Κωστής Πλάντζος

Οι μισοί Έλληνες θα έλεγαν πως «κάποιο κόλπο κρύβεται», άλλοι ότι «είναι σχέδιο της συντεχνίας των αρτοποιών για να κερδίσουν»  ή «συνομωσία των Εβραίων»… Να ομονοήσουμε όμως και να «κάνουμε χωριό» μεταξύ μας για να βάλουμε πλάτη και να τα καταφέρουμε όλοι μαζί,  ελάχιστοι θα καταφέρναμε… Μάλλον εμείς θα Τον σταυρώναμε τότε και  πάλι «γιατί τα έκανε ψωμιά και όχι λεφτά, να μας τα δώσει και να τα φάμε στα μπουζούκια, σε αυτοκίνητα ή όπου γουστάρουμε»…  

Δεν βρίσκω ισχυρά επιχειρήματα, αν και θα ήθελα,  για να πω ότι αυτή η χώρα αξίζει ένα καλύτερο επίπεδο διαλόγου και ανάλυσης όσων συμβαίνουν. Αυτά που είδαν όλοι προ ημερών στην Τούμπα, αλλά και οι ρίψεις βεγγαλικών και μπαλωθιών που πληγώνουν τη ανθρώπινη νοημοσύνη, δεν θα σταματήσουν επειδή το θέλω εγώ.

Ωστόσο οι ίδιοι άνθρωποι σε ένα μήνα θα ψηφίζουν για τοπικούς άρχοντες και ευρωβουλή, θα λένε το μακρύ τους και το κοντό τους, αλλά θα θέλουν και να επιβάλουν ξανά με κάθε τρόπο  την αλάθητη γνώμη και τις πεποιθήσεις τους, χωρίς να νοιάζονται για τη γνώμη του διπλανού τους.

Όλοι έχουν ένα πρόβλημα για το οποίο υψώνουν τον τόνο τη φωνή τους: αν δικαιούνται ή όχι το επίδομα των 500 ή 1000 ευρώ; Αν θα ψηφίσουν το ένα ή το άλλο κόμμα; Αν έχει καλύτερο σήμα η μία ή η άλλη εταιρία κινητής τηλεφωνίας; Πάντα κάτι θα βρίσκεται για να τσακώνονται, αντί για να "κάνουν χωριό" μεταξύ τους τώρα στα δύσκολα.

Μιλούσα με μία άγνωστη άστεγη νέα γυναίκα, προ ημερών τα ξημερώματα στο Σύνταγμα. Δεν της έδωσα χρήματα που μου ζήτησε, μιλήσαμε μόνο 10-20 λεπτά και μού άνοιξε την καρδιά της. Θυμήθηκε τα λόγια της γιαγιάς της και του νονού της. Δεν τους έχει πια, δεν έχει τίποτε. Απλά θυμήθηκε και μίλησε για τους ανθρώπους της. Στο τέλος μου είπε: «καλύτερα που μιλήσαμε παρά να μου έδινες 10 ευρώ. Και αν μου τα έδινες, θα μου τα έδινες για να φύγω γρήγορα από μπροστά σου, για να με ξεφορτωθείς».

Τι θέλω να πω; Πως ό,τι και αν δώσει η κυβέρνηση, ό,τι και αν τάξει η αντιπολίτευση, όσα και αν κάνει η Χρυσή Αυγή, όποια ομάδα και αν πάρει το Κύπελλο, είτε ανακεφαλαιοποιηθούν πλήρως οι τράπεζες είτε όχι, είτε κουρευτεί το χρέος είτε και όχι, είτε έρθουν επενδύσεις είτε όχι, εμείς που ζούμε σε αυτήν τη χώρα δεν θα αλλάξουμε αυτομάτως ως «άνθρωποι».

‘Ανθρωποι θα γίνουμε, αν γνωρίσουμε τον διπλανό μας, αν ψάξουμε για να βρούμε και να στηρίξουμε αυτόν που αξίζει, αν προσπαθήσουμε να αλλάξουμε εμείς πρώτοι οι ίδιοι για να γίνουμε καλύτεροι. Τότε μόνο θα έχουμε Ηγεσίες που μας αξίζουν -αλλά μέχρι τότε, πάλι τέτοιες έχουμε.... 

Αν περιμένουμε απλώς να βρούμε νέους "Μεσσίες" μέσα από τον κόσμο της τηλεόρασης για να σωθούμε, χάσαμε. Μόνο θύματα που θα άρουν τις αμαρτίες μας θα βρούμε, στην καλύτερη περίπτωση.

Το Θείο δράμα τις ημέρες αυτές, ήταν ασφαλώς μια καλή ευκαιρία που πολλοί δεν θα έχασαν, για να τα βρουν με τον εαυτό τους και με τους άλλους. Για τους περισσότερους όμως, φοβάμαι πως δεν συνέβη αυτό… Ούτε και αν ακόμα έπαιρναν επίδομα «ψυχής» 10.000 ευρώ ο κάθε ένας, όποιος θέλει να δηλώνει «Έλληνας», δεν θα έμπαινε στον κόπο να σκεφτεί και να ακούσει  καλύτερα τι του λέει ο διπλανός του, για να βρει τι τον ενώνει με αυτόν και όχι τι τον χωρίζει.

Αυτά που ζούμε, μου θυμίζουν πόσο ικανοί για το καλύτερο και για το χειρότερο είμαστε οι Έλληνες. Αλλά βλέπω ότι προσπαθούμε μόνο για το δεύτερο…

Χριστός Ανέστη! Και στα δικά μας...