Δημήτρης Δανίκας

Στο τέλος της «ημέρας» θα καταλήξουν στις τσέπες τους περί τα 17 ευρώ. Δέκα και επτά. Να κάνουν το σταυρό τους και κάθε τόσο να πηγαίνουν στην εκκλησία της γειτονιάς του, για μια λαμπάδα στο μπόι του υπουργού Οικονομικών Χρήστου Σταικούρα

Να μην τον αδικούμε. Συγκρινόμενος με τον ταχαριστερό Ευκλείδη Τσακαλώτο, κάπως πιο συμπαθής αυτός. Κάπως εγκρατής. Κάπως συμπονετικός. Κάπως επιεικής. Αντε, σου λέει. Γλιτώσατε μπαγασάκια. Θα μπορούσα να σας πάρω το κρανίο.Το έκανα; Ε το έκανα; Δεν το έκανα. Αυτοσυγκρατήθηκα. Αντε σας τη χάρισα. Αντε στο τέλος του χρόνου θα κερδίσετε δεκαεφτά ευρουλάκια!

Επί της ουσίας. Τα ζητήματα είναι πολλά. Βασικά. Ακρως σοβαρά. Το πρώτο έχει να κάνει με παραγωγή και ανάπτυξη. Ανευ αυτών των δύο παραγόντων adios-μικρομεσαίοι-amigos

Ομως για να προκύψουν παραγωγή και ανάπτυξη τρεις προυποθέσεις πρέπει πρώτα να υλοποιηθούν. Οπωσδήποτε. Ανευ αυτών γιοκ. Η πρώτη αφορά σε ένα σταθερό, ολιγοσέλιδο και απλό νόμο φορολογικό Που δεν θ αλλάζει από υπουργό σε υπουργό και από κυβέρνηση σε κυβέρνηση. Πράγμα που προυποθέτει συναίνεση τουλάχιστον των δύο πρώτων κομμάτων

Η δεύτερη αφορά στην καταπολέμηση, δηλαδή την εξαέρωση της γραφειοκρατίας και στην δυσλειτουργία της κρατικής μηχανής. Ολα να γίνονται ψηφιακά με ρυθμούς Fast Track.

Και η τρίτη αφορά στην διεκπεραίωση και σύντομη έκδοση δικαστικών αποφάσεων. Με απλά λόγια ο επενδυτής να γνωρίζει που πατάει, πόσα πρέπει να πληρώσει και πότε, επιτέλους, θα ολοκληρωθεί το έργο του. Σε μερικούς μήνες η σε μερικά χρόνια;

Το επόμενο κεφάλαιο που ανοίγει, κάθε φορά, με το εκάστοτε φορολογικό νομοσχέδιο, έχει να κάνει με τον καταμερισμό των βαρών. Από ποιες τσέπες θα εισπράξουμε για τον δημόσιο κορβανά; Ε;

Από τους από πάνω. Θα πείτε. Αμ δεν. Σάμπως και ο ταχαριστερός Αλέξης Τσίπρας το ίδιο δεν έκανε κι αυτός. Στο απυρόβλητο τα ρετιρέ. Και όχι μόνο αυτό Αλλά και μερικές χαριστικές διατάξεις ώστε πάντα να είναι ευχαριστημένα τα παιδιά των ρετιρέ

Τότε; Από ποιούς; Από τους από κάτω; Ούτε αυτό. Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος

Τι μένει; Οι μικρομεσαίοι θα πείτε. Μπα! Θα πω. Οχι απ όλους. Τους μικρομεσαίους. Διότι αν είσαι δικηγόρος, γιατρός, ηλετρολόγος, υδραυλικός, πήγαινε μέχρι τη γωνιά να δεις αν έρχομαι ως φορο-γαμπρός

Τότε; Μα είναι απλό. Από τα συνήθη υποζύγια. Τουτέστιν, έχεις ιδιαίτερα χαρίσματα; Είσαι μισθωτός; Λαμβάνεις μηνιαίως κάτι περισσότερο από χίλια ευρωλούκια; Φερτα εδώ και τώρα. Εσύ ο σωτήρας. Εσύ ο πατριώτης. Εσύ το μόνιμο θύμα. Εσύ πληρώνεις. Εσύ δουλεύεις νυχθημερόν. Εσύ το υποζύγιο το αιώνιο και το χαζό

Και επειδή πάντα, όλες οι κυβερνήσεις, υποτίθεται πως καταδιώκουν τους φοροκλέφτες. Και επειδή υποτίθεται πως δεν τους βρίσκουν. Και επειδή, στο τέλος πάντα οι ίδιοι την πληρώνουν, για όλους αυτούς τους λόγους, ένα το συμπέρασμα το διαχρονικό: περίπου δύο εκατομμύρια πληρώνουν τα έξοδα οκτώ εκατομμυρίων ελλήνων πολιτών

Τι είναι αυτό; Η Δημοδικτατορία των φοροκλεφτών!