Γιώργος Δ. Ανδρέου

Ιστορικά και πολιτικά μοναδικό φαινόμενο επιτυχίας, αμετανόητου εν ζωή κατά συρροή δολοφόνου, να στοιχηθεί πίσω του – ουρά - και να τον στηρίζει συνασπισμένη σύμπασα η αριστερά της χώρας. Αυτό που δεν κατάφεραν ο Άρης, ο Γλέζος, ο Σάντας, ο Μπελογιάννης, ο Φλωράκης , ο Κύρκος και άλλοι.

Ο καθένας βέβαια με το δικό του σκεπτικό έβαλαν ψηλά στην ατζέντα της αντιπολιτευτικής τους τακτικής να εγκαλούν την Κυβέρνηση για αυταρχισμό υπερασπιζόμενοι «καταφανώς παραβιαζόμενα δημοκρατικά» δικαιώματα βαρυποινίτη δολοφόνου, που επιβουλεύτηκε με τη δράση του την ίδια τη δημοκρατία. Αδιαφορώντας αν αναβιώνουν απευκταίους συνειρμούς, ξυπνάνε μνήμες θλιβερών εποχών και γεγονότων, ανοίγουν την πόρτα σε ένα νέο διχασμό «χωρίς ηθικό υπόβαθρο».

Τα δικαιώματα όμως του κατάδικου που παραβιάζονται είναι δήθεν και ανύπαρκτα, σύμφωνα με το Σωφρονιστικό Κώδικα (ν. 2776/1999). Είχε το δικαίωμα που του παρέχει θεσμικά η αστική δημοκρατία - που επιβουλεύτηκε και συνεχίζει, όπως ομολογεί στο βιβλίο του - να προσφύγει στο αρμόδιο Δικαστήριο Εκτέλεσης Ποινών, προσβάλλοντας την κατ΄ αυτόν παράνομη μεταγωγή του και να ζητήσει από δικαστές, όπως όλοι οι Έλληνες, να αποφανθούν για τη νομιμότητα ή μη της μεταγωγής αυτής.

Εκμεταλλευόμενος όμως κάποια νομικά και πολιτικά λάθη του υπουργείου Δικαιοσύνης, επέλεξε, αντί της νόμιμης οδού, τη μετωπική αντιπαράθεση με την ελληνική πολιτεία. Εκβιάζοντας με τον επαπειλούμενο θάνατό του από την απεργία πείνας που κήρυξε. Πέτυχε έτσι:

να στοιχίσει πίσω του, υπερασπιστές, τους λεγόμενους «προοδευτικούς» πολίτες, ονοματίζοντας την προσπάθειά του «αγώνα για την προάσπιση δημοκρατικών δικαιωμάτων».
την έμμεση ευρύτερη κοινωνική αποδοχή και κυρίως την αναδρομική δικαίωση της εγκληματικής συμπεριφοράς του.

Υιοθέτησε εν κατακλείδι, η αριστερά - κάποιοι πονηρά και άλλοι αφελώς - έναν ισοβίτη εν ψυχρώ δολοφόνο, αναγορεύοντάς τον σε «θύμα» πολιτικής δίωξης, «σύμβολο αντίστασης» στη μάχη κατά του κυβερνητικού αυταρχισμού, μπροστάρη στον αγώνα «υπέρ της δημοκρατίας, του ανθρωπισμού και των θεσμών», ηθική βάση του νέου εθνικού διχασμού.

Στο ίδιο μήκος κύματος και η «άλλη αντιπολίτευση», το ΚΙΝΑΛ, - «και η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες» - μην υστερήσει σε «δημοκρατική ευαισθησία». Αν και αυτοί διαφοροποιούνται κουτοπόνηρα, προσποιούμενοι ότι παρεμβαίνουν μην τάχα ηρωοποιηθεί , πεθαίνοντας από την απεργία πείνας.

Όλοι όμως επιθυμούν διακαώς, αδιαφορώντας για τις συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης, να κάνει πίσω η Κυβέρνηση. Θέλουν να νικήσει ο «λαϊκός ήρωας» την εξουσία, επιβάλλοντας τις απαιτήσεις του, και μάλιστα μέσα από τη φυλακή. Θεωρούν πως η νίκη του θα είναι και δική τους, των αυτόκλητων υπερασπιστών του.

Το πρόβλημα υποτιμήθηκε στην αρχή, φάνηκε βούτυρο στο ψωμί της Κυβέρνησης, που παρασύρθηκε, αφελώς και ως μη όφειλε στη συγκυρία αυτή, στη διελκυστίνδα της μετωπικής αντιπαράθεσης, με τη συνοδοιπόρο του τρομοκράτη «αριστερή» αντιπολίτευση. Πίστεψε πως θα επικρατήσει εύκολα, εκφράζοντας τη μεγάλη πλειοψηφία των φιλήσυχων και νομοταγών πολιτών, των αστών, που απεχθάνονται τη βία και την εκτροπή, έστω και ως απειλή. Δημιούργησε όμως, από το πουθενά, ένα μεγάλο πολιτικό θέμα, που καλείται να διαχειριστεί ο πρωθυπουργός πλέον.

Εδώ βέβαια που έφτασε η κατάσταση δεν υπάρχει το βήμα πίσω. Είναι μονόδρομος για την Κυβέρνηση η υποχρεωτική σίτισή του όταν και όπως το επιβάλλει ο νόμος. Με την καυτή όμως πατάτα στα χέρια της.

Οι άλλοι - σύσσωμη η αντιπολίτευση - υπεκφεύγουν ανεύθυνα και, καλυπτόμενοι πίσω από τον ανθρωπισμό, ζητούν αορίστως «λήψη μέτρων» για να μην πεθάνει «άνθρωπος». Υπονοώντας την άτακτη υποχώρηση της Κυβέρνησης, με την ικανοποίηση των αιτημάτων του. Αδιαφορώντας αν έτσι υποθάλπουν ένα νέο διχασμό, με πυρήνα την τρομοκρατία και εξέλιξη τη βία.

Με ποιο όμως σκεπτικό τα κόμματα της αριστεράς, έσπευσαν να συνηγορήσουν υπέρ της αποδοχής από το κράτος του αιτήματος του τρομοκράτη, να πάρει πίσω τη μεταγωγή. Να ηττηθεί κατά κράτος, υποκύπτοντας στον καθαρό εκβιασμό κατάδικου δολοφόνου.

Είναι συνειδητή πολιτική ή αφελής επιλογή η δημιουργία ενός «σύγχρονου αριστερού ήρωα», και μάλιστα τρομοκράτη ισοβίτη δολοφόνου, που θα ηρωοποιηθεί έτσι κι αλλιώς:
είτε γιατί νίκησε το κράτος
είτε πεθαίνοντας από ασιτία «στις επάλξεις του αγώνα με την εξουσία».

Και καλά οι άλλοι, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που πασχίζει να πείσει την πλειοψηφία των πολιτών, τη μεσαία τάξη, διεκδικώντας την επάνοδό του στα κυβερνητικά έδρανα, πως το σκέφτηκε; Αναλογίστηκε πως θα χρειαστεί να απαντάει συνεχώς, εισπράττοντας ανάλογη απάντηση, στο αμείλικτο ερώτημα, της συντριπτικής πλειοψηφίας των φιλήσυχων νομοταγών πολιτών, που ασπάζονται την αστική φιλελεύθερη δημοκρατία και τους θεσμούς της:

Τι θάκανε στη θέση της σημερινής Κυβέρνησης; Θα ενέδιδε στον εκβιασμό;

Αλλά και η κομουνιστική ορθοδοξία πως και γιατί άλλαξε, ανεξήγητα, την πάγια εκφρασμένη αποστροφή της προς την τρομοκρατία και την ένοπλη βία; Για να μην υστερήσει σε «δημοκρατική ευαισθησία»; Σε άλλες ένδοξες εποχές θα είχε παυθεί, με συνοπτικές διαδικασίες εξ αποστάσεως, από τη «σοσιαλιστική» πατρίδα, η ηγεσία του εδώ περιφερειακού παραρτήματος. Λόγω πολιτικής αφέλειας, να ταυτίζεται, εν ονόματι των αριστερών ανακλαστικών, με κατά συρροή εν ψυχρώ δολοφόνο.

Αυτή είναι η καλή εκδοχή. Γιατί υπάρχει και η απευκταία κακή. Ο προ των θυρών διχασμός.

Επιθυμητός από κάποιους αυτόκλητους υπερασπιστές, στο πολύ βάθος της συνείδησης των οποίων φωλιάζουν ακόμα, καλυμμένα επιμελώς, ανακλαστικά συμπάθειας για τον ένοπλο αριστερό «αγωνιστή της δημοκρατίας». Με ρίζες στον εμφύλιο. Βαθειά θαμμένα ένστικτα και επιθυμίες μετεξέλιξης της πολιτικής αντιπαράθεσης σε άλλα εδάφη, γνώριμα από παλιά.
Άραγε οι πολλοί αναλογίζονται τι διακυβεύεται;

O Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)