Ήρθε ο παλιός ο χρόνος;

“Και τώρα κάτι εντελώς διαφορετικό,”που έλεγαν και οι Μόντι Πάιθον. Να΄ μαστε λοιπόν στο 2014. Τη χρονιά  που ακόμα και οι αστρολόγοι προβλέπουν ότι η χώρα θα βρεθεί ενωπίω πολιτικών διλημμάτων, κυβερνητικών ευθυνών, κομματικών  συμμαχιών και διαχειριστικών προβλημάτων. Ως εκ τούτων, εντελώς πρωτότυπα προφητεύουν ότι θα απαιτηθεί προσαρμοστική ικανότητα και ρεαλιστικός πολιτικός λόγος. Την πολυτιμότερη προίκα για ανάκαμψη από την παρούσα κρίση.

 Δεν χρειάζεται, ωστόσο, να έχει κανείς ούτε την γυάλινη μαντική σφαίρα ούτε να διαθέτει την εργαλειακή σκέψη των τεχνικών της ανάλυσης για να διαπιστώσει ότι η αντιστροφή του κλίματος δεν γίνεται με διαγγέλματα.  Εγκαρδιωτικό, παρήγορο, αισιόδοξο και ενθαρρυντικό το πρωτοχρονιάτικο μήνυμα του πρωθυπουργού προς το ταλαιπωρημένο Ελληνικό λαό, αλλά δεν φτάνει.

Δεν φτάνει όταν σε ένα κράτος,  ήδη κατασπαραγμένο από το χρέος, προστίθενται κι άλλοι φόροι, κατεδαφίζονται οι εναπομείνασες  εργασιακές σχέσεις, ρημάζεται η μικροϊδιοκτησία, λεηλατούνται οι  ελεύθεροι επαγγελματίες, κατάσχονται μισθοί και συντάξεις για χαράτσια. Και η Τρόικα σαν την ορχήστρα του Τιτανικού να παιανίζει επίμονα την ανάγκη λήψης συμπληρωματικών μέτρων και για εφέτος .   

Όπως δεν αρκεί  για να ξανασταθεί στέρεα στα πόδια της η χώρα η υπενθύμιση, στο αντίστοιχο πρωτοχρονιάτικο μήνυμα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ότι ο ελληνικός λαός δεν πρόκειται να σταματήσει να διεκδικεί τα δικαιώματά του, μέχρι να πάρει πίσω όλα όσα του ανήκουν. Προφανώς και κάποια από εκείνα που έφτιαξαν ένα κράτος αναποτελεσματικό, χαμηλής παιδείας και αισθητικής, πελατειακό, παραβατικό και άδικο.

Γίνεται φανερό ότι από αυτά τα στοιχειωδώς πειστικά επικοινωνιακά μηνύματα απουσιάζει ο πεισματάρικος παλμός  και το προσηλωμένο βήμα προς ένα συνεκτικό όραμα καθώς και προς ένα επείγοντα αλλά και βιώσιμο εθνικό σχεδιασμό για την έξοδο της χώρας από την ισοπεδωτική λιτότητα. Έτσι κι αλλιώς, το μνημόνιο ουσιαστικά λήγει τον Ιούνιο, όταν οι Ευρωπαίοι θα μας δώσουν την τελευταία δόση.

 Ωστόσο, υπό τον ενδεχόμενο σοκ της απρόβλεπτης προσφοράς, σε στυλ δύο σε ένα, και μιας χαριστικής βολής εκ μέρους τους , είναι ωφέλιμο για τη πληγωμένη κοινωνία πριν διαπραγματευτούμε μαζί τους, να συνεννοηθούμε και μεταξύ μας. Η έξοδος , άλλωστε, από τα μνημόνια προϋποθέτει και την απόδραση από τη διχαστική λογική υπέρ ή εναντίον των μνημονίων. Με δεδομένο, φυσικά, κατά τον αμοιβαίο διάλογο την αποδοχή του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας.     

Σε οποιαδήποτε άλλη προσφορά ρητορικής ακαμψίας, δημαγωγικών υποσχέσεων,  ανορθολογικών ερμηνειών και μικροκομματικών πρακτικών, η χώρα θα στρέψει τους δείκτες του ρολογιού προς τα πίσω.  Για να συνεχίσει να ασκείται με αδιαλλαξία σε διανοητικούς ετεροχρονισμούς. Και για να επιβεβαιώσει φλεγματικά την ατάκα των Μόντι Πάιθον : “ Η φιλοσοφικές μου αποχρώσεις είναι, όπως ακριβώς στην έγχρωμη τηλεόραση, όλες σε μαύρο και άσπρο". Εδώ, απλά, θα προσθέταμε και το γκρίζο φόντο των ερειπίων.