Γιώργος Δ. Ανδρέου

Κατατέθηκε, διαφημίστηκε, παραπλάνησε, παράπεισε τους ημέτερους αμφισβητίες και αποσύρθηκε πανηγυρικά. Για να το ακούσουν καθαρά οι δανειστές ότι δεν το εννοούσαμε. Το θέμα όμως δεν είναι τα επικοινωνιακά κόλπα των κυβερνητικών, μαστόρων στην προπαγάνδα και τον λαϊκισμό. Είναι το παράλληλο πρόγραμμα αυτό καθαυτό. Πρόγραμμα-ελεημοσύνη στους αναξιοπαθούντες. Οχι ότι δεν χρειάζεται - άλλωστε ζούμε κάθε μέρα την απήχηση αντίστοιχων προγραμμάτων της Εκκλησίας, διάφορων φορέων και του κόσμου που έχει ευαισθητοποιηθεί. Με τις δουλειές, όμως, τι γίνεται;

Δεν ακούγεται, ούτε διαφαίνεται κάτι στον ορίζοντα. Καλή είναι η κοινωνική αλληλεγγύη, ακόμα και η κρατική, αν και πιστεύω ότι θα βαλτώσει στη γραφειοκρατία και τις ρουσφετολογικές επιλογές, αλλά είναι ελεημοσύνη που δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Ασπιρίνη στον καρκίνο. Καμιά κοινωνία δεν μπορεί να ζήσει τόσο πολλούς στο διηνεκές, πολλώ δε μάλλον σε περιόδους ύφεσης. Κανένας σήμερα δεν μπορεί να ελεεί κάθε μέρα όλους αυτούς που του απλώνουν το χέρι στα φανάρια.

Πέραν βέβαια του ότι η τακτική αυτή, που καταρρακώνει την προσωπική αξιοπρέπεια, εθίζει πολλούς στη ζητιανιά και την ηθελημένη ανεργία και γιγαντώνει την καταστροφική λογική ότι το κράτος έχει υποχρέωση να μας ταΐζει, να μας ζεσταίνει, να μας φωτίζει (και γιατί όχι, να μας διορίζει). Τζάμπα. Ασε που με τα κριτήρια που βάζουν, όπως το εκκαθαριστικό και τα εμφανή εισοδήματα, που δεν ανταποκρίνονται πλέον στην πραγματικότητα και την αλήθεια λόγω της φοροδιαφυγής και της αδήλωτης εργασίας, το πρόγραμμα θα εξελιχθεί σε αδικία. Θα επιδοτηθούν πολλοί αυταπασχολούμενοι ή και «μαύροι» εργαζόμενοι που δηλώνουν εισοδήματα αναντίστοιχα χαμηλά σε σχέση με τα πραγματικά.

Το έχουμε ξαναδεί το έργο. Αντί να έχουμε εκπονήσει και να φέρουμε πρώτο-πρώτο για ψήφιση στο Κοινοβούλιο, πριν και από τα προαπαιτούμενα για τις δόσεις, το εθνικό μας σχέδιο εξόδου από την κρίση, με πρόβλεψη, μέτρα και ενίσχυση για δουλειές, ενθαρρύνοντας την εργασία και την πρωτοβουλία, σπαταλάμε το υστέρημα του εθνικού κορβανά σε ελεημοσύνες. Κάπως αλλιώς, αλλά ήταν το ίδιο, ονόμαζε και ο κ. Σαμαράς τη διανομή μέρους του δήθεν εθνικού περισσεύματος του 2013-14, στην ίδια λογική του λαϊκισμού, καταστρέφοντας μια σοβαρή προσπάθεια που είχε αρχίσει να γίνεται από τον ίδιο για να εισπράξει...

Τι έχεις Γιάννη, τι είχα πάντα. Είναι πάντως τραγικό ότι οι εκάστοτε κυβερνώντες προσπαθούν (;) να εφαρμόσουν την οικονομική συνταγή των δανειστών θεωρώντας την εθνικό σχέδιο, για να έρθουν οι ίδιοι, αλλά και οι επόμενοι, μετά από πολύ λίγο να μιλήσουν για λάθος συνταγή, για την οποία βέβαια φταίνε πάντα κάποιοι άλλοι. Είναι επίσης τραγικό ότι αυτοί που ζήτησαν και τους δόθηκε η ευκαιρία να διαχειριστούν τις τύχες ενός λαού στην κρισιμότερη συγκυρία από την ύπαρξή του, εκτός του ότι δεν διδάσκονται από την Ιστορία, φέρονται με τρόπο που δείχνει ότι δεν νοιάζονται για το τι θα γράψει γι’ αυτούς η Ιστορία.

Η Ιστορία όμως δεν καταχωρεί παράλληλα προγράμματα και ελεημοσύνες. Θα γράψει με χρυσά γράμματα αυτόν που θα πετύχει την ανάκαμψη και την ανόρθωση της οικονομίας, της κοινωνίας, της εθνικής περηφάνιας. Με θάρρος και επιμονή. Τίποτα άλλο.

Ποτέ όμως δεν είναι αργά. Ηρθαν Χριστούγεννα και όπου να ’ναι μπαίνει ο νέος χρόνος. Στην αξιωματική αντιπολίτευση ο κόσμος έδειξε ότι κάτι πάει να γίνει. Είναι στο χέρι της κυβέρνησης, που με πολιτικό θάρρος έκανε στροφή 180 μοιρών εγκαταλείποντας τις «αριστερές» ανεδαφικές υποσχέσεις της, να ακούσει το μήνυμα του κόσμου, αν και έπρεπε να το είχε ήδη ακούσει διαβάζοντας σωστά το αποτέλεσμα των εκλογών του Σεπτέμβρη.

Το πρόβλημα είναι τεράστιο και δεν λύνεται με ελεημοσύνες, λαϊκισμούς και επικοινωνιακά κόλπα. Χρειάζονται δουλειές, δηλαδή επενδύσεις και ανάπτυξη. Η Ιστορία (και οι ψηφοφόροι βέβαια) σε περιμένουν, κύριε Τσίπρα, σιωπηλά στη γωνία. Καλή χρονιά.