Μάκης Πολλάτος

Δεν είναι απλώς το ελληνικό #metoo. Ούτε και θα έπρεπε να υποβιβάζονται σαν κάποιου είδους μόδα που συνέπεσε χρονικά με την αποκάλυψη βιασμών, ασελγών πράξεων ή παρενοχλήσεων σε ανήλικους στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε άλλες χώρες του κόσμου. Είναι ένα τεράστιο κοινωνικό θέμα, μια καμπάνα που θα έπρεπε να ξυπνήσει όλους όσους θα ήθελαν να θεωρούν τους εαυτούς τους ανθρώπινα όντα.

Είναι μια αφορμή για τον κάθε ένα ξεχωριστά και για όλους μαζί: Να κάνουμε την ενδοσκόπησή μας και να αναλογιστούμε αν θέλουμε μια τέτοια κοινωνία τεράτων. Οπου οι ισχυροί, οι έχοντες θέσεις ευθύνης μπορούν για χρόνια ολόκληρα, ακόμη και δεκαετίες, να χειραγωγούν ανηλίκους υποχρεώνοντάς τους σε αδιανόητες πράξεις σεξουαλικής εκμετάλλευσης αφού πρώτα τους έχουν μεθύσει ή ναρκώσει. Να βάλουμε όρια ώστε να μην μπορεί ο κάθε ένας, διάσημος, μέλος της οικογένειας, καθηγητής, προπονητής ή παράγοντας, να υποχρεώνει τον αδύναμο σε βιασμό, κακοποίηση ή άλλη σεξουαλική πράξη με απειλές, υποσχέσεις για επαγγελματική καταξίωση ή με τον φόβο της εξαφάνισης και της καταστροφής.

Ο Λιγνάδης μπορεί να είναι η κορυφή του παγόβουνου. Έχουν ήδη ακουστεί τόσες και τόσες καταγγελίες για άλλους επώνυμους ή «ανώνυμους», διάσημους ή ανθρώπους της διπλανής πόρτας.

Και όσοι έχουν δημόσιο λόγο έχουν ταυτόχρονα και μια κολοσσιαία ευθύνη: Να μην επιτρέψουν στο κοινωνικό θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης και των βιασμών, με ειδεχθέστερη μορφή της την παιδεραστία, να διολισθήσει σε ένα ζήτημα κομματικής αντιπαράθεσης. Αντί να αναζητούνται θεωρίες συνωμοσίας τύπου QAnon την οποία συνέθεσαν Αμερικανοί ακροδεξιοί που ανακάλυψαν, υποτίθεται, μια παγκόσμια σέχτα φιλελεύθερων παιδόφιλων σατανιστών που βρίσκεται δήθεν πίσω απ' όλα τα δεινά, να δώσουμε θάρρος στα θύματα, κυρίως στα παιδιά, και σε όσους υπέστησαν κακοποιητική συμπεριφορά πριν ενηλικιωθούν, να βγουν και να μιλήσουν. Και η κοινωνία στο σύνολό της πρέπει να βγει και να βροντοφωνάξει ότι είναι εδώ για να στηρίξει τα θύματα.

Διότι μέχρι τώρα δεν τολμούσε να μιλήσει κανείς. Κι αυτό σημαίνει ότι το πρόβλημα είναι διάχυτο, ίσως ευρύτερο απ' ότι φαίνεται ή πιστεύουμε.

Αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε -ή αν επιθυμούμε να γίνουμε- μια ώριμη κοινωνία, πρέπει να αναδείξουμε με το ευρύτερο κοινωνικό θέμα, μακριά από κομματικές αντιπαραθέσεις. Με τα ουσιώδη ζητήματα της παιδεραστίας, τις υποθέσεις που έχουν ήδη αποκαλυφθεί, τους βιασμούς που έχουν ήδη καταγγελθεί ή όσους πρόκειται να αποκαλυφθούν, θα ασχοληθεί η δικαιοσύνη που θα επιμερίσει ευθύνες και θα καταλογίσει ποινές. Οποιες κι αν είναι οι επιδιώξεις του ενός ή του άλλου κόμματος -να πληγεί ο αντίπαλος, να ταυτοποιηθούν οι δράστες ως μέλοι ή φίλοι του ενός ή του άλλου κομματικού σχηματισμού- το κεφαλαιώδες είναι να μην χαθεί το νόημα και να μην εκφυλιστεί η υπόθεση της παιδεραστίας, των βιασμών και της σεξουαλικής κακοποίησης σε κομματική αντιπαράθεση. Διότι το τεράστιο αυτό πρόβλημα υπερβαίνει τις κομματικές γραμμές και έχει επιπτώσεις σε όλη την κοινωνία. Δεν θα πρέπει να είναι αφορμή για μικροπολιτική συζήτηση. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ευθύνες για την επιλογή προσώπων, λάθος επιλογές, παραλείψεις ή συμπεριφορές που δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω από ένα απλό «δεν ξέραμε». Όλοι έπρεπε να γνωρίζουμε και όλοι έπρεπε να ενδιαφερόμαστε. Ας το πράξουμε τώρα κι ας μην αφήσουμε την υπόθεση στα κομματικά τρολ των social media, σε όσους ψάχνουν τα... φράγκα για να γίνουν πολιτικοί αρχηγοί ή σε κάποιους που τράβηξαν για... Μυτιλήνη επιδιώκοντας εφήμερη δόξα.