Γιάννης Μακρυγιάννης

Θα ήταν απλά μία άτυχη στιγμή για το πολιτικό σύστημα… Θα ήταν απλά ένα παράδειγμα προσωπικής κατάπτωσης και εξευτελισμού… Θα ήταν μία ακραία περίπτωση, από κείνες που τις λέμε μεμονωμένα περιστατικά… Αλλά υπάρχει ένα μεγάλο Αν… Αν δεν ήταν τυπικό δείγμα μίας ολόκληρης γενιάς και σειράς πολιτικών, που μάθανε στο τζάμπα, στη λοβιτούρα και στην αρπαχτή. Που είδαν την πολιτική όχι απλά ως επάγγελμα, αλλά ως ευκαιρία και δυνατότητα να ζήσουν πάμπλουτοι σε βάρος άλλων. Που δεν είχαν ποτέ καμία αίσθηση προστασίας του δημόσιου συμφέροντος. Και που οι εμπνεύσεις τους και η ευρηματικότητά τους εξαντλούνταν στο πώς να κοροϊδέψουν, να εξαπατήσουν και να κάνουν νταραβέρια. Και φυσικά από έργο μηδέν. Από κάποιους είδους «προσφορά» στη λύση προβλημάτων, ούτε για δείγμα.

Όχι δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό, ούτε ατυχές παράδειγμα ο Μιχάλης Λιάπης. Είναι ΤΟ παράδειγμα. Το παράδειγμα ενός μοντέλου πολιτικού που τα ρίχνει όλα στους πολίτες, αλλά ο ίδιος είναι το μεγαλύτερο λαμόγιο. Που συνηθίζει να χρησιμοποιεί μεγάλα λόγια για τη σωτηρία της πατρίδας, ας πούμε, όταν ο ίδιος ετοιμάζεται να εξαπατήσει την κοινωνία και να ζήσει σε βάρος των «κορόιδων».

Ο Μιχάλης Λιάπης και οι, πολλοί, όμοιοί του είναι οι πραγματικοί τζαμπατζήδες. Αυτοί που μας «σώζουν» δεκαετίες τώρα, που θέλουν να συνεχίσουν να μας «σώζουν», με το... αζημίωτο βέβαια. Και μην πει κανείς, «μα δεν κάνει ο καθένας πολιτικός τέτοια δουλειά, να πλαστογραφήσει πινακίδες για να γλιτώσει μερικά χιλιάρικα»! Ναι, τέτοια δεν κάνει ο καθένας, γιατί υπάρχει και ο παράγοντας βλακεία. Κάνουν άλλα όμως, παρόμοια και χειρότερα. Και επειδή είναι μέρες πόθεν έσχες, ας κοιτάξει κανείς πόσο προσοδοφόρο είναι το επάγγελμα του πολιτικού και μετά ας βγάλει συμπεράσματα. Προσοχή, δεν είναι έγκλημα να έχει κανείς χρήματα και περιουσία. Πώς είναι δυνατόν όμως, μετά από πολλά χρόνια στην πολιτική, χωρίς να έχεις ασκήσει επάγγελμα ή να έχεις το χρόνο να κερδίσεις χρήματα από επαγγελματικές δραστηριότητες, να έχεις αποκτήσει τεράστια περιουσία;

Ο Μιχάλης Λιάπης και οι, πολλοί, όμοιοί του λοιπόν είναι οι πραγματικοί τζαμπατζήδες. Όχι εκείνοι, που αρνούνται να πληρώσουν, ή δεν έχουν να πληρώσουν κυρία Λένα Διβάνη, εισιτήριο στις δημόσιες συγκοινωνίες, ρεύμα στο σπίτι τους και διόδια για μερικά χιλιόμετρα, πηγαίνοντας στο σπίτι ή τη δουλειά τους.

Όχι δεν φτάνει ο εξευτελισμός του Λιάπη, στον οποίο με ευκολία επιδόθηκαν όλοι. Χρειάζεται εξευτελισμός όλων εκείνων και όλων όσων πραγματικά εκπροσωπεί ο Μιχάλης Λιάπης. Και δεν χρειάζεται να τους βάλουμε πινακίδα. Φαίνονται από μόνοι τους… Είναι μπροστά μας, όπως ήταν και ο Λιάπης για χρόνια μπροστά μας, αλλά τον κάλυπταν. Δεν ήταν άραγε ο Λιάπης κολλητός του Χριστοφοράκου; Ήταν μήπως ο μόνος κολλητός; Ή μόνο η υπόθεση Χριστοφοράκου βρώμισε σε αυτή τη χώρα; Να τελειώνουμε με τους Λιάπηδες έγκαιρα, αυτό είναι το κύριο και να μην περιμένουμε να κάνουν εξωφρενικές κουταμάρες όπως έκανε ο συγκεκριμένος, για να τους αποκηρύξουμε…