Παντελής Οικονόμου

Μια παλιότερη προπαγάνδα από τους υπαίτιους της καταστροφής, με σκοπό την μετάθεση των ευθυνών τους σε άλλους. Σήμερα, οι ίδιοι περίπου κύκλοι του κατεστημένου μας (μεταλλαγμένοι και μη) επανέρχονται και μας καλούν σε πανηγυρισμούς, υπονοώντας ότι η λήξη του 3ου προγράμματος ταυτίζεται με το τέλος της κρίσης.

Ο απολογισμός των προγραμμάτων

1. Με τα δάνεια από τα προγράμματα η πατρίδα μας απέφυγε, πράγματι, την στάση πληρωμών. Εάν είναι σε θέση να χρηματοδοτηθεί και πάλι από τις αγορές παραμένει αμφίβολο. Εάν δεν τα καταφέρει, θα βρεθούμε και πάλι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και της, πλήρους και οριστικής πια, απώλειας της εθνικής μας κυριαρχίας.

2. Από το 3ο τρίμηνο του 2011, μετά από πολύχρονα ελλείμματα, σχηματίστηκε πρωτογενές πλεόνασμα. Παρά το ότι η μετέπειτα πολιτική αστάθεια, περιοδικά, το διασπάθιζε, ανακύπτει πλέον διαρκώς, και μάλιστα σε αφύσικα υψηλά επίπεδα. Αποδεικνύεται έτσι ότι η δημοσιονομική σταθεροποίηση του 2011 ήταν διατηρήσιμη και, συνεπώς, η μετέπειτα πρόσθετη φορολογία και περικοπή μισθών και συντάξεων αχρείαστη.

3. Αυτά ακριβώς τα, εδώ και καιρό, αχρείαστα (περικοπές μισθών και συντάξεων, αύξηση της φορολόγησης) έχει συμφωνηθεί να συνεχιστούν και μετά την λήξη του 3ου προγράμματος. Έχει δηλαδή συμφωνηθεί, όλο και ευρύτερα κοινωνικά στρώματα να φτωχαίνουν. Μόνο και μόνο για να καλύψουν την απροθυμία των δανειστών να ελαφρύνουν το δημόσιο χρέος μας ώστε να γίνει «διαχειρίσιμο». Με πρόσθετη αρνητική παρενέργεια να δυσκολεύει η αύξηση του ΑΕΠ μας και να επιδεινώνεται το δημόσιο χρέος ως ποσοστό επ’ αυτού.

4. Οι, ύψους πολλών δις ΕΥΡΩ, ανακεφαλαιώσεις των τραπεζών απέτρεψαν την χρεοκοπία τους και την απώλεια των καταθέσεων. Όμως η εξανέμιση των κεφαλαίων αυτών (που δανειστήκαμε και επιβάρυναν το δημόσιο χρέος μας), σε συνδυασμό με την αδυναμία προσέλκυσης καταθέσεων, παρατείνουν την αδυναμία των τραπεζών να χρηματοδοτήσουν τις επιχειρήσεις στην πατρίδα μας.

Έξοδος από τα μνημόνια σε κρανίου τόπο

Όμως η, μέσω των προγραμμάτων, υποτίμηση της πατρίδας μας έχει προκάλεσε μια νέα, ζωτική απειλή κατά της οικονομικής και κοινωνικής μας ευστάθειας και προόδου: άξιοι συμπατριώτες μας, νέοι συνήθως, μεταναστεύουν. Πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό χάνεται για την Ελλάδα.

Η αιμορραγία αυτή βέβαια επιδεινώνει την κοινωνική ασφάλιση στην Ελλάδα, δημιουργώντας την ανάγκη για ανακεφαλαίωση της, χρηματοδότηση της από νέες πηγές και νέες , αξιόπιστες εγγυήσεις για τις εισφορές και τις συντάξεις.

Και ασφαλώς παραμένουν ανοιχτά τα δυο ζητήματα που προϋπήρχαν των προγραμμάτων και παράγουν την κρίση:
- Τι (δεν) μαθαίνουν τα παιδιά στα σχολεία μας
- Γιατί το κράτος δεν παράγει υψηλή προστιθέμενη αξία και ποιοτικές υπηρεσίες στον (βαριά) φορολογούμενο

Η Ελλάδα εξέρχεται λοιπόν από τα μνημόνια, αλλά σε κρανίου τόπο. Χωρίς προετοιμασία ώστε να επιβιώσει στο περιβάλλον αυτό, να ανατάξει ότι μπορεί από όσα δημιουργικά είχε και έχασε και, κυρίως, διαμορφώνοντας νέα, καλύτερα δεδομένα.

Έξοδος από τη κρίση: ούτε χρεοκοπία, ούτε «μνημόνια»!

Στην πραγματικότητα λοιπόν, η λήξη του 3ου προγράμματος κάθε άλλο παρά ταυτίζεται με το τέλος της κρίσης. Αν πραγματικά θέλουμε η έξοδος από τα μνημόνια να σημάνει την απαρχή λήξης της κρίσης χρειαζόμαστε, επί τέλους, ΠΟΛΙΤΙΚΗ, δηλαδή συγκεκριμένους λύσεις στα ακόλουθα:

- Διατήρηση των εισοδημάτων, έλεγχο των τιμών και μείωση της φορολογίας
- «Έξοδο στις αγορές» και μείωση του δημόσιου χρέους
- Διοχέτευση των πρωτογενών πλεονάσματα σε ένα επιθετικό πρόγραμμα επενδύσεων, δημόσιων και ιδιωτικών, ελληνικών και ξένων
- Αποδέσμευση της δημόσιας περιουσίας μας και παραγωγική χρήση της
- Τέλος της επιτήρησης και της δημοσιονομικής επιτροπείας
- Επιστροφή καταθέσεων στις τράπεζες και επανάληψη του ομαλού δανεισμού των επιχειρήσεων
- Ενίσχυση των δεσμών μας με τους έλληνες της διασποράς, παλιούς και νέους
- Αύξηση της χρηματοδότησης της κοινωνικής ασφάλισης

Και ασφαλώς, σχολεία και δημόσια διοίκηση στο ύψος των υψηλών απαιτήσεων των καιρών!

Για όλα αυτά, όπως και άλλα που συνιστούν πραγματική «έξοδο από την κρίση» απαιτούνται κατάλληλες ηγεσίες. Ικανές να δώσουν τις απαντήσεις που χρειαζόμαστε. Αν δεν έχουμε τέτοιες ηγεσίες, ας κάνουμε τουλάχιστον εκκίνηση με την ενεργητική αποδοκιμασία εκείνων που αποδείχτηκε ότι δεν είναι. Όσων βαρύνονται με την κρίση, την χρεοκοπία, την παράταση των «μνημονίων», την αποτυχία βασικών τους στόχων και τις άστοχες ή απρόσφορες δεσμεύσεις τους που μας φόρτωσαν για το μέλλον. «Έξοδος από την κρίση» τελικά προϋποθέτει στη θέση ενός κατεστημένου απρόθυμου να βρει και να δώσει διεξόδους στις εναγώνιες αναζητήσεις μας και συμβιβασμένου με τον ρόλο του διαχειριστή μιας χώρας περιορισμένης κυριαρχίας, να νομιμοποιήσουμε ξανά πολιτικές δυνάμεις άξιες να μας εκπροσωπούν.