Κώστας Τσαούσης

Ο τελευταίος – μια εξόχως πολιτική/κομματική επιλογή προέρχεται από το «βαθύ κράτος» της συνδικαλιστικής αριστοκρατίας που κράτησε σφιχτά στα χέρια για δεκαετίες τα κλειδιά της επιχείρησης και υπαγόρευσε με τις συμπεριφορές της αρκετές από τις επιλογές των εκάστοτε διοικήσεων και των εκάστοτε κυβερνήσεων.

Θυμηθείτε για παράδειγμα τον τρόπο που διευθετήθηκε το ασφαλιστικό/συνταξιοδοτικό των εργαζομένων της επιχείρησης εν όψει της μετοχοποίησης και της εισαγωγής ενός πακέτου μετοχών της ΔΕΗ στην τότε Σοφοκλέους. Το ποιος επέβαλε και σε ποιον τους όρους του είναι γνωστό όπως και το διαχρονικό κόστος αυτής της ασύμφορης για την κοινωνία διευθέτησης.

Μάλιστα, ο νέος πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΗ κ. Παναγιωτάκης ήταν πρόεδρος της πανίσχυρης συνδικαλιστικής οργάνωσης ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 – μια οργάνωση που ελεγχόταν από συνδικαλιστές προσκείμενους στο ΠΑΣΟΚ- μια εποχή που τα συνδικάτα του δημόσιου τομέα έδιναν μάχες ανοικτού πεδίου με την κυβέρνηση Μητσοτάκη για το ζήτημα των αποκρατικοποιήσεων/ ιδιωτικοποιήσεων. Οι μάχες ήταν σκληρές και με σαφή και ξεκάθαρο πολιτικό/ιδεολογικό πρόσημο.

Σήμερα ο κ. Παναγιωτάκης -υψηλόβαθμο διοικητικό στέλεχος την στιγμή της επιλογής του- καλείται να διοικήσει μια εισηγμένη εταιρεία που το δημόσιο δεν είναι ο μοναδικός της μέτοχος και η ίδια η εισηγμένη τις τελευταίες δύο δεκαετίες έχει διαμορφώσει μια συμβατή με τις πραγματικότητες της διεθνούς αγοράς εταιρική διακυβέρνηση αλλά και ένα πλαίσιο σχέσεων με την διεθνή επενδυτική και επιχειρηματική κοινότητα. Και στο σημείο αυτό αρχίζουν οι προβληματισμοί και οι ενστάσεις καθώς φαίνεται ότι ο κ. Παναγιωτάκης θα χειρισθεί ζητήματα περισσότερο ως πολιτικός υποστηρικτής των απόψεων και θέσεων της Αριστερής Πλατφόρμας του κ. Παναγιώτη Λαφαζάνη και του ιδεολογικού καθοδηγητή των συνδικάτων κ. Νίκου Φωτόπουλου παρά ως μάνατζερ μιας μεγάλης ελληνικής παραγωγικής επιχείρησης με πολλαπλά συμφέροντα και σχέσεις για το σύνολο των μετόχων της και μέσω αυτών, της αγοράς αλλά και της κοινωνίας.

Ας δούμε όμως και μια άλλη περίπτωση. Ο νέος διευθύνων σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας – της μεγάλης μας φίλης όπως έλεγε μια παλιά διαφήμιση της τράπεζας- ο κ. Λεωνίδας Φραγκιαδάκης δεν είναι μια τυπική πολιτική/κομματική επιλογή. Μπορεί όπως και ο κ. Παναγιωτάκης να προέρχεται από το εσωτερικό της εταιρείας αλλά οι διαδρομές τους είναι διαφορετικές και δεν συναντιούνται πουθενά. Η Εθνική Τράπεζα ήταν το 1996 για τον κ. Φραγκιαδάκη μια επαγγελματική –και μόνο- επιλογή. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παραπέρα. Ούτε συνδικαλισμός, ούτε κομματική ένταξη. Καθαρή επαγγελματική ενασχόληση με ένα αντικείμενο που γνώριζε καλά και από την προηγούμενη προϋπηρεσία του σε χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς του εξωτερικού. Τότε – με την διοίκηση Καρατζά- και τώρα – μια πρόταση από το γραφείο του αντιπροέδρου κ. Δραγασάκη- ήταν μια χρήσιμη και θετική επιλογή που ενώνει και προωθεί τα συμφέροντα όλων των μετόχων δίχως αποκλεισμούς και ιδεοληψίες.