Κώστας Τσαούσης

Μια πρώτη, γρήγορη απάντηση για τις βραχυπρόθεσμες αλλά και τις μακροπρόθεσμες ωφέλειες έχει να κάνει με τον έχοντα την πρωτοβουλία αλλά και τον έλεγχο των κινήσεων και των επιλογών. Εξετάζοντας τα δεδομένα δεν μπορεί κανείς να είναι απόλυτα αισιόδοξος. Κάθε άλλο. Οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι προτιμούν τις εύκολες εξαγγελίες για προσέλκυση επενδυτών και επενδύσεων αλλά διατηρούν μια κρίσιμη απόσταση από την υλοποίηση επενδύσεων και κυρίως από την εκπλήρωση προαπαιτούμενων υποχρεώσεων. Θέλετε ένα απλό παράδειγμα μελλοντικών συμπεριφορών; Σκεφτείτε, τους Γάλλους και τους Αμερικανούς με τα γεωτρύπανα κλπ να καταφθάνουν για τις έρευνες τους νοτίως της νήσου Γαύδου και το τάδε τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ από τα κεντρικά γραφεία της Πλατείας Ελευθερίας ( η παλιά Κουμουνδούρου) να απειλεί θεούς και δαίμονες στο βωμό της οικολογικής καθαρότητας . Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και οικολόγοι παλαιάς κοπής στην κυβέρνηση που στηρίζουν την εύθραυστη πλειοψηφία των 153 εδρών.

Το παράδειγμα (αν και μελλοντικών συμπεριφορών) μας προσγειώνει στην πραγματικότητα. Η κυβέρνηση και οι κάθε λογής αξιωματούχοι της – είτε βρίσκονται στην Κεντρική Διοίκηση, είτε στις εποπτευόμενες πρώην ΔΕΚΟ- δεν θέλουν επ΄ουδενί να αναλάβουν την ευθύνη ενός ολοκληρωμένου προγράμματος προσέλκυσης επενδυτών. Δεν θέλουν να είναι οι «ιδιοκτήτες» του προγράμματος. Το θέλουν «ορφανό» για να μπορούν στα δύσκολα να θυμούνται τον Πόντιο Πιλάτο...
Στα σχετικά ρεπορτάζ για την κοινοπραξία διαβάζω ότι η σχετική συμφωνία μεταξύ των τριών εταιρειών έχει κλείσει από τον περασμένο Σεπτέμβριο και στο μεταξύ διάστημα τα διοικητικά συμβούλια των δύο πολυεθνικών έχουν εγκρίνει επενδύσεις ύψους 5 δισ. δολαρίων εκάστη για έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στον ελλαδικό χώρο. Επιπλέον, η κοινοπραξία προετοιμάζει τον φάκελο για την αίτηση διεκδίκησης της υποθαλάσσιας περιοχής από τη Νότια Πελοπόννησο μέχρι τη Γαύδο με διαδικασίες fast track.

Συγκρατώ και επαναλαμβάνω ένα νούμερο. 5 δισ. δολάρια. Η κάθε μια εξ αυτών των πολυεθνικών. Για έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στον ελλαδικό χώρο. Και στο σημείο αυτό τα ερωτηματικά αρχίζουν να κάνουν πάρτι... Με ποια διοίκηση αυτή χώρα που πάει από μνημόνιο σε μνημόνιο εξουθενώνοντας τους πολίτες της θα μπορέσει να συμβάλλει στην απορρόφηση αυτού του ποσού- μαμούθ από την ελληνική οικονομία; Και για υπάρχει απορρόφηση αλλά και διάχυση σε όλο το σώμα της οικονομίας θα πρέπει να υπάρχει σχέδιο και πρόγραμμα. Τα δύο τελευταία είναι και οι διαχρονικά άγνωστες λέξεις για το δημόσιο, τους λειτουργούς του και εν γένει, για το πολιτικό προσωπικό. Δυστυχώς...