Τάσος Καραμήτσος

Υπάρχουν δύο όψεις πάντοτε σε οτιδήποτε, ακόμα και σε μια χώρα. Για παράδειγμα, υπάρχει η Ελλάδα των εφοπλιστών, οι οποίοι τον τελευταίο χρόνο έφτασαν την αξία του ελληνόκτητου στόλου στα 100 δισ. ευρώ (ολόκληρη Κίνα, παρακαλώ, με 1,2 δισεκατομμύρια πληθυσμό έχει στόλο αξίας 90 δισ. ευρώ) και η Ελλάδα του κ. Κουτσολιούτσου (δεν τον γνωρίζω ούτε κατ’ όψιν τον άνθρωπο), που μας έχει αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Αυτή η ιστορία μοιάζει με τις μεγαλύτερες «φούσκες» του 1999 και φυσικά με εκείνες τις απίθανες τραπεζικές απάτες που έγραψαν ιστορία, αλλά σε μια τελείως διαφορετική εποχή, όπου όλα ελέγχονται με τρόπο όχι απλά αυστηρό, αλλά πολλές φορές τόσο σκληρό που η τραπεζική ή εισαγγελική «θεραπεία» σκοτώνει τον ασθενή.

Στα δύο παραδείγματα που ανέφερα ουσιαστικά δεν υπάρχουν δύο Ελλάδες, για να είμαστε ακριβείς, αλλά μια εκατοστή Ελληνες που χωρίς καμία προστασία (ούτε κρατική παρέμβαση) έφτιαξαν μια υπεραξία 100 δισ. ευρώ σε ένα πλήρως ανταγωνιστικό πεδίο, τη ναυτιλία, και από την άλλη ένας Ελληνας επιχειρηματίας που απλώς βασίστηκε στο απόλυτο μπάχαλο που επικρατεί στη χώρα. (Βρήκε κι έκανε κι αυτός...)
Για να είμαστε ακριβείς, ο κ. Κουτσολιούτσος δεν φαίνεται να κορόιδεψε μόνο τις ελληνικές αρχές ή τους μετόχους του, αλλά και ορισμένα από τα μεγαλύτερα και πιο σοφιστικέ στις επενδύσεις τους funds του κόσμου. Κάτι που μπορεί να συμβεί βέβαια σε όλους - αρκεί να θυμηθούμε πώς την πάτησαν οι ίδιοι επενδυτικοί κολοσσοί με τον «σοφό επενδυτή της Wall Street» και πρώην πρόεδρο του Nasdaq, Μέιντοφ, όπου χάθηκαν μερικά δισ. δολάρια.
Για να πάμε παρακάτω -κοιτώντας ολόκληρη την εικόνα του πώς και γιατί καταλήξαμε στη φρικώδη κρίση που ζήσαμε και εξακολουθούμε να ζούμε-, υπάρχουν στην Ελλάδα οι επιχειρηματίες που τους εξέθρεψαν με τεράστια δάνεια (δανεικά και αγύριστα) οι τράπεζες, όπως αυτά των μεγαλοξενοδόχων, που θα έπρεπε λογικά να ήταν οι μόνοι που θα μπορούσαν να αποπληρώσουν αφού σημειώνουμε αλματώδη ανάπτυξη στον τουρισμό. Και οι επιχειρηματίες όπως ο ιδιοκτήτης της Taxibeat Νίκος Δρανδάκης, που κατέβασε μια καλή ιδέα, πούλησε στη Mercedes ένα μεγάλο τμήμα της εταιρείας του και το μόνο που αντιμετωπίζει στη χώρα του είναι ο φθόνος και η εχθρότητα από τα γνωστά πολιτικά και συνδικαλιστικά σκουπίδια.

Καθένας από εμάς, φεύγοντας από τα παραδείγματα των επιχειρήσεων, θα μπορούσε να προσθέσει στις σκέψεις αυτές και ένα δικό του προσωπικό παράδειγμα από τον μικρόκοσμό του για τις «δύο Ελλάδες» και τους Ελληνες.
Το ζήτημα είναι αν αυτοί που θα φτιάξουν το μέλλον της -νέας μετά την κρίση- Ελλάδας, όποτε κι αν έρθει αυτό, αλλά και όλοι εκείνοι που θα την εκπροσωπήσουν, δηλαδή οι νέοι άνθρωποι που σπουδάζουν ή μόλις ξεκίνησαν να εργάζονται, θα ακολουθήσουν εκείνες τις αρχές που θα φέρουν μπροστά μια πιο καλή, δίκαιη και παραγωγική Ελλάδα. Αυτή που παράγει πλούτο και μαζί πολιτισμό, αθλητισμό, καλοζωία για τους πολλούς. Ή θα συνεχίσουν τη σημερινή θλιβερή εικόνα.