Γιάννης Μακρυγιάννης

Παρακολούθησα όσο μπορούσα και με μαζοχιστική περιέργεια την ομιλία του Σταύρου Θεοδωράκη στο ιδρυτικό συνέδριο του Ποταμιού. Έχω παρακολουθήσει ανάλογες ομιλίες αρχηγών σε συνέδρια κομμάτων δεκάδες. Ε, λοιπόν προτιμώ να ακούω Ανδρέα ή ακόμα και Γιώργο Παπανδρέου, Μητσοτάκη, Σημίτη, Καραμανλή, Βενιζέλο, Σαμαρά και Τσίπρα χίλιες φορές. Λέω καθαρά ότι εάν είναι να αντικατασταθούν οι «παλιοί», όπως λένε εκεί στο Ποτάμι, με τέτοιους νέους, όπως ο Θεοδωράκης μόνο και μόνο επειδή έχουν το μάγκικο στιλ «εγώ θα σας πω την αλήθεια», αλίμονό μας.

Τέτοια κενολογία, τόση αποπολιτικοποίηση λόγου, τόσο βερμπαλισμό, τόσα ευφυολογήματα μαζεμένα, τέτοιο αμοραλισμό δεν έχω ξαναδεί μαζεμένα σε ένα, υποτίθεται, πολιτικό λόγο, σε μία εμφάνιση αρχηγού.

Κενόσοφος, αλλά και κοινότοπος ο Θεοδωράκης είναι σαν τους τενεκέδες: Όσο πιο άδειοι είναι, τόσο περισσότερο θόρυβο κάνει. Και ο Θεοδωράκης ξέρει, ίσως το μόνο που ξέρει να κάνει στην πολιτική, είναι θόρυβο. Από κει και μετά μηδέν. Επιφανειακός, ρηχός, χωρίς καν πρωτοτυπία. Αετός με πλουμιστή ουρά, που έλεγε και ο Λαλιώτης για τους φρου φρου και χωρίς ουσία και βάθος πολιτικούς.

Μερικά στοιχεία, για να μην μιλάμε στον αέρα:

Το ότι ο Θεοδωράκης δεν ενδιαφέρεται για το μνημόνιο, το ξέραμε από καιρό. Στην ομιλία του το καταλάβαμε ακόμη καλύτερα. Ούτε λέξη για το μνημόνιο, για τις πολιτικές λιτότητας, που επιβάλλονται στην Ευρώπη για τις νεοφιλελεύθερες συνταγές που εφαρμόζονται. Δηλαδή, εάν δεν τοποθετηθείς για την πολιτική που ασκείται, εάν χρειάζεται αλλαγή και τι αλλαγή χρειάζεται, τι ακριβώς λες;

Λέξη για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, για τη διάλυση του παραγωγικού ιστού, για τις τράπεζες, που τα πήραν όλα, για τη διάλυση του εργατικού δικαίου, την ισοπέδωση του κοινωνικού κράτους, ως προαπαιτούμενο για τις δόσεις της τρόικας.

Ο Θεοδωράκης μας λέει ότι για όλα φταίνε οι κακοί πολιτικοί. Εύκολο και εύπεπτο ευφυολόγημα. Και ότι η αντικατάστασή τους με «άριστους», που είναι γεμάτο το Ποτάμι, σύμφωνα με τον Θεοδωράκη. Δηλαδή οι πολιτικοί φύονται μόνοι τους, δεν είναι οι πολιτικές δυνάμεις εκφραστές κοινωνικών συμφερόντων, ιδεολογιών, πολιτικών κατευθύνσεων. Έτσι, κάποια στιγμή η κακή μας μοίρα, μας έριξε κάποιους πολιτικούς, όπως μια βροχή τον Αύγουστο.

Δηλαδή οι πολιτικοί ως πρόσωπα και οι πολιτικές δυνάμεις, δεν είναι αποτέλεσμα κοινωνικών διεργασιών και αναγκών, δεν είναι αποτέλεσμα κοινωνικών συσχετισμών, δεν προκύπτουν από κάποιες διαδικασίες π.χ. είσαι φίλος του επιχειρηματία καναλάρχη και επειδή θα τον βοηθήσεις με τα δάνεια, τις άδειες ή για να μην πάει φυλακή, σε κάνει πολιτικό, σε στηρίζει σε προβάλλει, ώστε να γίνεις βουλευτής και υπουργός, που θα τον γλιτώσει από περιπέτειες. Α, πα, πα τέτοια πράγματα, δεν ισχύουν στην πολιτική κατά τον Θεοδωράκη. Οι πολιτικοί πέφτουν από τον ουρανό και αρκεί να τους ραντίσεις για να ξεραθούν…

Άλλο ευφυολόγημα και κοινοτοπία: Για όλα φταίει το ρουσφέτι λέει ο Θεοδωράκης. Και ότι χρειάζεται αξιοκρατία. Ε, λοιπόν δεν άκουσα ποτέ κανέναν πολιτικό αρχηγό να μην αναθεματίζει το ρουσφέτι. Ποτέ. Και πάντα, μα πάντα άκουγα ότι χρειάζεται αξιοκρατία. Τι ακριβώς «νέο» μας λέει ο Θεοδωράκης λοιπόν; Ότι έχει το μαγικό ραβδί, γιατί δεν άκουσα κάποια ιδέα αδιαμφισβήτητης αποτελεσματικότητας.

Ο Θεοδωράκης δεν… λαϊκίζει: μας μιλά απλά για το «κοινό καλό». Όοοοολοι μας δηλαδή είμαστε ένα. Και εκείνοι που έχουν τις φοροαπαλλαγές ή δεν ελέγχονται καθόλου, ή επιδοτούνται με εκατομμύρια για μια θέση εργασίας, και εκείνοι που πληρώνουν την κρίση κανονικότατα, με δραστικές μειώσεις μισθών και συντάξεων, ή, χειρότερα με ανεργία.

Φυσικά και δεν λαϊκίζει ο Θεοδωράκης: Υπόσχεται απλά «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» και να μην είναι «κανείς στο δρόμο, κανείς χωρίς τροφή, εκπαίδευση και περίθαλψη»! Απλά πράγματα δηλαδή, που ο ίδιος θα τα εξασφαλίσει αμέσως. Το πώς δεν είπε πάλι, αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια!

Ο Θεοδωράκης έχει φοβερές ιδέες: Θα μειώσει λέει στο μισό τον αριθμό των υπουργών και των αναπληρωτών (προσέξτε: και των αναπληρωτών, δεν παίζουμε εδώ πέρα) υπουργών. Αυτό ποτέ δεν το είπε κανένας πριν τον Θεοδωράκη – μόνο πέντε έξι πρωθυπουργοί, πριν γίνουν πρωθυπουργοί.

Και επειδή μου άρεσε αυτό με το Αιγαίο που ανήκει στα ψάρια του και όχι στις χωματερές (γιατί αλήθεια δεν μας είπε ποιοι το κάνουν χωματερή;) έχω κι ένα καλύτερο, μέρες που είναι με τα προβλήματα στην Παιδεία. Ως ευγενική συμμετοχή στο διάλογο που μόνο το Ποτάμι ξέρει να κάνει. Πάμε με ρυθμό λοιπόν: Εις στον αφρό, εις τον αφρό της θάλασσας, η φυσική, η φυσική  κοιμάται, πααααααρακαλώ σας κύματα , στον πααααάτο να την παααάτε.