Παν. Μπουσμπουρέλης

Η ΔΙΑΧΥΤΗ απαισιοδοξία που κυριαρχεί αντικατοπτρίζει τη συνέχεια σε έλλειμμα αντανακλαστικών και διαχείρισης της κρίσης που επιδεικνύει το κυβερνητικό επιτελείο. Δεν χρειάστηκε ούτε ένας μήνας για να καεί το χαρτί της 21ης Ιουλίου, αλλά και να δημιουργηθεί μεγάλη ανησυχία για το εγχείρημα της ανταλλαγής ομολόγων, στην οποία βασίζεται το νέο πακέτο χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας.

ΟΜΩΣ ΤΙ κάνει η κυβέρνηση στον χρόνο αυτό; Περνά κάποιο μήνυμα στις αγορές, ότι σπεύδει επιτέλους να κινηθεί στο πλαίσιο των αλλαγών, για τις οποίες συνέχεια δεσμεύεται και ποτέ δεν πραγματοποιεί; Η επικαιρότητα καταναλίσκεται στο να συζητάμε από το πρωί ως το βράδυ αν πρέπει να μπει ΦΠΑ 23% στα είδη εστίασης.
ΑΝ ΛΙΓΟ ήθελαν να βγουν από το καβούκι τους και να δουν την εικόνα τους απέξω, το σημερινό επιτελείο έχει πολύ γρήγορα διολισθήσει σε μια ανενεργή ομάδα χωρίς φαντασία, χωρίς προτάσεις και κυρίως χωρίς πράξεις. Για παράδειγμα, η όλη εκμετάλλευση της ακίνητης περιουσίας έχει αποσιωποιηθεί και πάλι ωσάν να μην κινείται τίποτε.

ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΩΣ το χρηματιστήριο κατρακυλά καταστρέφοντας περαιτέρω τον πλούτο, ενώ και το τραπεζικό σύστημα συνεχίζει να αποδυναμώνεται. Μιλά κανείς τώρα για συγχωνεύσεις; Οχι βέβαια, τώρα έχουμε πάει στον τρόπο εισόδου στο Ταμείο, ενώ οι μετοχές έχουν γίνει πραγματικό αβγό. Από τα μέσα Αυγούστου καταλάβαμε και πάλι ότι δεν μας βγαίνει το έλλειμμα και άρχισε η παραφιλολογία για επαναδιαπραγμάτευση των στόχων με την τρόικα.

ΜΕ ΤΟΝ τρόπο αυτό όμως δεν υπάρχει καμία ουσιαστική εξέλιξη, απλώς παρατείνεται ένα σκηνικό που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε αδιέξοδο. Στην οικονομική πράξη οι θεωρίες έχουν ανατραπεί πάμπολλες φορές και η περίπτωση της ελληνικής οικονομίας θα γίνει στα οικονομικά εγχειρίδια ένα κλασικό μοντέλο όπου η μπάνκα τινάχτηκε στον αέρα. Οι απαρχαιωμένες συνταγές του ΔΝΤ με τις περικοπές και τη φορολογία ενδέχεται να είχαν κάποια καλύτερη τύχη εφόσον θα μπορούσε η αγορά να τροφοδοτηθεί με ρευστότητα. Στις ΗΠΑ αυτό έκαναν στην κρίση του 2008 για να γυρίσει το πράγμα, αφήνοντας βέβαια αρκετά προβλήματα κάτω από το χαλάκι.

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, με ένα χρέος της τάξης του 160% του ΑΕΠ, τα περιθώρια είναι ακόμα μικρότερα. Ομως κι έτσι που πάμε τα νούμερα δεν θα βγουν. Οι αγορές μάλιστα, που φαίνεται να παίρνουν σταθερά το πάνω χέρι από την ευρωζώνη, βιάζονται να μας χρεοκοπήσουν μια ώρα αρχύτερα, αφαιρώντας σταδιακά ένα-ένα τα όποια εργαλεία έχουμε. Εφερασε οριακό σημείο τις τράπεζες, γκρέμισαν και το χρηματιστήριο για να μην μπορούν να γίνουν ιδιωτικοποιήσεις και το ποντίκι έχει μπει για τα καλά μέσα στη φάκα. Από πού θα δραπετεύσει άραγε; ΑΝΤΙ Ο χρόνος να λειτουργεί υπέρ ημών και τα ρίσκα να ελέγχονται, τώρα μεγαλώνουν. Αν ζητήσει κάποιος από τους τροϊκανούς, τον Τρισέ ή τη UBS να του πουν πού θα βρίσκεται η χώρα σε έξι μήνες, είναι βέβαιο ότι κανείς δεν θα μπορεί να απαντήσει. Το μόνο βέβαιο είναι ότι το περιεχόμενο των λύσεων θα έχει τελικά άλλη μορφή από αυτή που
προαναγγέλλεται. Και εκεί ο Θεός ας βάλει το χέρι του.