Γιώργος Κουβαράς

Μια ματιά στις επιλογές των κομμάτων στον χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, όπως αποτυπώνεται στα ρεπορτάζ που βγαίνουν από τα κομματικά επιτελεία, δείχνει ότι όλη αυτή η συζήτηση περί παλιού και νέου ήταν τελικά άνευ ουσιαστικού περιεχομένου.

Δήμαρχοι που τώρα θα κατέβουν υποψήφιοι περιφερειάρχες, περιφερειάρχες που τώρα θα κατέβουν για δήμαρχοι, πρώην υπουργοί, βουλευτές και ευρωβουλευτές που αποφάσισαν να μετακομίσουν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και έμπειροι αυτοδιοικητικοί που ποντάρουν στην επανεκλογή τους συνθέτουν το παζλ των κομματικών επιλογών. Κοινό στοιχείο σε όλα τα κόμματα ότι «ο παλιός είναι αλλιώς» τουλάχιστον στον χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, όπου το «νέο» το ψάχνεις με φακό και δεν το βρίσκεις.

Κι αν για τη Ν.Δ. και το ΚΙΝ.ΑΛ. (τα λεγόμενα «παλιά κόμματα») μια τέτοια πρακτική είναι σε μεγάλο βαθμό αναμενόμενη -μια κι έχουν ήδη αρκετά μεγάλη ισχύ στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, οπότε είναι λογικό να ποντάρουν σε δοκιμασμένες συνταγές- για τον ΣΥΡΙΖΑ οι επιλογές του σε δήμους και περιφέρειες είναι απολύτως ενδεικτικές της ένδειας στελεχών και της ουσιαστικής απουσίας του «νέου» που τόσο συχνά επικαλείται ο Αλέξης Τσίπρας.
Η στρατηγική ΣΥΡΙΖΑ στην Τοπική Αυτοδιοίκηση μπορεί επιγραμματικά να αποδοθεί με τον όρο που χρησιμοποιούσαν αυτοί που ασκούσαν κριτική στη Φώφη Γεννηματά όταν επιχειρούσε την πρώτη ανασύνθεση στον χώρο της Κεντροαριστεράς: «ΠΑΣΟΚ plus». Ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται να έχει αποφασίσει ότι θα στηρίξει δημάρχους και περιφερειάρχες προερχόμενους από το παλιό ΠΑΣΟΚ που μέχρι χτες ήταν κακό και τρισάθλιο, αλλά τώρα πια αντιμετωπίζεται σαν «τροφοδότης λογαριασμός» για να μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει ταμείο στις εκλογές.

Κατσιφάρας στη Δυτική Ελλάδα, Αρναουτάκης στην Κρήτη (αν δεχτεί την υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ γιατί τον φλερτάρει και η Ν.Δ.), Μπουτάρης στον Δήμο Θεσσαλονίκης είναι οι πιο εμβληματικές περιπτώσεις. Αλλά δεν είναι οι μόνες. Σχεδόν σε όλη την Ελλάδα το κυβερνών κόμμα θα επιχειρήσει να κρυφτεί πίσω από επιλογές του ΚΙΝ.ΑΛ., αφενός γιατί δεν διαθέτει στελέχη που θα μπορούσαν να χτυπήσουν με σοβαρές πιθανότητες δήμους και περιφέρειες και αφετέρου γιατί ελπίζει ότι μέσα από τέτοιες συμμαχίες στις αυτοδιοικητικές εκλογές θα καταφέρει τελικά να λεηλατήσει τις ψήφους της Κεντροαριστεράς στις εθνικές εκλογές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να αποκτήσει σοβαρά ερείσματα στον χώρο της Αυτοδιοίκησης στα τέσσερα χρόνια που κυβερνάει. Στις προηγούμενες εκλογές, του 2014, είχε μέτριες επιδόσεις, ενώ ήδη ήταν πρώτο κόμμα, όπως φάνηκε στις ευρωεκλογές του 2014. Τότε η σημαία του στην Αυτοδιοίκηση ήταν η Ρένα Δούρου. Σήμερα, αν μπορούσε να μην την κατεβάσει υποψήφια, ευχαρίστως θα το έπραττε. Και η ίδια είναι βέβαιο ότι θα προτιμούσε να μην υποστεί μια δεινή ήττα όπως αυτή που προδιαγράφεται στον ορίζοντα. Δεν μπορεί, όμως, να μην κατέβει υποψήφια, γιατί αυτό θα αποτελεί εκ των προτέρων ομολογία ήττας και ταυτόχρονα ανάληψη της βαριάς ευθύνης γι’ αυτά που έχουν συμβεί στη Μάνδρα και στο Μάτι. Η περίπτωση Δούρου, όμως, είναι διδακτική για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το «νέο» που εξέφραζε πριν από τέσσερα χρόνια είναι ήδη πολύ «παλιό» και αυτά που της χρεώνουν οι πολιτικοί της αντίπαλοι είναι περισσότερα απ’ όσα χρέωναν εκείνη και ο ΣΥΡΙΖΑ στο «παλιό» πολιτικό σύστημα. Και αν η νίκη της το 2014 στη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας ήταν προάγγελος της νίκης του Αλέξη Τσίπρα λίγους μήνες αργότερα, η επικείμενη ήττα της θα είναι τώρα προάγγελος της δικής του ήττας. Εκτός αν χάσουν και οι δυο μαζί την ίδια Κυριακή.