Δημήτρης Δανίκας

Θανατηφόρο το δηλητηριώδες τσίμπιμα των «Αγριων μελισσών». Σαρωτική η επέλασή τους, πρωτοφανές το πρώτο πέρασμά τους. Οι λόγοι καθόλου ανεξήγητοι. Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θριάμβου. Ως εξής

Το πρώτο η παραγωγή. Από εκεί αρχίζουν τα μαντάτα, καλά η τα κακά. Από την παραγωγή. Απόδειξη; Τα τρία εκατομμύρια που επενδύνθηκαν από το κανάλι. Οχι όπως κι όπως

Το δεύτερο έχει να κάνει με το σενάριο, το στόρι, την ίντριγκα, όλα αυτά που συγκροτούν την προσωπικότητα κάθε σειράς, κάθε ταινίας, κάθε θεατρικής παράστασης. Η Μελίνα Τσαμπάνη το επεξεργάστηκε και το φρόντισε σα να πρόκειται για κινηματογραφική ταινία. Με το βλέμμα στραμμένο σε αντίστοιχες σειρές του Netflix. Και με την ίδια, περίπου, λογική που έχει «κτιστεί» η «Μικρά Αγγλία», η καλύτερη ταινία του Παντελή Βούλγαρη

Το τρίτο η σκηνοθεσία του Λευτέρη Χαρίτου. Αφθαρτος δηλαδή καθόλου «χρησιμοποιημένος» από την τηλεόραση. Με θητεία και περγαμηνές σπουδών στην Αγγλία και μια πορεία καθόλου αγοραία. Τίποτα στο πόδι. Με αληθινούς χώρους. Με κορυφώσεις και κλιμακώσεις. Με εξαιρετική δοσολογία ανάμεσα στο καλλιτεχνικό και το λαικό. Διαρκώς να πατάει σε δύο βάρκες. Και στο απαιτητικό και στο αφηγηματικό. Χωρίς ίχνος ανισοροπίας

Το τέταρτο η διανομή των ρόλων. Η επιλογή των ηθοποιών. Τόσο από την παλιά γενιά. Οπως Κάτια Δανδουλακη και Γιάννης Φέρτης. Οσο και από τη νέα γενιά. Με φρέσκα πρόσωπα. Το ίδιο άφθαρτα. Με εξαιρετική θητεία στο θεατρικό σανίδι. Και με πλήρη ανταπόκριση στις καλλιτεχνικές απαιτήσεις των ρόλων τους. Οπως η Μαρία Κίτσου, η Ελλη Τρίγκου, η Δανάη Μιχαλάκη. Που ερμηνεύουν τρεις, διαφορετικές αδερφές του 1958 , στο Θεσσαλικό κάμπο μιας ανδροκρατούμενης κοινωνίας

Ετσι, εκτοπίστηκαν από τη μικρή οθόνη όλες οι γνωστές παθογένειες των «φτηνών» και πρόχειρων τηλεοπτικών παραγωγών. Οπως ξεκατινιάσματα. Οπως κοινοτοπίες. Οπως κλισέ. Οπως ουρλιαχτά. Οπως «όλα στο πόδι». Οπως φτήνεια, ευτέλεια. Οπως όλα για πούλημα!
Οι «Μέλισσες» θα αφήσουν αποτύπωμα, Θα γράψουν νέο κεφάλαιο στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης. Θα ανεβάσουν τον πήχη των απαιτήσεων. Θα λειτουργήσουν ως μια νέα αρχή. Το ερώτημα όμως είναι απλό και βασανιστικό. Μπορούν τα ιδιωτικά κανάλια να επενδύουν, συχνά, σε τόσο απαιτητικές παραγωγές; Μπορούν να σηκώσουν το βάρος τόσο απαιτητικών τηλεοπτικών σειρών;

Προφανώς δεν μπορούν. Προφανώς η πίττα είναι μικρή. Προφανώς το παράδειγμα των «μελισσών» δεν μπορούν όλοι να το μιμηθούν, Προφανώς οι «Μέλισσες» είναι η εξαίρεση ενός θλιβερού κανόνα

Που σημαίνει το εξής. Καλλιτέχνες υπάρχουν. Ανθρωποι με ικανότητα, ταλέντο, διάθεση, οργάνωση, πειθαρχία και αποφαιστικότητα υπάρχουν. Μια ματιά στις τόσες θεατρικές σκηνές θα σας πείσει

Επομένως ο ανθρώπινος παράγοντας υπάρχει. Εν αφθονία. Θεατές που αναζητούν κάτι καλύτερο επίσης υπάρχουν και περιμένουν. Εκείνος ο παράγοντας που δεν υπάρχει, είναι οι οικονομικές συνθήκες. Οπως συμβαίνει, εν γένει, σε ολόκληρη τη χώρα. Τόσοι μα τόσοι πολλοί με ικανότητες και διάθεση προσφοράς, κι όμως οι περισσότεροι φεύγουν η ενσωματώνονται σ ένα σύστημα που πριμοδοτεί προχειρότητα, ερασιτεχνισμό, μετριότητα

Μπορούμε. Κι όμως «σσς η πατρίδα κοιμάται»!