Γιάννης Μακρυγιάννης

Ότι επειδή είναι ένα ιδεολογικό, πολιτικό και κοινωνικό συνονθύλευμα, που κατά βάση υπερασπίζεται την πολιτική των μνημονίων – ως «μενουμευρωπαίοι» - και θέλει την επιστροφή των παραδοσιακών αστικών κομμάτων στην εξουσία, μπορεί εύκολα να απαξιωθεί και να ηττηθεί. Και έτσι, ταυτίζοντας τους «παρατηθείτε» με τη ΝΔ, κατά κύριο λόγο, να απαξιώσει και τη στρατηγική του Μητσοτάκη για εκλογές.

Σαν αρχική σκέψη δεν είναι κακή, θα έλεγε κανείς. Και μόνο να σκεφτείς ποιοι είναι και να βάλεις κάτω αυτά που λένε οι «παραιτηθείτε» σου έρχονται γέλια. Ένα παράδειγμα: ενώ οι άνθρωποι δηλώνουν «μενουμευρωπαίοι», την ίδια ώρα κάποιοι διοργανωτές κατηγορούν την κυβέρνηση ότι δεν είναι… αριστερή, δηλαδή την επικρίνουν επειδή δεν συγκρούστηκε με την Ευρώπη! Ή το άλλο: Κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ - αυτοί που δεν τον ψήφισαν σημειωτέον -  ότι είπε ψέματα και έτσι τελικά εφαρμόζει το μνημόνιο, ενώ θα έπρεπε να πανηγυρίζουν που η σημερινή κυβέρνηση εφαρμόζει το μνημόνιο καλύτερα από τους προηγούμενους.

Η πρώτη σκέψη επίσης ίσως έχει και την εξής λογική: Ενοχοποιώντας συλλήβδην οποιαδήποτε κοινωνική αντίδραση και μάλιστα ως «υπονομευτική», λέει, της εθνικής προσπάθειας, στοχεύεις και στην απαξίωση της αριστερής αντιμνημονιακής δράσης, που μπορεί να φουντώσει όσο πλήττεται το κοινωνικό κράτος, προχωρούν οι ιδιωτικοποιήσεις – ξεπουλήματα της δημόσιας περιουσίας και αναμένονται οι αλλαγές στα εργασιακά. Και που αυτή η πλαγιοκόπηση από τα αριστερά, όντως μπορεί να προκαλέσει σοβαρό πρόβλημα στην κυβέρνηση.

Σαν δεύτερη σκέψη όμως ίσως δεν είναι ό,τι φρονιμότερο έπραξε ο ΣΥΡΙΖΑ, διαφημίζοντας τη συγκέντρωση. Θυμίζω για παράδειγμα ότι ούτε οι «αγανακτισμένοι», ούτε άλλες κοινωνικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, είχαν κοινό πλαίσιο. Οι «αγανακτισμένοι» για παράδειγμα ήταν από ακροδεξιοί έως ακροαριστεροί. Κι όμως, έστω και διαχωριζόμενοι σε «πάνω» και «κάτω» πλατεία, επέφεραν καίριο πλήγμα στις μνημονιακές κυβερνήσεις εκείνης της περιόδου.

Ενισχύοντας δηλαδή με διάφορες κινήσεις, δηλώσεις και τακτικές και πρακτικές την κοινωνική δυσφορία και τον θυμό, ίσως καταφέρει το απίθανο: να ενεργοποιήσει μία κοινωνική αντίδραση πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα, αφού θα προέρχεται από τάξεις και ομάδες, που ναι μεν δεν είχαν στο παρελθόν κανένα «αγωνιστικό εύσημο», ούτε είχαν γράψει «αγωνιστικά χιλιόμετρα», αλλά σε αυτή τη φάση μπορούν να επιφέρουν καίρια πλήγματα στον κυβερνητικό στόχο για σταθερότητα και ηρεμία.   

Η υποτίμηση του αντιπάλου, όποιος κι αν είναι αυτός, δεν είναι η καταλληλότερη, ούτε και η σεμνότερη στάση από μία κυβέρνηση, που όσο να ‘ναι την φωλιά της την έχει λερωμένη σε σχέση με όσα έλεγε ως αντιπολίτευση. Και μάλιστα όταν σήμερα και προκειμένου να αντιμετωπίσει την κριτική, λέει περίπου τα ίδια με αυτά που έλεγαν και οι προκάτοχοί της για τις κοινωνικές αντιδράσεις και πάντως πολλά αντίθετα από όσα υπεράσπιζε διαχρονικά η αριστερά.

Το χειρότερο λάθος είναι η υποτίμηση της κοινωνικής δυσφορίας και τι διαστάσεις μπορεί να πάρει αυτή. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ζει τον μύθο του στην εξουσία, αλλά δεν σημαίνει το ίδιο και με μεγάλες κοινωνικές ομάδες, οι οποίες είτε είναι αρεστές ιδεολογικά στον ΣΥΡΙΖΑ, είτε όχι, και ρόλο έχουν και λόγο – αφήστε που ψηφίζουν κιόλας.

Κι αν δεν έχουν καταλάβει ακριβώς τι κινείται στο κοινωνικό υπόστρωμα, δεν έχουν παρά να δουν κάποια αποσπάσματα από την τελευταία εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου…