Θανάσης Τσεκούρας

Ο κανονικός δημόσιος διάλογος σ’ αυτή τη χώρα είναι το ίδιο με το να ζητάς από τους ανθρώπους της Σαχάρας να κυκλοφορούν με γούνα ή από τους Εσκιμώους με μαγιό. Κάτι αδιανόητο δηλαδή και έξω από τα συνηθισμένα τους.

Στο λεγόμενο Μακεδονικό, η επιβεβαίωση ήρθε ακαριαία. Οσοι αντιμετωπίζουν θετικά τη συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ βαφτίστηκαν «νενέκοι» και «φιλο-συριζαίοι». Οι απέναντι, -απευθείας απόγονοι του Παύλου Μελά και της Πηνελόπης Δέλτα. Οσοι θέλουν να φύγει η κυβέρνηση του Τσίπρα θα πρέπει να καταδικάζουν τη συμφωνία - τρεις φορές την ημέρα. Και για να είναι αρεστοί στους «νεο-μακεδονομάχους» να τραγουδούν ενδιάμεσα το «Μακεδονία ξακουστή...».

Δημοσιολόγοι, έγκριτοι δημοσιογράφοι και γνωστοί πολιτικοί που για δεκαετίες γράφουν και ξαναγράφουν υπέρ της σύνθετης ονομασίας erga omnes ξαφνικά είδαν το φως το αληθινό. Για ποιο λόγο; Eπειδή θέλουν να φύγει ο Τσίπρας.

Ερώτημα: μπορεί μια κακή κυβέρνηση, η χειρότερη σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, να συνεισφέρει μια θετική συμφωνία; Απάντηση: σαφώς ναι - άλλωστε η Ιστορία προσφέρει άπειρα παραδείγματα. Ας μη μεταφερθούμε στα μακρινά, στο «Οχι» στους Ιταλούς που εκστόμισε ένας συμπλεγματικός δικτάτορας, ο Μεταξάς. Στην κοινωνική ασφάλιση και το ΙΚΑ που δημιούργησε ο ίδιος. Τα αντιφατικά παραδείγματα είναι και πιο σύγχρονα. Μια παραπαίουσα κυβέρνηση, η δεύτερη κυβέρνηση Καραμανλή (1977-1981), λίγο πριν πνεύσει τα λοίσθια και με τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινής γνώμης στην αντίθετη κατεύθυνση οριστικοποίησε την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Μια αποτυχημένη κυβέρνηση Μητσοτάκη, λίγο πριν καταρρεύσει, άνοιξε τον δρόμο για την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ με την υπογραφή της συνθήκης του Μάαστριχτ.

Αρα, για να μην κολυμπάμε στον βάλτο των Γιαννιτσών με την αυταπάτη ότι βρεχόμαστε από τα νερά της Καραϊβικής, καλύτερα να συνεννοηθούμε: ακόμη και μια άθλια κυβέρνηση μπορεί να δρομολογήσει μια θετική συμφωνία. Επιπρόσθετα, μπορεί να μην είσαι με τον Τσίπρα και να επιθυμείς την άμεση απομάκρυνσή του από την εξουσία, αλλά ταυτόχρονα να επιδοκιμάζεις τη συμφωνία με τα Σκόπια.

Αλλωστε στις σύγχρονες δημοκρατίες εκτός από τον νόμο της διάκρισης των εξουσιών υπάρχει και ένας ακόμη άγραφος κανόνας: η διάκριση της λογικής από τη μανία, την τρέλα και τον φανατισμό. Αρκετοί πρώην «μακεδονολάτρες» που είμαι βέβαιος ότι αν ο πρωθυπουργός ήταν άλλος θα έδιναν και τη «σκέτη» Μακεδονία χωρίς κανένα επιθετικό προσδιορισμό στους Σκοπιανούς, τώρα ξαφνικά φόρεσαν τα φισεκλίκια του Παύλου Μελά και ξεσκονίζουν «Τα Μυστικά του Βάλτου». Γνωρίζοντας ότι τα γραπτά και τα προφορικά (τους) μένουν.

Μια συμβουλή μόνο. Παιδιά, ψυχραιμία. Ο Τσίπρας πρέπει να φύγει και θα φύγει - όποτε γίνουν εκλογές. Αρκεί μέχρι τότε να μην έχουν φύγει και τα μυαλά μας από τη θέση τους.