέδερ Λάνγκενκαμπ). Η αρχική επιλογή για τον ρόλο ήταν ο Τσάρλι Σιν, ο οποίος ζητούσε τότε 3.000 δολάρια την εβδομάδα. Το κόστος αυτό ήταν απαγορευτικό για την παραγωγή, η οποία αναζήτησε φθηνότερες λύσεις. Ο μόλις 21 ετών τότε Τζόνι κατάφερε να κερδίσει τον ρόλο κλέβοντας την καρδιά της 14χρονης κόρης του Κρέιβεν.

Σε παλαιότερο άρθρο του Vulture, ο σκηνοθέτης εξηγεί πώς οδηγήθηκε στην επιλογή του Τζόνι: «Ο ηθοποιός που υποδυόταν τον ιατροδικαστή ήρθε και μου είπε: 'έχω έναν φίλο που είναι στην πόλη. Το όνομά του είναι Τζόνι Ντεπ, είναι σε μία μπάντα και ενδιαφέρεται να ασχοληθεί με τις ταινίες'. Μου έδωσε μία φωτογραφία του Τζόνι. Διάβαζα με τον Τζόνι και θυμάμαι ότι τα δάχτυλά του ήταν κιτρινισμένα επειδή κάπνιζε συνέχεια άφιλτρα τσιγάρα, ήταν λιγδιασμένος, χλωμός και φαινόταν άρρωστος. Η 14χρονη κόρη μου ήταν στη Νέα Υόρκη με μία φίλη. Πήγα τις φωτογραφίες με τους ηθοποιούς που σκεφτόμουν για τον ρόλο του φίλου της Χέδερ, Γκλεν. Τις άπλωσε πάνω στο τραπέζι της κουζίνας και ρώτησα τα κορίτσια: 'Ποιον θα διαλέγατε;'». Έδειξαν αμέσως τον Τζόνι. Είπα: «Μιλάτε σοβαρά;». Έμοιαζε με κάποιον που χρειαζόταν πλύσιμο. Και οι δύο απάντησαν: 'Είναι πανέμορφος'».

Ενδιαφέρον είχε και η δήλωση του Ρόμπερτ Ίνγκλαντ (ο ηθοποιός που υποδύεται τον Φρέντι Κρούγκερ) για τον συνάδελφό του: «Ο Τζόνι Ντεπ ήταν ο πιο ευγενικός νεαρός ηθοποιός με τον οποίο δούλεψα. Με αποκαλούσε 'κύριο' την πρώτη εβδομάδα». Και καρδιοκατακτητής και ψαρωμένος ο πιτσιρικάς Τζόνι...