Θέμος Αναστασιάδης

Μια πρακτική ιδέα θα ήταν να υιοθετηθεί πλήρως το μοντέλο Κατρούγκαλου! Ητοι ο αρμόδιος υπουργός να ’χει και κάποιο ορατό όφελος, ένα «πριμ», αν πετύχει… τους στόχους του, ανάλογο π.χ. με το 12% που θα έπαιρνε αν οι πελάτες του... νικούσαν το Δημόσιο που εκπροσωπούσε. Να καθιερωθεί παντού. Να πάρει ποσοστά κι ο Λαφαζάνης αν πετύχει ανάπτυξη και μπόνους για κάθε επενδυτή που θα φέρει από το εξωτερικό. Να εισπράττει το κατιτίς του και ο υπουργός Ναυτιλίας αν έρθουν κι άλλα καράβια στην ελληνική σημαία, ώστε να δώσει πιο σθεναρά τη μάχη κατά των συναρμοδίων του που προσπαθούν να τα διώξουν! Δικαιοσύνης; Πανεύκολο!

Απ’ όσες γερμανικές ιδιοκτησίες κατάσχει ο συμπαθής υπουργός, να παίρνει το μερτικό του. Οσο για τον υπουργό Εργασίας, να έχει μια αμοιβή για κάθε Ελληνα που αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη χώρα αναζητώντας την τύχη του κάπου αλλού, μια και δεν θα επιβαρύνει πια τα ταλαίπωρα ασφαλιστικά ταμεία. θα γίνει πλούσιος.

Αυτός είναι ο πιο «σοβαρός» τρόπος για να αντιμετωπιστούν τα νομικά, ηθικά ζητήματα κ.λπ., γιατί αν η κυβέρνηση παραμείνει στο άλλο άκρο, στο να επιμένει δηλαδή ότι κατέχει το ΑΛΑΝΘΑΣΤΟ, το ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟ και ένα αχτύπητο ηθικό πλεονέκτημα όπως αναμασά - αυτά μας τα ’παν κι άλλοι, πλην όμως τα ξέχασαν μετά. ΑΦΘΑΡΤΟ, τουλάχιστον για μια τετραετία, θεωρούσαν άπαντες τον Κώστα Καραμανλή καθώς τα σκάνδαλα των συνεργατών του δεν φαίνονταν να τον αγγίζουν. Ε, για να χάσει με 12 μονάδες διαφορά από τον Γιωργάκη κάτι σημαίνει, αφού κι ο Σαμαράς έχασε με πολύ μικρότερο ποσοστό, με 8,5 μονάδες. Αλλά και ο ίδιος ο ΓΑΠ διατηρούσε μοναδική δημοτικότητα, συναγωνίσιμη της «ακτινοβολίας» του «πρώτη φορά Αριστερά» Αλέξη, έως ότου μια ωραία πρωία πήγε σε μια παραλία στο Καστελόριζο και είπε όσα είπε. Η συνέχεια γνωστή.

Οι πρώτες πολιτικές αψιμαχίες της κυβέρνησης δείχνουν ότι ο λαοπρόβλητος Τσίπρας κινδυνεύει από την ίδια ακριβώς αντίληψη του «βάστα με να σε βαστώ» που καλλιεργούν τα πονηρά άτομα του Υπουργικού Συμβουλίου. Με το επιχείρημα «να μην ξηλώσουμε το πουλόβερ» δεν πειράζουν κανέναν και στο τέλος ο αρχηγός την πατάει χωρίς να το έχει καταλάβει. Οι περιπτώσεις Βαρουφάκη και Κατρούγκαλου, παρότι άσχετες μεταξύ τους, δείχνουν εμφανή απροθυμία ή φοβία να αντιμετωπιστούν ορατά και σοβαρά προβλήματα. Αντ’ αυτού, επιλέγεται η λογική του ότι η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα και στοχοποιούνται υβριστικά και εκβιαστικά οι συνήθεις ύποπτοι. Τα ΜΜΕ, κατά προτίμηση, και η αντιπολίτευση. Λες και θα σκεφτόταν όποιος ήθελε να υπονομεύσει το ταξίδι Τσίπρα στο Βερολίνο να τον χτυπήσει μέσω Λαμίας, ήτοι πιθανών ανομιών Κατρούγκαλου. Γιατί τόσος μάταιος κόπος και δημοσιογραφική έρευνα όταν οι ίδιοι οι υπουργοί του από μόνοι τους φροντίζουν να κάνουν έξαλλους τους Γερμανούς κι όλους τους Ευρωπαίους με απίθανες δηλώσεις, άλλοτε για τη Συνθήκη Σένγκεν κι άλλοτε για το Ινστιτούτο Γκαίτε και τώρα ακόμη και με απειλές για «ρήξεις» άνευ λόγου; Απ’ όλες τις αυτοϋπονομεύσεις έχει ο μπαξές! 

Πριν από τρεις εβδομάδες το «Θέμα» βγήκε με πρωτοσέλιδο «Η ώρα του Τσίπρα», σημειώνοντας ότι παίρνει το παιχνίδι πάνω του και ότι εκ των πραγμάτων ο δημοφιλής Βαρουφάκης είχε γίνει εξαιτίας δικών του υπερβολών αλλά και ίσως λόγω σκοπιμοτήτων εύκολος στόχος-βαρίδι για την κυβέρνηση. Μετά τις χοντράδες Σόιμπλε, τις προσωπικές αντιπαραθέσεις, το lifestyle κ.ά., απλά δεν «στεκόταν» στο Eurogroup, ήταν στην πράξη persona non grata και ό,τι κι αν έλεγε -ακόμη και τα σωστά- θα έπεφτε στο κενό. Απ’ ό,τι φάνηκε, δεν πέσαμε έξω. Ο Τσίπρας όντως το πήρε όλο πάνω του, προκάλεσε τη σύσκεψη των «7» που μετά έγιναν «8», πήγε στο Βερολίνο, είπε κάποια πολύ πρωτότυπα για Συριζαίους πράγματα, εξέφρασε την αγάπη όλων μας για τη μεγάλη μας φίλη Ανγκελα Μέρκελ και δήλωσε ότι δεσμεύεται για όλα αυτά που μέχρι προχθές ήταν εκτός συζήτησης. Αν έκανε καλά; Κάλλιστα, εκεί που είχαμε φτάσει με το δήθεν «επιστημονικό» παιχνιδάκι του χάους και της ασάφειας.

Αν θα έχουμε αποτέλεσμα; Αυτό θα φανεί, αφού το μόνο κακό του να συζητάς πολλές ώρες με τους Γερμανούς είναι ότι περιμένουν πολύ περισσότερο ότι θα υλοποιήσεις αυτά που είπες. Κάτι που για τους Ελληνες γενικά και τους Συριζαίους ειδικά δεν είναι πάντα αυτονόητο ή και εφικτό εντός εύλογου χρόνου. Η ουσία είναι ότι, χωρίς να διώξει ή να μειώσει εμφανώς τον εκκεντρικό υπουργό του, ο Τσίπρας ανέλαβε να τελειώσει πράγματα που δεν θα τελείωναν ποτέ. Σε επίπεδο αλληλεγγύης και φιλίας προς τα στελέχη του παίρνει και παράσημο. Αλλά αν είναι να αναλαμβάνει τις δουλειές όλων των υπουργών του που βγαίνουν εκτός λειτουργίας, μάλλον δεν θα προλαβαίνει να κάνει τον πρωθυπουργό και θα χαθεί εντελώς η μπάλα. Απόδειξη; Δύο ημέρες μετά, λόγω... της αργίας της 25ης Μαρτίου, οι αρμόδιοι ξέχασαν ότι είχαν δεσμευτεί προς το Euro Working Group καθώς έτρεχαν στις Κίνες και στις φιέστες και μαζεύτηκαν, λέει, το βράδυ στο Μαξίμου μετά από αγριεμένο τηλεφώνημα του Γιούνκερ για τον πολυπαθή κατάλογο μέτρων. 

Ωραία. Αφού ντύθηκε Βαρουφάκης για λίγο προκειμένου να καλύψει το ειδικό πρόβλημα, τώρα τι; Θα φορέσει γραβάτα και μαντιλάκι αλά Κατρούγκαλος δεδομένου ότι ο εν λόγω υπουργός έχει ουσιαστικά ΑΥΤΟΑΚΥΡΩΘΕΙ; Είτε έκανε το «έγκλημα» είτε όχι, τυπικά η αμφιβολία θα πλανάται εφεξής σε κάθε απόφασή του: Υπάρχει κάπου far-away κάνα συνεργαζόμενο νομικό γραφείο που ωφελείται; Φέξε μου και γλίστρησα! Για επαγγελματίες δικηγόρους μιλάμε, ούτε οι ίδιοι θυμούνται τι έχουν υπογράψει κατά καιρούς (σαν τους δημοσιογράφους με τα άρθρα τους).

Δεν μπορώ να φανταστώ ότι ο ξύπνιος Κατρούγκαλος έτρεξε μία μέρα πριν γίνει υπουργός να κάνει «πονηριές» για να πάρει 20 ή 30 χιλιάρικα. Πλην όμως τα στοιχεία προς το παρόν «συνωμοτούν» εναντίον του... Οι εντυπώσεις επίσης. Από δω και πέρα, άπαξ και ο καλός καθηγητής δεν διευκολύνει ούτε με τις πράξεις ούτε με τον λόγο του τον πρωθυπουργό, ο Τσίπρας θα πληρώνει τον λογαριασμό. Είτε λίγο αργότερα είτε λίγο νωρίτερα, θα τον πληρώσει. Ακόμη κι αν δεχτεί κανείς ότι μια παρθένα αριστερά κυβέρνηση έχει ηθικό πλεονέκτημα εξαρχής, αυτό δεν είναι δεδομένο, αλλά ζητούμενο καθημερινά. Και πάντως, καλύτερα να μην το διαλαλήσεις γιατί στο τέλος θα «λαλήσεις». Απ’ τους δικούς σου.