Κώστας Μπουρούσης

Στις 9 Ιουνίου θα ψηφίσουμε για τη διαμόρφωση και τη σύνθεση του νέου ευρωκοινοβουλίου. Στο βαθμό που μας αναλογεί φυσικά, αφού η Ελλάδα κατέχει 21 από τις συνολικά 720 έδρες της ευρωβουλής, όπως αυτές διαμορφώθηκαν μετά το Brexit και την αναθεώρηση λόγω των αριθμητικών αυξομειώσεων στον πληθυσμό κάθε χώρας. Η 10η κοινοβουλευτική περίοδος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που επισήμως θα ξεκινήσει τις εργασίες της στις 16 Ιουλίου θα έχει ένα σωρό σημαντικά – για το παρόν και το μέλλον περίπου 400 εκατομμυρίων πολιτών– ζητήματα να διαχειριστεί. Να αναλάβει αποφάσεις και πρωτοβουλίες που θα έχουν απτό και ανάγλυφο αποτύπωμα στις 27 χώρες-μέλη, μια και ως γνωστόν το ευρωπαϊκό δίκαιο υπερισχύει των εθνικών.

Προβλέπεται μάλιστα – σύμφωνα με ανάλυση του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων (ECFR) ότι το νέο ευρωκοινοβούλιο θα μετατοπιστεί πολιτικά προς την ακροδεξιά και επισημαίνεται η πιθανότητα η πλειοψηφική ευρω-ομάδα να μην αποτελείται από δυνάμεις, όπως οι Χριστιανοδημοκράτες ή οι Σοσιαλδημοκράτες, αλλά από ένα συνονθύλευμα ακροδεξιών, ευρωσκεπτικιστών, αντισυστημικών, ακόμα και ψεκασμένων – είναι άλλωστε γνωστό ότι οι τελευταίοι ενδημούν σε κάθε γωνιά της Γηραιάς Ηπείρου.

Με τι όμως θα ασχοληθεί και για ποια ζητήματα θα νομοθετήσει το Ευρωκοινοβούλιο – μαζί του και οι «δικοί μας» 21 βουλευτές και βουλεύτριες- στην επόμενη πενταετία;

-Με την Τεχνητή Νοημοσύνη και τη ρύθμιση του νέου αχαρτογράφητου κόσμου που έχει ήδη προσπεράσει τον παλιό, αναλογικό.
-Με τα fake news, την παραπληροφόρηση, τη χειραγώγηση και την προπαγάνδα.
-Με την ψηφιακή και την πράσινη μεταρρύθμιση των 27 χωρών και την – έως τώρα- ουτοπία της κλιματικής ουδετερότητας.
-Με την κλιματική κρίση και την κλιματική αλλαγή.
-Με το μέλλον της ευρωπαϊκής αυτοκινητοβιομηχανίας, ενός από τους πυλώνες της οικονομίας της Ένωσης δηλαδή.
-Με την εξέλιξη του πολέμου στην Ουκρανία, την ανοικοδόμηση της χώρας και την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων στην Ένωση.
-Με τις αμερικανικές εκλογές, το αποτέλεσμα των οποίων προφανώς θα επηρεάσει και θα κρίνει τις σχέσεις με τις ΗΠΑ.
-Με τη σχέση της Ευρώπης με νέες οικονομικές (υπερ)δυνάμεις, όπως η Ινδία.

Ας θυμηθούμε τώρα – σε αδρές γραμμές- σε τι εξαντλείται έως τα σήμερα η συζήτηση και ο δημόσιος διάλογος σχετικά με τις Ευρωεκλογές στη χώρα μας, 46 ημέρες πριν από τη διεξαγωγή τους:

-Στο εάν ο Δημήτρης Παπανώτας έπρεπε ή δεν έπρεπε να αποσυρθεί από τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ.
-Στο εάν ο προαναφερθείς -όχι πια υποψήφιος «ευρωπατέρας»- είναι σεξιστής και μισογύνης, στα κατά καιρούς beef του με τηλεπαρουσιάστριες (βλ. Μπέτυ Μαγγίρα), αλλά και στο εάν η Ναταλία Γερμανού προσπάθησε να τον «ξεπλύνει». Who cares;
-Στο hate speech που δέχεται η Ελεονώρα Μελέτη στα κοινωνικά δίκτυα από τρολ και τιμητές της.
-Στις τρεις Χάριτες των ευρω-υποψηφιοτήτων, ήτοι στη Βέφα Αλεξιάδου, την Αγγελική Ηλιάδη και την Εύη Βατίδου που αποφάσισαν να κατέλθουν στον πολιτικό στίβο.
-Στο comeback στα μιντιακά εγκόσμια του Αλέξη Γεωργούλη.
-Στο περασμένο αλλά όχι ξεχασμένο σύνθημα «Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια» που έβγαλε – επιτυχώς- από τη ναφθαλίνη ο Γιώργος Αυτιάς.
-Στο εάν ο Νάσος Παπαργυρόπουλος είναι επιχειρηματίας ή celebrity.
-Στο εάν ο Νίκος Παππάς είναι μπασκετμπολίστας ή celebrity.
-Εννοείται στη μεταγραφή αεροδομίου (#not) του Θοδωρή Ζαγοράκη από το ΠΑΣΟΚ στη Νέα Δημοκρατία.
-Με τα q&A του Στέφανου Κασσελάκη στο Instagram.
-Με τους gay φίλους της Αφροδίτης Λατινοπούλου που δεν «προκαλούν».

Κάντε τώρα τα μαθηματικά και βρείτε το λάθος. Ή και όχι.