Δημήτρης Δανίκας

Εγώ, σου λένε, έχω καταθέσει στα δημόσια ταμεία έναν σκασμό λεφτά για την Εφορία. Είμαι πολίτης υπεράνω πάσης υποψίας. Εμένα βρήκατε να ψάξετε και να σκαλίσετε; Μωρέ δεν πάτε στον διάολο. Να ψάξετε τον διπλανό. Εκείνον ντε τον τύπο με τα κονέ με κάθε πρωθυπουργό!

Το ομολογημένο, από όλες τις κομματικές κατευθύνσεις, ζήτημα είναι ότι αρκετοί εξ αυτών ήταν και είναι κρατικοδίαιτοι. Οτι έχουν χλαπακιάσει άπειρα θαλασσοδάνεια. Οτι έχουν ευνοηθεί, σκανδαλωδώς, απ’ όλες τις κυβερνήσεις, όλων των αποχρώσεων. Ακόμα και τον ταχαριστερό Αλέξη Τσίπρα. Πως ακόμα και ο μακαρίτης Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε βαρεθεί να του ζητάνε και άλλα τραπεζικά δάνεια και άλλες ευνοϊκές ρυθμίσεις. Οτι ακόμα πολλά δημόσια έργα ήταν έτσι διαρθρωμένα ώστε να αποκλείεται από τους διαγωνισμούς κάθε ξένος ενδιαφερόμενος επενδυτής. Και πως Γιάννης (κράτος) κερνάει, Γιάννης (ιδιώτης) πίνει. Φαύλος κύκλος.

Οχι όλοι κρατικοδίαιτοι και όλοι διαπλεκόμενοι. Να εξηγούμαστε. Η ιδιωτική δραστηριότητα είναι η καρδιά του οικονομικού συστήματος. Ανευ αυτής, πάει, «εγκατέλειψε» ο Ελλην ο τρομερός. Εχει σημασία αυτό. Χωρίς ιδιωτική πρωτοβουλία καταλήγουμε σε μαζική ανεργία. Σε παράλυση της παραγωγικής δραστηριότητας. Και λουκέτο στην αγορά. Με απλά λόγια, από το μέγεθος της επιχειρηματικής δραστηριότητας κρίνονται και μετριούνται το βάρος, το εύρος και οι προοπτικές κάθε οικονομίας. Πάει, τέλειωσε.

Από την άλλη, πρέπει, επίσης, να ομολογήσουμε ότι μέρος, έστω μικρό, από αυτόν τον κρατικοδίαιτο καπιταλισμό και τα θαλασσοδάνεια κατέληγε στις τσέπες των πολιτών. Ετσι λειτουργούσε η ελληνική οικονομία. Από το γάλα μιας ατροφικής αγελάδας που μόλις σάπισε και εξαντλήθηκε, τότε επήλθε και αναγγέλθηκε καταστρόφα.

Πάμε τώρα στο ψητό. Αν θυμάμαι καλά, όπως περίπου έλεγε και ο Ευάγγελος Βενιζέλος με τον ΕΝΦΙΑ, παιδιά, ένα μέρος των χρημάτων που κλέψατε από την Εφορία, δηλώνοντας μικρότερα ποσά για την αγορά διαμερισμάτων και οικιών, είναι τώρα καιρός να το επιστρέψετε για τις ανάγκες της πατρίδας. Διακόσιες χιλιάδες το διαμέρισμα, αλλά εσύ στη δήλωσή σου έγραφες μόνο τα μισά. Ε, καιρός τώρα να φιλοτιμηθείς και να επιστρέψεις το κάτι τις, μπας και η χώρα καταφέρει να σταθεί στα πόδια της ξανά!

Κάπως έτσι και με το Ταμείο υπέρ της Εθνικής Αμυνας. Εμ, σου λέει, φοβάσαι τον Τούρκο. Εμ αγωνιάς μπας και γίνει θερμό επεισόδιο και τότε ο τουρισμός πάει καλιά του. Εμ καθυβρίζεις τον ψευτοσουλτάνο. Εμ απορείς «πώς γίνεται εκείνοι με σύγχρονα κι εμείς πάντα με ξεπερασμένα όπλα». Εμ θυμώνεις, εξοργίζεσαι και από την κυβέρνηση απαιτείς να περιφρουρήσει τη σωματική ακεραιότητα της χώρας. Εμ τα θέλεις όλα.

Και σύγχρονο οπλισμό. Και αμυντική θωράκιση. Και αξιόπιστο, αποτρεπτικό στρατιωτικό μηχανισμό. Και υπερήφανο πατριωτισμό. Και κυβερνήτη που να μη μασάει τα λόγια του προς τους συμμάχους και, κυρίως, προς τον εχθρό. Και εξασφάλιση της ειρήνης πάντα με επιχείρημα αληθινό πως έτσι και τολμήσεις θα σου κόψω και τα δυο ποδάρια. Και... και... και...

Ωραία όλα αυτά, αλλά κάνε κάτι κι εσύ. Συν Αθηνά και χείρα κίνει. Τουτέστιν απ’ʼ όλα αυτά τα θαλασσοδάνεια. Απ’ʼ όλα αυτά τα κέρδη. Απ’ʼόλα αυτά τα δισεκατομμύρια. Απ’ʼ όλες αυτές τις ευνοϊκές ρυθμίσεις. Και από το απόθεμα, το αυθεντικό, ελληνικού φιλότιμου, δώσε ένα μέρος ώστε η Ελλάδα να αποκτήσει αξιόπιστο, αποτρεπτικό στρατιωτικό μηχανισμό.

Εν ολίγοις: Είσαι πατριώτης; Απόδειξη!