Κωνσταντίνος Μπογδάνος

Ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω για τι ακριβώς εγκαλούμαι. Πέραν της ανακλαστικής αντίδρασης εναντίον της κατονομασίας - κατάλοιπο άλλων εποχών που καμία σχέση δεν έχουν με την Ελλάδα του 2019 - κανένα επιχείρημα ούτε διάβασα ούτε άκουσα που να εξηγεί γιατί τέλος πάντων θα έπρεπε να αποφύγω να εκστομίσω το όνομα ενός κατ' επιλογήν του δημοσίου προσώπου που βιαιοπραγεί εναντίον οργάνου της τάξης.

Πρώτον, ούτε στην Κατοχή βρισκόμαστε, ούτε δικτατορία έχουμε, ούτε υπάρχει κάποιο ιδιώνυμο για τα στελέχη του ΚΚΕ. Ο εν λόγω διαδηλωτής μπορεί ελεύθερα να διαδηλώσει τηρώντας τους νόμους της φιλελεύθερης δημοκρατίας μας. Επέλεξε όμως έναν άλλο δρόμο, που θα μπορούσε με την πισώπλατη αυτή κλωτσιά κοντά στην σπονδυλική στήλη, να απειλήσει μέχρι και τη ζωή του αστυνομικού στον οποίο επιτέθηκε.

Και είναι ξεκάθαρα αυτό το αταβιστικό φετίχ της ανωνυμίας που ευνοεί τέτοιες συμπεριφορές. Μέσα στους διαδηλωτές υπάρχει ο Κώστας, ο Χρήστος, η Κατερίνα. Μεταξύ των αστυνομικών, ο Δημήτρης, η Μαρία, ο Βαγγέλης.

Αν κάποιος νομίζει ότι στους δρόμους η ατομική, προσωπική του υπόσταση διαλύεται μέσα σε κάποια μάζα, και ότι αντιστοίχως οι απέναντί του χάνουν τη δική τους ανθρώπινη υπόσταση και μετατρέπονται στον χωρίς
πρόσωπο Εχθρό, τότε όχι απλώς σφάλλει, αλλά και σφάλλει δυνητικώς εγκληματικά. Ξεκάθαρα: Ούτε η Μαρφίν θα είχε συμβεί αν κάποιοι την κρίσιμη ώρα σκέφτονταν ως υπεύθυνα άτομα αντί να λειτουργούν ως μόρια μιας άμορφης μάζας, ούτε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος θα είχε δολοφονηθεί αν ο Επαμεινώνδας Κορκονέας κρατούσε στο μυαλό του ότι έχει απέναντί του όχι «κάποιον από τους αναρχικούς των Εξαρχείων», αλλά ένα 15χρονο παιδί με όνομα και επώνυμο, με οικογένεια και φίλους, με όνειρα και ελπίδες.

Το νόημα λοιπόν της συγκεκριμένης ανάρτησής μου ήταν αυτό ακριβώς: Η ανάγκη για συνειδητή, υπεύθυνη αντίσταση έναντι της μαζοποίησης της ανωνυμίας που εύκολα οδηγεί σε τραγωδίες και εγκλήματα. Αν με την κλωτσιά σου Βασίλη Πύρρο άφηνες στον τόπο τον αστυνομικό στον οποίο επετέθης, φταίχτης θα ήσουν εσύ προσωπικά, και όχι μια κάποια αόριστη και απρόσωπη συλλογικότητα.

Με το ΚΚΕ διαφωνώ στα περισσότερα. Όμως του αναγνωρίζω και του πιστώνω ότι στην πιο δύσκολη καμπή της κρίσης, ήταν το ΠΑΜΕ που θωράκισε το Κοινοβούλιο και συνεπώς τη φιλελεύθερη δημοκρατία έναντι του όχλου που ζητούσε να εισβάλει. Εκείνη λοιπόν τη λεβέντικη στάση, την στάση της προσωπικής ευθύνης ζητώ και από τον Περισσό, και απ' όλους μας. Ν' αρχίσουμε επιτέλους να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.