Όποιον σπρώχνει το κάρο της Αλβανίας και των Σκοπίων, στην Ευρώπη πρέπει τουλάχιστον να τον σέβονται

Εξι μέρες μετά την άνανδρη δολοφονία του ομογενούς Κωνσταντίνου Κατσίφα από την πιο επίλεκτη μονάδα της αλβανικής αστυνομίας, η οποία σε άλλες περιπτώσεις έχει καθήκοντα... τροχονόμου στη διακίνηση ναρκωτικών προς την Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο, οι Αρχές της γείτονος όχι μόνο δεν αποδοκίμασαν την εν ψυχρώ εκτέλεση του 35χρονου Βορειοηπειρώτη, αλλά κλιμακώνοντας την προκλητική τους συμπεριφορά προχωρούσαν σε πράξεις προσβολής της μνήμης του αδικοχαμένου νέου.

Με θράσος και απροσμέτρητη ασέβεια, ο εισαγγελέας των Τιράνων σχημάτιζε δικογραφία (!) κατά του άταφου νεκρού για απόπειρα ανθρωποκτονίας ένστολων αστυνομικών, παράνομη οπλοφορία και οπλοχρησία, ενώ ο χαροκαμένος πατέρας του Κωνσταντίνου καλείτο στην αλβανική πρωτεύουσα όχι για να παραλάβει τη σορό του παιδιού του, αλλά για να δώσει κατάθεση.

Οι πρωτοβουλίες αυτές, ωστόσο, δεν ήταν προκλητικές μόνο για τον οικογένεια Κατσίφα και των ομογενών μας που ζουν στις μειονοτικές περιοχές της Βορείου Ηπείρου και τυγχάνουν ειδικής προστασίας από το Διεθνές Δίκαιο. Ηταν κυρίως προκλητικές για την εθνική αξιοπρέπεια της Ελλάδας που δέχεται πολλαπλά χτυπήματα από τους γείτονές μας.

Δεν μπορεί, εκ πρώτης, να θεωρηθεί τυχαία η στιγμή της εκτέλεσης του ομογενούς, ανήμερα της εθνικής μας επετείου, που οι Βορειοηπειρώτες γιόρταζαν το «Οχι» του 1940, παρουσία του ελληνικού στρατού. Ούτε μπορεί να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι η επιδρομή της αλβανικής αστυνομίας στους στολισμένους με ελληνικές σημαίες Βουλιαράτες έγινε ενώ βρίσκονταν εκεί επίσημοι εκπρόσωποι της ελληνικής πολιτείας, όπως η υπουργός Πολιτισμού Μυρσίνη Ζορμπά.

Υπό αυτές τις συνθήκες μόνο ως παραδοξότητα ή ειρωνεία μπορεί να εκληφθούν οι πανηγυρικοί τόνοι που χρησιμοποίησε από τη Βάρνα ο νεόκοπος... αρχηγός της ελληνικής διπλωματίας Αλέξης Τσίπρας για τους υποτιθέμενους καρπούς που αποδίδει η προσπάθεια της κυβέρνησής του να βαδίσουμε στον δρόμο της Ευρώπης.

Διότι, κακά τα ψέματα, η συμπεριφορά της αλβανικής κυβέρνησης απέναντί μας δεν θυμίζει τίποτα το ευρωπαϊκό. Κάθε άλλο, θα έλεγε κανείς. Και γι’ αυτό είναι απορίας άξιον πώς ο απελθών υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, ο αρχιτέκτονας του δόγματος «good diplomacy», που κατάντησε πλέον ανέκδοτο, ισχυριζόταν το περασμένο καλοκαίρι ότι προτού πάει διακοπές θα έλυνε -μετά το... Σκοπιανό- και το Αλβανικό.

Δεν χρειάζεται κάποιος να θεωρεί τον εαυτό του μετενσάρκωση του Μέτερνιχ ή συνεχιστή του Κίσινγκερ για να μη συγχέει τις διεθνείς με τις... δημόσιες σχέσεις, όπως με αξιομνημόνευτη αφέλεια κάνουν οι σημερινοί κυβερνώντες. Η εν γένει συμπεριφορά τους, τόσο στη συγκεκριμένη δολοφονία όσο και ευρύτερα στους χειρισμούς τους, μαρτυρά ότι οι ιδεοληπτικές εμμονές και οι αμοραλιστικές προσεγγίσεις τους ξεπερνούν την κοινή λογική που επιβάλλει να προτάσσεται παντού και πάντα το εθνικό συμφέρον.

Είναι χαρακτηριστικό ότι υπέκυψαν στις πιέσεις Αμερικανών και Ευρωπαίων υπογράφοντας τη Συμφωνία των Πρεσπών, υποστηρίζοντας ότι είναι, τάχατες, ευκαιρία επειδή είχαν να συνδιαλλαγούν με τον... σοσιαλδημοκράτη Ζάεφ. Ενώ στην πραγματικότητα τους ωθούσε η ψευδαίσθηση ότι μπορούσαν να εξασφαλίσουν ανταλλάγματα, όπως η μη περικοπή των συντάξεων, κάτι που ευελπιστούν ότι θα τους αποφέρει εκλογικά κέρδη.
Εξίσου απαράδεκτα ιδεοληπτική είναι και η στάση που τηρούν για τη δολοφονία του 35χρονου Βορειοηπειρώτη. Από την πρώτη στιγμή επιδόθηκαν σε έναν αγώνα δυσφήμησης του νεκρού, τον οποίο, όπως μας συνέστησε ο Συριζαίος αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Δημήτρης Παπαδημούλης, «δεν πρέπει να τον ιεροποιούμε»!

Ναι, οι άνθρωποι που με μοναδική ευκολία ηρωοποιούν κάθε έναν -τρομοκράτη, κατά προτίμηση, αλλά και ποινικός να είναι, δεν έχουν πρόβλημα- που παίρνει ένα καλάσνικοφ και πυροβολεί αδιακρίτως, οι μόνιμοι επικριτές της αστυνομικής βίας, ακόμη και όταν είναι νόμιμη και επιβαλλόμενη, αίφνης μεταμορφώθηκαν σε φανατικούς θιασώτες του δόγματος «νόμος και τάξη».
Είναι μάλιστα τόσο υποκριτές και Φαρισαίοι που φτάνουν μέχρι του σημείου να σιωπούν μπροστά στην εν ψυχρώ εκτέλεση του Κωνσταντίνου Κατσίφα, γιατί υπερασπιζόταν ιδανικά που δεν είναι στην πρώτη προτεραιότητα της σημερινής κυβέρνησης.

Με αυτά και με πολλά άλλα ίσως δεν πρέπει να εκπλησσόμαστε που ο κ. Τσίπρας από τη Βάρνα είχε πολλά να πει για τον ευρωπαϊκό δρόμο των Δυτικών Βαλκανίων, αλλά δεν βρήκε ούτε μία λέξη να πει για τον γολγοθά της οικογένειας Κατσίφα από τους Βουλιαράτες ως τα Τίρανα.

Οπότε, μάλλον δεν θα πρέπει να περιμένουμε να τους καλέσει στο Μέγαρο Μαξίμου όπως είχε κάνει πριν από ενάμιση χρόνο όταν δέχθηκε -και καλώς- την οικογένεια ενός προσφυγόπουλου από τη Συρία στο σπίτι του οποίου κάποιοι ανεγκέφαλοι πέταξαν πέτρες. Γιατί οι Σύριοι έχουν ανάγκη να προστατεύονται από τις πέτρες. Οχι όμως και οι Βορειοηπειρώτες που εκτελούνται από αστυνομικά πυρά επειδή αγαπούν την ελληνική σημαία.